Wydarzenie w ramach
Scena Główna:
18:00 Maria Peszek
20:00 The Gossip
22:00 The Kooks
00:00 Moby
Namiot:
17:00 Paristetris
19:00 Pati Yang
21:00 Gaba Kulka
23:00 Duffy
01:00 Crystal Castles
World Stage:
20:30 Kapela ze Wsi Warszawa
22:30 Hjaltalin
00:30 Speed Caravan
Young Talents Stage:
16:30 Pchełki
17:30 The October Leaves
18:30 Superxiu
19:30 Furia Futrzaków
Burn Beat Stage
17:00 Piękni Chłopcy
20:00 Daniel Drumz & Burn Reynolds
23:00 Piękni Chłopcy
02:00 Daniel Drumz & Burn Reynolds
Alter Space:
17:00 "Heima", reż. Dean Deblois
19:00 100nka
20:30 "Lucky People Center International" reż. Erick Pauser, Johan Sodeberg
22:30 Wiolonczele z Miasta
00:00 Twożywo (animacje), "Open'er 2008" reż. R. Wikieł
02:00 Kakofonikt
Teatry:
23:30 Salamandra fireshow
01:30 Yoma fireshow
The Gossip
Gossip to amerykańskie trio łączące w swojej muzyce rock, punk i disco. Siła zespołu polega przede wszystkim na potężnej charyzmie wokalistki Beth Ditto. Niekryjąca się ze swoimi awangardowymi zachowaniami oraz światopoglądem, potężnej postury Ditto stała się wdzięcznym tematem i gwiazdą dla europejskiej prasy muzycznej z NME na czele.
Karierę rozpoczęli w 1999 wydaniem EPki pt. "The Gossip". Następnie w 2001 roku nagrali album "That's Not What I Heard", ale największą sławę przyniosła grupie płyta "Standing In The Way Of Control" z 2006 roku. Amerykańska formacja świetnie odnalazła się w konwencji tanecznego rocka stając się jednym z czołowych przedstawiciel nowej fali gitarowego grania skierowanego na parkiety. Singiel "Standing In The Way Of Control" stał się jednym z największych przebojów alternatywnych, a Gossip odwiedzili wszystkie najważniejsze festiwale muzyczne, zyskując w Europie zdecydowanie większe rzesze fanów niż w swoim rodzinnym kraju. To, że świetnie czują się na scenie potwierdzają dwa albumy zawierające nagrania koncertowe - "Undead in NYC" i "Live in Liverpool". Obecnie formacja pracuje nad nowym materiałem, który ukaże się przed Open'er Festival.
Moby
Moby to zdecydowanie jedna z najważniejszych i najbardziej charakterystycznych postaci dzisiejszej muzyki - twórca niezliczonej ilości przebojów, którego płyty sprzedały się w kilkunastu milionach egzemplarzy. Mimo tego, że ma opinię introwertycznego tytana pracy studyjnej, to jego występy na żywo są rewelacyjnymi, pełnymi witalności widowiskami -wystarczy tylko przypomnieć jego legendarny koncert na głównej scenie Glastonbury z 2003 roku.
Moby od zawsze tworzył muzykę. W latach 80-tych zaangażował się w scenę punk, żeby porzucić ją na rzecz muzyki elektronicznej na początku lat 90-tych. W 1991 roku świat usłyszał pierwszy singiel Moby'ego pt. "Go". Na Wyspach Brytyjskich dotarł on do 10 miejsca na liście przebojów. Jego wczesna twórczość była silnie inspirowana muzyką rave, ale jego styl ciągle ewoluował.
