Wydarzenie w ramach
Scena Główna:
18:00 Izrael
20:00 Madness
22:00 Faith No More
00:00 Pendulum
Namiot:
17:00 Kamp!
19:00 Fisz Emade
21:00 Emiliana Torrini
23:00 White Lies
01:00 M83
World Stage:
20:30 Village Kollektiv
22:30 Q-Tip
00:30 Buraka Som Sistema
Young Talents Stage:
16:30 Jazzus
17:30 Enchantia
18:30 Twilite
19:30 Kawałek Kulki
Burn Beat Stage
17:00 Beats Friendly
20:00 Last Robots Alive
23:00 Beats Friendly
02:00 Last Robots Alive
Alter Space:
17:00 "Berlin Calling" rez. Hannes Stoehr
19:00 Dagadana
20:30 "Heima", reż. Dean Deblois
22:30 Betty Be
00:00 "Lucky People Center International" reż. Erick Pauser, Johan Sodeberg
02:00 Szelest Spadających Papierków
Teatry:
22:30 Salamandra fireshow
Madness
Legendarni Madness w unikalny sposób połączyli brytyjską tradycję muzyczną z wpływami reggae i ska. Radosne jamajskie brzmienia i teksty dotyczące wyspiarskiej codzienności oraz niekonwencjonalne poczucie humoru i zachowanie sceniczne zyskały im wielu fanów na całym świecie. W tym roku zespół obchodzi 30-lecie swojej działalności.
Początki zespołu sięgają roku 1976, kiedy na fali powrotu fascynacji muzyką ska powstała formacja The North London Invaders. Po licznych przetasowaniach personalnych i dwóch zmianach nazwy skład Madness uformował się w 1979. Pierwszy singiel formacji pt. "The Prince" nieoczekiwanie stał się hitem i trafił na listy przebojów, a album "One Step Beyond" dotarł do drugiego miejsca sprzedaży.
Drugi album pt. "Absolutely" również doszedł do tego samego miejsca. To z "Absolutely" pochodzą takie przeboje Madness jak "Baggy Trousers", czy "Embarrassment". Kolejne dwa albumy przyniosły zmianę stylistyki - szalone ska powoli ustąpiło miejsca bardziej przystępnym melodiom. Płyta "The Rise & Fall" zawiera największy międzynarodowy przebój Madness - "Our House".
Pomimo sukcesów, w 1986 roku członkowie Madness podjęli decyzję o rozwiązaniu zespołu. Jednak to nie koniec ich historii. Po niespodziewanym sukcesie kompilacji największych przebojów pt. "Divine Madness" i osiągnięciu pierwszego miejsca na liście sprzedaży, zespół postanowił ponownie zagrać razem. Efektem świetnie przyjętych tras koncertowych był album "Wonderful" wydany w 1999 roku. W 2002 roku zespół zaangażował się w pracę nad musicalem opartym na piosenkach Madness. Przedstawienie "Our House" zdobyło nawet prestiżową nagrodę teatralną Olivier Award. W 2004 roku nie chcąc odcinać kuponów od sławy muzycy Madness postanowili jako The Dangerman powrócić do korzeni i nagrać własne wersje jamajskich klasyków. Zespół nadal czynnie koncertuje, a najnowsze doniesienia mówią o przygotowywanym albumie studyjnym Madness.
Faith No More
Legendarna formacja Faith No More powraca po jedenastu latach. Nie da się przecenić wpływu, jaki dowodzona przez charyzmatycznego Mike'a Pattona grupa wywarła na współczesnej muzyce. Każdy ich album to szalona fuzja rocka, funku, a także trash metalu i hiphopu. Awangardowa mieszanka stylów i energetyczne koncerty zdobyły im fanów na całym świecie, dzięki temu zespół może poszczycić się milionami sprzedanych płyt oraz wieloma nagrodami z Grammy na czele.
Zespół powstał w 1982 roku, a sześć lat później na czele Faith No More stanął Mike Patton. To dzięki jego niezwykłym umiejętnościom i charakterowi zespół szybko osiągnął niesłychaną popularność. Jak głosi anegdota, Patton w ciągu dwóch tygodni napisał wszystkie teksty do trzeciego - przełomowego albumu grupy pt. "The Real Thing". Płyta sprzedała się w ponad 4 milionach egzemplarzy oraz osiągnęła platynowy status w wielu krajach, wchodząc do kanonu najważniejszych płyt rockowych. To właśnie z "The Real Thing" pochodzi pamiętny singiel "Epic".
Kolejny sprzedany w milionach egzemplarzy album przypieczętował ich sukces. Płyta "Angel Dust" jest uważana za jeden z najbardziej złożonych i dopracowanych albumów dekady. Magazyn Kerrang! umieścił go na pierwszym miejscu podsumowania "50 Najbardziej Wpływowych Albumów Wszechczasów". Niezwykłe umiejętności wokalne Pattona oraz przenikanie się stylistyk sprawiły, że Faith No More zapisali się na stałe w historii muzyki. Z "Angel Dust" pochodzą takie przeboje grupy jak "Midlife Crisis" i "A Small Victory".
