Szkoły odnowy pedagogicznej działające zgodnie z koncepcją Marii Montessori, planu daltońskiego oraz planu jenajskiego umieszczają w centrum dziecko i jego spontaniczne tendencje rozwoju: dziecko jest istotą niepowtarzalną i ma prawo do jak najlepszego rozwoju swoich predyspozycji i zdolności. Punktem wyjścia dla zasad dydaktycznych, jakimi kierują się szkoły reformy jest indywidualizacja oraz zasada dyferencji (zróżnicowania), tzn. ukierunkowanie na dziecko jako indywiduum oraz stopniowe przekazywanie materiału dydaktycznego. Odrzuca się tworzenie roczników, tj. grupowanie uczniów według wieku, nazywając takie działanie nieodpowiednim i nieprzyjaznym naturze dziecka. Centralny wymiar zasady dyferencji umożliwia stworzenie najbardziej optymalnych szans rozwoju dla wszystkich dzieci — przeciętnie czy też bardzo uzdolnionych.

Pedagogika Marii Montessori — naturalny, inherentny plan nauczania zdolnych uczniów.

​

Maria Montessori — twórczyni nazywanej od jej nazwiska pedagogiki Montessori — sama była bardzo uzdolniona. Uważana za cudowne dziecko matematyki, w wieku 26 lat uzyskała — jako pierwsza Włoszka w historii — tytuł lekarza medycyny. W 1905 roku utworzyła Dom Dziecięcy, otwierając w ten sposób całkowicie nową ścieżkę pomocy dzieciom upośledzonym umysłowo oraz ekstremalnie zaniedbanym. Wypracowane przez nią idee oraz metody wychowawcze okazały się na tyle skuteczne, że jej twórczyni stała się wkrótce jedną z najbardziej znanych kobiet na świecie. Chociaż stosowane przez Montessori metody odnosiły się początkowo do dzieci w wieku przedszkolnym i uczniów szkół podstawowych, to jednak z powodzeniem można było je stosować również w szkołach średnich.

Montessori wychodziła z założenia, że każde dziecko ma w sobie wrodzoną skłonność do realizacji własnych predyspozycji i zdolności.

​

 Nauczyciel powinien nieustannie obserwować dziecko i podążać tuż za nim, tak, aby zapewnić mu optymalne warunki rozwoju. Stąd też wywodzi się zasada swobody wyboru: dziecko samo decyduje, co chce robić, natomiast rolą nauczyciela, obserwującego jego rozwój, jest troska o to, aby wyznaczać mu zadania społeczne i intelektualne zgodne z poziomem jego rozwoju. Jeśli okaże się, że dane zadanie jest za trudne, zostaje ono przeniesione na później. Wolność wyboru w pedagogice Montessori nie ma nic wspólnego z leseferyzmem (brak bądź też znikoma kontrola i ukierunkowywanie), ponieważ raz rozpoczęte zadanie musi być doprowadzone do końca.

Stworzone dla dziecka otoczenie (do nauki) oparte jest raczej na motywacji oraz wsparciu niż na kontroli i dyrygowaniu ze strony nauczyciela. Jedynie w takim środowisku uczeń ma poczucie, że samodzielnie decyduje o kierunkach własnego rozwoju, a równocześnie, że jest w stanie osiągać wyznaczone cele, wzmacniając dzięki temu poczucie własnej wartości. Jasno określonym celem nauczyciela jest wychodzenie naprzeciw indywidualnym potrzebom rozwojowym i edukacyjnym uczniów, poprzez odpowiednią motywację oraz stwarzanie możliwości do samodzielnej pracy nad wybranym przez ucznia tematem w warunkach sprzyjających każdemu uczniowi. W ten sposób uczeń określa w pewnym sensie poziom oraz tempo swojego rozwoju.

Często nieprawidłowo rozumianym terminem w pedagogice Montessori jest pojęcie kosmicznego wychowania, rozumiane dzisiaj jako wychowanie społeczne, wychowanie środowiskowe, edukacja ekologiczna. Posługując się pojęciem wychowania kosmicznego, Montessori ma na myśli kształcenie świadomości i odpowiedzialności za środowisko. Dziecko już w przedszkolu uczy się, w jaki sposób należy dbać na przykład o roślinki. Poznaje i rozumie zależności: jeśli roślinka będzie odpowiednio pielęgnowana, to będzie wzrastać i pięknie wyglądać, obdarzając w ten sposób człowieka dobrem. Jeśli zaniedbamy roślinkę bądź też w ogóle nie będziemy o nią dbać, to będzie brzydka, zwiędnie lub uschnie — i człowiek nie będzie mógł cieszyć się już jej pięknem.

​

Szkoła podstawowa oparta na koncepcji Montessori nie przewiduje standardowego podziału na roczniki, zastępując go grupowaniem pionowym, stąd też do jednej klasy uczęszczają najczęściej uczniowie z trzech różnych roczników. Szkoła podstawowa trwa w Holandii osiem lat, dlatego rozróżnia się tu podział na poziomy: niższy, średni oraz wysoki. W "klasach" o zróżnicowanej strukturze wiekowej uczeń może pracować samodzielnie albo zajmować się wybranym projektem wspólnie z innymi kolegami w grupie. Wspólne uczenie się na zasadzie "lepszy pomaga słabszemu" może być równie skuteczne, jak tworzenie grup zgodnie z umiejętnościami uczniów, pozwalając przy tym uniknąć wrażenia tworzenia "specjalnej oferty" dla dzieci zdolnych.

Koncepcje Marii Montessori stosowane są coraz częściej w szkołach ponadpodstawowych. Stworzenie odpowiednich warunków oznacza tu umożliwienie uczniom dostępu do wszystkich potrzebnych pomieszczeń i gabinetów, np.: biblioteki, sali muzycznej, auli z równoczesnym poszerzaniem perspektywy środowiskowej poprzez wizyty w muzeach, rozmaitych instytucjach i ośrodkach, zwiedzanie zabytków, wyprawy do ogrodu botanicznego itp.

Poniżej wymienione zostały zasady pedagogiki Montessori, przydatne również w wychowaniu młodzieży w przedziale wiekowym 12-18 lat:

• samodzielna i niekontrolowana praca;

• możliwość zmiany systemu pracy: indywidualnie bądź wspólnie z innymi;

• indywidualne pomysły i zainteresowania są mile widziane i oczekiwane, nie są "nie na miejscu";

• respektowanie i akceptacja indywidualnego tempa nauki;

• akcentowanie odpowiedzialnej postawy wobec otoczenia (społeczeństwa, natury i kultury): wychowanie kosmiczne.

Krótko i zwięźle można zestawić koncepcje pedagogiczne Marii Montessori w następujący sposób:

• Zajęcia ukierunkowane na indywidualne potrzeby poszczególnych uczniów; każde dziecko otrzymuje lekcję "na swoją miarę".

• Respektowanie i akceptacja różnic w predyspozycjach oraz tempie przyswajania wiadomości.

• Nauczyciel pełni w klasie rolę osoby asystującej, całkowicie oddanej kształtowaniu indywidualnie przebiegającego rozwoju każdego dziecka.

• Wychowanie w oparciu o zasady pedagogiki Montessori w szkole ponadpodstawowej jest kontynuacją szkoły podstawowej i bazuje na tych samych zasadach wychowawczo-dydaktycznych.

• Swoboda w działaniu, odkrywaniu oraz doświadczaniu prowadzi do rozwoju samodzielności oraz umiejętności przejmowania odpowiedzialności: Naucz mnie samemu to robić!