Płyty "Everything Is Wrong", czy "Animal Rights" zyskały przychylność publiczności klubowej. Pierwszym krokiem do sławy była płyta zawierająca muzykę do filmów - "I Like To Score" z brawurową wersją motywu przewodniego z filmów o Jamesie Bondzie. Przełomem w karierze Moby'ego okazał się jednak album "Play" wydany w 1999 roku, który sprzedał się w ponad 10 milionach egzemplarzy. Na tej płycie Moby w sposób perfekcyjny połączył elektronikę z samplami bluesowymi - "Honey" i "Natural Blues" są tego najlepszymi przykładami. W 2002 roku wyszła płyta pt. "18" zawierająca kolejny wielki przebój - "We Are All Made Of Stars", a rok 2005 przywitał albumem "Hotel", z którego pochodzi singiel "Lift Me Up". W 2008 roku Moby wydał "Last Night" będący nostalgiczną wycieczką po Nowym Jorku lat 80-tych, na którym połączył disco, hip hop i house.
Znany z nienagannej etyki pracy muzyk pomiędzy kolejnymi albumami znajduje też czas na remiksowanie utworów innych artystów z różnych muzycznych światów jak Michael Jackson, Metallica, U2, The Rolling Stones, Beastie Boys, czy The Prodigy.
Mimo tego, że Moby sprawia wrażenie raczej oderwanego od branży muzycznej intelektualisty, to nie da się zaprzeczyć, że jego muzyka posiada potencjał komercyjny. Jego utwory zostały wykorzystane w kilkudziesięciu reklamach, a anegdota mówi, że wręcz cały album "Play" został wyprzedany do reklam.
Nie można odmówić Moby'emu talentu, inteligencji i poczucia humoru. Jest z pewnością jedną z bardziej pozytywnych postaci na scenie muzycznej. Nie ogranicza się jedynie do tworzenia muzyki, grania koncertów i opowiadania o sobie w wywiadach. Znany jest ze swojej aktywności społecznej, gra benefitowe koncerty, prowadzi stronę z darmową muzyką dla filmowców, jako weganin angażuje się w ochronę zwierząt, do niedawna namiętnie krytykował administrację Busha. Nie szczędzi również słów krytyki swoim kolegom z branży, wytykając im wystawny i pusty tryb życia. Angażuje się też w działalność na rzecz lokalnej społeczności.
"Feeling So Real", "Body Rock", "Why Does My Heart Feel So Bad?", "Natural Blues", "Porcelain", "We Are All Made Of Stars", "Lift Me Up", "I Love To Move In Here" to tylko kilka najbardziej znanych utworów z bogatej dyskografii tego artysty. Warto go słuchać, bo to muzyka na najwyższym poziomie, dla uważnych słuchaczy, stworzona przez prawdziwego muzycznego erudytę.
The Kooks
The Kooks są jednym z najpopularniejszych i najmłodszych zespołów brytyjskich. Ich dwa albumy spotkały się z niezwykle entuzjastycznym przyjęciem, sprzedając się w milionach egzemplarzy.
Pochodzący z Brighton kwartet mimo młodego wieku jego członków odniósł już niemały sukces. Muzycy poznali się w Brighton Institute of Modern Music, będącym niczym innym jak rockową szkołą, założoną przez Bruce'a Dickinsona z Iron Maiden. Zainspirowani takimi twórcami jak The Clash, The Jam, czy The Rolling Stones szybko wykształcili swój własny rozpoznawalny styl oparty na rockowej energii z popowym potencjałem. Wydany w 2006 roku debiutancki "Inside In/Inside Out" sprzedał się w ponad 2 milionach egzemplarzy dochodząc do drugiego miejsca na brytyjskiej liście albumów, a single "She Moves On Her Own Way", "You Don't Love Me" i "Naive", żyły własnym życiem przez długie tygodnie i przyniosły im nominacje do BRIT Awards, Q Awards, a także MTV Music Awards.
Kwartet z Brighton zaczął od tego momentu wyprzedawać koncerty w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, potwierdzając swoją popularność serią koncertów na największych europejskich festiwalach, takich jak Isle of Wight, czy Oxegen. Ich drugi album pt. "Konk", nazwany na cześć studia w którym został nagrany, natychmiast trafił na pierwsze miejsce listy sprzedaży płyt. Single "Always Where I Need To Be" i "Shine On" powtórzyły sukcesy swoich poprzedników. Obserwując dotychczasową karierę zespołu i zważywszy na ich stosunkowo krótki staż na scenie, można się domyślać, że przed The Kooks jeszcze wiele, wiele sukcesów.
Duffy
Duffy przebojem wdarła się do światowego panteonu gwiazd, zdobywając nagrody i nominacje Grammy, MTV Music Awards, Mojo Awards i Q Awards. Właśnie została nominowana do Brit Awards i to aż w czterech kategoriach! Jej zeszłoroczna debiutancka płyta od razu trafiła na pierwsze miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii, stając się najlepiej sprzedającym się albumem na Wyspach. Na świecie "Rockferry" sprzedała się w ponad 4 milionach egzemplarzy. Walijska wokalistka osiągnęła oszałamiający sukces w bardzo krótkim czasie, co ciekawe zjednując sobie komercyjne stacje radiowe i telewizyjne, jak i alternatywną publiczność festiwalową.
Aimee Ann Duffy urodziła się w 1984 roku w Północnej Walii. Od dzieciństwa interesowała się śpiewem, uczęszczała nawet do szkolnego chóru, z którego została wyproszona, bo "jej głos nie pasował". Jako nastolatka próbowała swojego szczęścia w różnych lokalnych zespołach, a nawet na rok przeniosła się do Szwajcarii, żeby pracować nad materiałem. Na studiach również próbowała swoich sił na scenie, ale dopiero spotkanie z Jeanette Lee, współwłaścicielką wytwórni Rough Trade (a wcześniej wokalistką w Public Image Ltd. Johna Lydona) zmieniło jej los.
Do tej pory Duffy posiadała jedynie talent, teraz dzięki współpracy z byłym gitarzystą zasłużonej formacji Suede - Bernardem Butlerem, jej głos zyskał godną oprawę. Album nagrywany był z przerwami przez prawie 4 lata. W tym czasie Duffy zainspirowała się klasycznym brzmieniem soulowym i w tym kierunku podążały prace nad "Rockferry", która natychmiast po premierze osiągnęła niesamowity sukces.
"Rockferry" przeszła do historii jako najlepiej sprzedający się album na Wyspach Brytyjskich w 2008 roku. Już pierwszego dnia sprzedało się 60 tysięcy egzemplarzy, a przez pierwszy tydzień 180 tysięcy egzemplarzy. Płyta roku długie tygodnie spędziła w czołówce list przebojów, pokrywając się w wielu krajach złotem i platyną. Tętniące soulowym klimatem single "Mercy" i "Rockferry", jak i przepełnione smutkiem "Warwick Avenue" i "Stepping Stone" zdobyły fale radiowe i serca słuchaczy na całym świecie. Duffy nie mogło zabraknąć na Open'erze.
Crystal Castles
Nie można przejść obojętnie obok Crystal Castles - intrygują i prowokują swoją muzyką, zachowaniem i wyglądem. Ich muzyka odpowiada najnowszym trendom muzycznym - jest taneczna, melodyjna, ale zarazem ostra i bezkompromisowa.
Duet tworzą Kanadyjczycy - Alice Glass i Ethan Kath. Początkowo zespół funkcjonował jako solowy projekt Ethana. Alice dołączyła w kwietniu 2005 roku nagrywając próbne wokale do wcześniej przygotowanych podkładów. Efekt został opublikowany na Myspace. Zanim powstały właściwe kompozycje do Crystal Castles zaczęły dobijać się wytwórnie. Wczesną wiosną 2008 roku premierę miał ich debiutancki album, który jest właściwie wzorcowym przykładem tego, jakie brzmienia są teraz najmodniejsze. Elementy disco mieszają się tu z przesterowanymi liniami basowymi i dźwiękami rodem z gier komputerowych, a wszystko to okraszone przetworzonym głosem Alice. Punkowy brud i klubowa energia łączą się tworząc nową jakość. Zespół zdobył nawet nominację do NME Award w kategorii "Najlepszy zespół zagraniczny". Ale nie tylko muzyka Crystal Castles ma ogromną siłę rażenia - w głosowaniu czytelników magazynu NME to właśnie Alice Glass stanęła na czele listy najbardziej "cool" muzyków. Zespół zaprawiony jest też w bojach koncertowych, a niektóre jego występy przechodzą do historii, jak na przykład ten podczas zeszłorocznego Glastonbury.
Hjaltalín
Hjaltalín to siedmioosobowa formacja z Reykjaviku. Jak większość zespołów z Islandii, także Hjaltalín przy użyciu akustycznego instrumentarium tworzy muzykę niezwykłą, ujmującą delikatnością, w której łatwo wyczuć magię wyspy.
Zespół zadebiutował w 2007 roku ciepło przyjętym albumem "Sleepdrunk Seasons". Żeby zobrazować muzykę Hjaltalín można porównać ich do małej orkiestry tworzącej miniaturowe symfonie przy użyciu m.in. wiolonczeli, akordeonu, klarnetu i kontrabasu. W zeszłym roku zespół otrzymał pięć nominacji do Icelandic Music Awards, wygrywając w dwóch kategoriach Best Songwriter i The Brightest Hope, co tylko potwierdza potencjał tkwiący w tym zespole.
Speed Caravan
Mehdi Haddab, muzyk o algierskich korzeniach podjął wyzwanie połączenia rock'n'rolla z muzyką orientalną. Przerabiając z równą łatwością utwory The Cure, czy Chemical Brothers na swój własny sposób uchwycił duszę wielu miejsc na świecie - od Istambułu, przez Londyn i Nowy Jork, aż po Tokyo.
18:00 Maria Peszek
20:00 The Gossip
22:00 The Kooks
00:00 Moby
folk / reggae / world - koncerty w Trójmieście
Namiot:
17:00 Paristetris
19:00 Pati Yang
21:00 Gaba Kulka
23:00 Duffy
01:00 Crystal Castles
World Stage:
20:30 Kapela ze Wsi Warszawa
22:30 Hjaltalin
00:30 Speed Caravan
Young Talents Stage:
16:30 Pchełki
17:30 The October Leaves
18:30 Superxiu
19:30 Furia Futrzaków
Burn Beat Stage
17:00 Piękni Chłopcy
20:00 Daniel Drumz & Burn Reynolds
23:00 Piękni Chłopcy
02:00 Daniel Drumz & Burn Reynolds
Alter Space:
17:00 "Heima", reż. Dean Deblois
19:00 100nka
20:30 "Lucky People Center International" reż. Erick Pauser, Johan Sodeberg
22:30 Wiolonczele z Miasta
00:00 Twożywo (animacje), "Open'er 2008" reż. R. Wikieł
02:00 Kakofonikt
Teatry:
23:30 Salamandra fireshow
01:30 Yoma fireshow
The Gossip
Gossip to amerykańskie trio łączące w swojej muzyce rock, punk i disco. Siła zespołu polega przede wszystkim na potężnej charyzmie wokalistki Beth Ditto. Niekryjąca się ze swoimi awangardowymi zachowaniami oraz światopoglądem, potężnej postury Ditto stała się wdzięcznym tematem i gwiazdą dla europejskiej prasy muzycznej z NME na czele.
Karierę rozpoczęli w 1999 wydaniem EPki pt. "The Gossip". Następnie w 2001 roku nagrali album "That's Not What I Heard", ale największą sławę przyniosła grupie płyta "Standing In The Way Of Control" z 2006 roku. Amerykańska formacja świetnie odnalazła się w konwencji tanecznego rocka stając się jednym z czołowych przedstawiciel nowej fali gitarowego grania skierowanego na parkiety. Singiel "Standing In The Way Of Control" stał się jednym z największych przebojów alternatywnych, a Gossip odwiedzili wszystkie najważniejsze festiwale muzyczne, zyskując w Europie zdecydowanie większe rzesze fanów niż w swoim rodzinnym kraju. To, że świetnie czują się na scenie potwierdzają dwa albumy zawierające nagrania koncertowe - "Undead in NYC" i "Live in Liverpool". Obecnie formacja pracuje nad nowym materiałem, który ukaże się przed Open'er Festival.
Moby
Moby to zdecydowanie jedna z najważniejszych i najbardziej charakterystycznych postaci dzisiejszej muzyki - twórca niezliczonej ilości przebojów, którego płyty sprzedały się w kilkunastu milionach egzemplarzy. Mimo tego, że ma opinię introwertycznego tytana pracy studyjnej, to jego występy na żywo są rewelacyjnymi, pełnymi witalności widowiskami -wystarczy tylko przypomnieć jego legendarny koncert na głównej scenie Glastonbury z 2003 roku.
Moby od zawsze tworzył muzykę. W latach 80-tych zaangażował się w scenę punk, żeby porzucić ją na rzecz muzyki elektronicznej na początku lat 90-tych. W 1991 roku świat usłyszał pierwszy singiel Moby'ego pt. "Go". Na Wyspach Brytyjskich dotarł on do 10 miejsca na liście przebojów. Jego wczesna twórczość była silnie inspirowana muzyką rave, ale jego styl ciągle ewoluował.
Płyty "Everything Is Wrong", czy "Animal Rights" zyskały przychylność publiczności klubowej. Pierwszym krokiem do sławy była płyta zawierająca muzykę do filmów - "I Like To Score" z brawurową wersją motywu przewodniego z filmów o Jamesie Bondzie. Przełomem w karierze Moby'ego okazał się jednak album "Play" wydany w 1999 roku, który sprzedał się w ponad 10 milionach egzemplarzy. Na tej płycie Moby w sposób perfekcyjny połączył elektronikę z samplami bluesowymi - "Honey" i "Natural Blues" są tego najlepszymi przykładami. W 2002 roku wyszła płyta pt. "18" zawierająca kolejny wielki przebój - "We Are All Made Of Stars", a rok 2005 przywitał albumem "Hotel", z którego pochodzi singiel "Lift Me Up". W 2008 roku Moby wydał "Last Night" będący nostalgiczną wycieczką po Nowym Jorku lat 80-tych, na którym połączył disco, hip hop i house.
Znany z nienagannej etyki pracy muzyk pomiędzy kolejnymi albumami znajduje też czas na remiksowanie utworów innych artystów z różnych muzycznych światów jak Michael Jackson, Metallica, U2, The Rolling Stones, Beastie Boys, czy The Prodigy.
Mimo tego, że Moby sprawia wrażenie raczej oderwanego od branży muzycznej intelektualisty, to nie da się zaprzeczyć, że jego muzyka posiada potencjał komercyjny. Jego utwory zostały wykorzystane w kilkudziesięciu reklamach, a anegdota mówi, że wręcz cały album "Play" został wyprzedany do reklam.
Nie można odmówić Moby'emu talentu, inteligencji i poczucia humoru. Jest z pewnością jedną z bardziej pozytywnych postaci na scenie muzycznej. Nie ogranicza się jedynie do tworzenia muzyki, grania koncertów i opowiadania o sobie w wywiadach. Znany jest ze swojej aktywności społecznej, gra benefitowe koncerty, prowadzi stronę z darmową muzyką dla filmowców, jako weganin angażuje się w ochronę zwierząt, do niedawna namiętnie krytykował administrację Busha. Nie szczędzi również słów krytyki swoim kolegom z branży, wytykając im wystawny i pusty tryb życia. Angażuje się też w działalność na rzecz lokalnej społeczności.
"Feeling So Real", "Body Rock", "Why Does My Heart Feel So Bad?", "Natural Blues", "Porcelain", "We Are All Made Of Stars", "Lift Me Up", "I Love To Move In Here" to tylko kilka najbardziej znanych utworów z bogatej dyskografii tego artysty. Warto go słuchać, bo to muzyka na najwyższym poziomie, dla uważnych słuchaczy, stworzona przez prawdziwego muzycznego erudytę.
The Kooks
The Kooks są jednym z najpopularniejszych i najmłodszych zespołów brytyjskich. Ich dwa albumy spotkały się z niezwykle entuzjastycznym przyjęciem, sprzedając się w milionach egzemplarzy.
Pochodzący z Brighton kwartet mimo młodego wieku jego członków odniósł już niemały sukces. Muzycy poznali się w Brighton Institute of Modern Music, będącym niczym innym jak rockową szkołą, założoną przez Bruce'a Dickinsona z Iron Maiden. Zainspirowani takimi twórcami jak The Clash, The Jam, czy The Rolling Stones szybko wykształcili swój własny rozpoznawalny styl oparty na rockowej energii z popowym potencjałem. Wydany w 2006 roku debiutancki "Inside In/Inside Out" sprzedał się w ponad 2 milionach egzemplarzy dochodząc do drugiego miejsca na brytyjskiej liście albumów, a single "She Moves On Her Own Way", "You Don't Love Me" i "Naive", żyły własnym życiem przez długie tygodnie i przyniosły im nominacje do BRIT Awards, Q Awards, a także MTV Music Awards.
Kwartet z Brighton zaczął od tego momentu wyprzedawać koncerty w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, potwierdzając swoją popularność serią koncertów na największych europejskich festiwalach, takich jak Isle of Wight, czy Oxegen. Ich drugi album pt. "Konk", nazwany na cześć studia w którym został nagrany, natychmiast trafił na pierwsze miejsce listy sprzedaży płyt. Single "Always Where I Need To Be" i "Shine On" powtórzyły sukcesy swoich poprzedników. Obserwując dotychczasową karierę zespołu i zważywszy na ich stosunkowo krótki staż na scenie, można się domyślać, że przed The Kooks jeszcze wiele, wiele sukcesów.
Duffy
Duffy przebojem wdarła się do światowego panteonu gwiazd, zdobywając nagrody i nominacje Grammy, MTV Music Awards, Mojo Awards i Q Awards. Właśnie została nominowana do Brit Awards i to aż w czterech kategoriach! Jej zeszłoroczna debiutancka płyta od razu trafiła na pierwsze miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii, stając się najlepiej sprzedającym się albumem na Wyspach. Na świecie "Rockferry" sprzedała się w ponad 4 milionach egzemplarzy. Walijska wokalistka osiągnęła oszałamiający sukces w bardzo krótkim czasie, co ciekawe zjednując sobie komercyjne stacje radiowe i telewizyjne, jak i alternatywną publiczność festiwalową.
Aimee Ann Duffy urodziła się w 1984 roku w Północnej Walii. Od dzieciństwa interesowała się śpiewem, uczęszczała nawet do szkolnego chóru, z którego została wyproszona, bo "jej głos nie pasował". Jako nastolatka próbowała swojego szczęścia w różnych lokalnych zespołach, a nawet na rok przeniosła się do Szwajcarii, żeby pracować nad materiałem. Na studiach również próbowała swoich sił na scenie, ale dopiero spotkanie z Jeanette Lee, współwłaścicielką wytwórni Rough Trade (a wcześniej wokalistką w Public Image Ltd. Johna Lydona) zmieniło jej los.
Do tej pory Duffy posiadała jedynie talent, teraz dzięki współpracy z byłym gitarzystą zasłużonej formacji Suede - Bernardem Butlerem, jej głos zyskał godną oprawę. Album nagrywany był z przerwami przez prawie 4 lata. W tym czasie Duffy zainspirowała się klasycznym brzmieniem soulowym i w tym kierunku podążały prace nad "Rockferry", która natychmiast po premierze osiągnęła niesamowity sukces.
"Rockferry" przeszła do historii jako najlepiej sprzedający się album na Wyspach Brytyjskich w 2008 roku. Już pierwszego dnia sprzedało się 60 tysięcy egzemplarzy, a przez pierwszy tydzień 180 tysięcy egzemplarzy. Płyta roku długie tygodnie spędziła w czołówce list przebojów, pokrywając się w wielu krajach złotem i platyną. Tętniące soulowym klimatem single "Mercy" i "Rockferry", jak i przepełnione smutkiem "Warwick Avenue" i "Stepping Stone" zdobyły fale radiowe i serca słuchaczy na całym świecie. Duffy nie mogło zabraknąć na Open'erze.
Crystal Castles
Nie można przejść obojętnie obok Crystal Castles - intrygują i prowokują swoją muzyką, zachowaniem i wyglądem. Ich muzyka odpowiada najnowszym trendom muzycznym - jest taneczna, melodyjna, ale zarazem ostra i bezkompromisowa.
Duet tworzą Kanadyjczycy - Alice Glass i Ethan Kath. Początkowo zespół funkcjonował jako solowy projekt Ethana. Alice dołączyła w kwietniu 2005 roku nagrywając próbne wokale do wcześniej przygotowanych podkładów. Efekt został opublikowany na Myspace. Zanim powstały właściwe kompozycje do Crystal Castles zaczęły dobijać się wytwórnie. Wczesną wiosną 2008 roku premierę miał ich debiutancki album, który jest właściwie wzorcowym przykładem tego, jakie brzmienia są teraz najmodniejsze. Elementy disco mieszają się tu z przesterowanymi liniami basowymi i dźwiękami rodem z gier komputerowych, a wszystko to okraszone przetworzonym głosem Alice. Punkowy brud i klubowa energia łączą się tworząc nową jakość. Zespół zdobył nawet nominację do NME Award w kategorii "Najlepszy zespół zagraniczny". Ale nie tylko muzyka Crystal Castles ma ogromną siłę rażenia - w głosowaniu czytelników magazynu NME to właśnie Alice Glass stanęła na czele listy najbardziej "cool" muzyków. Zespół zaprawiony jest też w bojach koncertowych, a niektóre jego występy przechodzą do historii, jak na przykład ten podczas zeszłorocznego Glastonbury.
Hjaltalín
Hjaltalín to siedmioosobowa formacja z Reykjaviku. Jak większość zespołów z Islandii, także Hjaltalín przy użyciu akustycznego instrumentarium tworzy muzykę niezwykłą, ujmującą delikatnością, w której łatwo wyczuć magię wyspy.
Zespół zadebiutował w 2007 roku ciepło przyjętym albumem "Sleepdrunk Seasons". Żeby zobrazować muzykę Hjaltalín można porównać ich do małej orkiestry tworzącej miniaturowe symfonie przy użyciu m.in. wiolonczeli, akordeonu, klarnetu i kontrabasu. W zeszłym roku zespół otrzymał pięć nominacji do Icelandic Music Awards, wygrywając w dwóch kategoriach Best Songwriter i The Brightest Hope, co tylko potwierdza potencjał tkwiący w tym zespole.
Speed Caravan
Mehdi Haddab, muzyk o algierskich korzeniach podjął wyzwanie połączenia rock'n'rolla z muzyką orientalną. Przerabiając z równą łatwością utwory The Cure, czy Chemical Brothers na swój własny sposób uchwycił duszę wielu miejsc na świecie - od Istambułu, przez Londyn i Nowy Jork, aż po Tokyo.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}