W 1993 roku z zespołu odszedł wieloletni gitarzysta Jim Martin. Nowy album pt. "King for a Day....Fool for the Lifetime" został nagrany już bez niego. Brzmienie Faith No More wygładziło się, ale nie straciło przebojowości. Płyta zawiera takie kompozycje jak "Evidence", czy "Digging The Grave". W 1997 roku wyszedł "Album of the Year", a rok później zespół zawiesił swoją działalność. Każdy z członków zaangażował się we własne projekty muzyczne. Najbardziej aktywny był oczywiście Patton, który oprócz występowania w grupach Mr. Bungle, Fantômas i Peeping Tom współpracował z takimi postaciami jak Björk, John Zorn, czy Rahzel.
Na początku 2009 roku media i fanów zelektryzowała wiadomość o powrocie Faith No More. Przez kilka miesięcy zespół trzymał wszystkich w niepewności, aż wreszcie informacja o reaktywacji zespołu została oficjalnie potwierdzona. Ku wielkiej radości wyczekujących fanów zespół wystąpi na specjalnym koncercie podczas tegorocznego Heineken Open'er Festival.
Pendulum
Pendulum szturmem wdarli się do czołówki najlepszych i najbardziej pożądanych zespołów koncertowych z kręgów muzyki klubowej. Tego lata wystąpią na największych europejskich festiwalach: Rock Werchter, Download, Isle Of Wight, T In The Park i Heineken Open'er Festival.
Pendulum to australijska formacja założona w 2002 roku przez Roba Swire, Garetha McGrillena i Paula Hardinga. Zainspirowani drum'n'bassem, breakbeatem, ale też z doświadczeniem zebranym w grupach heavy metalowych i punkowych postanowili stworzyć energetyczną hybrydę wszystkich tych gatunków. Ich pierwszy album rozszedł się w 225 tysiącach egzemplarzy, stając się jedną z najlepiej sprzedających się płyt drum'n'bassowych w historii, ale punktem zwrotnym w ich karierze był niesamowity remiks, którego dokonali dla The Prodigy. Ich wersja "Voodoo People" została entuzjastycznie przyjęta przez całą publiczność klubową, a także media, trafiając do dwudziestki najlepszych singli na Wyspach. Od tego czasu ich popularność stale rośnie. 12 maja 2008 roku wyszedł drugi album Pendulum pt. "In Silico". Tydzień później znalazł się na drugim miejscu sprzedaży na Wyspach Brytyjskich.
To, co stanowi o sile Pendulum to przede wszystkim występy na żywo, podczas których ściana gitar i drum'n'bassowy rytm zmuszają do niczym nieskrępowanego tańca. Ich muzyka jest jednak znacznie bardziej złożona i głębsza. Mimo wykorzystywania najnowszej technologii, zespół wierny jest rockowemu etosowi i cały czas rozwija się kompozycyjnie. Członkowie Pendulum pokazali ostatnio, jak kreatywnymi są muzykami, nagrywając entuzjastycznie przyjęty cover grupy Coldplay.
Emiliana Torrini
Emiliana Torrini dzięki dosyć wyjątkowemu pochodzeniu (matka Islandka, ojciec Włoch) łączy w sobie ciepło, kobiecość i włoską elegancję wraz z bezbrzeżnym smutkiem kojarzonym tak silnie z Islandią. Nastrojowe i delikatne kompozycje połączone z osobistymi tekstami z dnia na dzień przysparzają Emilianie coraz więcej fanów. Tak utalentowanej wokalistki nie może zabraknąć podczas Open'er Festival.
Międzynarodowa kariera Emiliany Torrini rozpoczęła się w roku 1999, kiedy wyszedł jej album "Love in the Time of Science". Wkrótce potem twórcy "Władcy Pierścieni" poprosili Emilianę o wykonanie na potrzeby filmu pieśni "Gollum's Song", a waszyngtońscy mistrzowie muzyki lounge - Thievery Corporation jako utwór otwierający ich album umieścili kompozycję "Heaven's Gonna Burn Your Eyes" z gościnnym udziałem Torrini. Ma ona zresztą szczęście do niezwykłych kolaboracji - jest m.in. współautorką kilku piosenek Kylie Minogue.
Kolejny album pt. "Fischerman's Woman" to jeden z najbardziej zapadających w pamięć albumów 2005 roku. Akustyczna, przepełniona smutkiem, oszczędna w środkach, bardzo kameralna płyta zwróciła uwagę krytyków i publiczności.
Wydany w zeszłym roku album Emiliany pt. "Me and Armini" to kolejny krok w stronę większej rozpoznawalności. Płyta odbiła się szerokim echem wśród poszukujących ambitnych brzmień, zbierając świetne recenzje. Pozostając wierna swojemu własnemu ujmującemu stylowi, lewitując między folkiem, akustycznym rockiem i popem, Emiliana dodała odrobinę mocniejsze brzmienia, a momentami pojawia się tu nawet reggae'owa pulsacja. Nad wszystkim tym unosi się intrygujący głos Torrini, którego słuchacz nie jest w stanie zapomnieć. Warto zaznaczyć, że stałym współpracownikiem i współautorem kompozycji Emiliany Torrini jest Dan Carey, odpowiedzialny m.in. za brzmienie najnowszego albumu Franz Ferdinand, mający także na koncie współpracę m.in. z Lily Allen i Hot Chip.
Tego lata Emiliana ze swoją twórczością rusza na podbój największych europejskich festiwali: Glastonbury, Rock Werchter i Heineken Open'er Festival.
White Lies
White Lies to najgłośniejszy debiut ostatnich miesięcy, ich płyta w pierwszym tygodniu trafiła od razu na szczyt listy sprzedaży w Wielkiej Brytanii, a zespół jest obecnie jedną z intensywniej koncertujących grup brytyjskich.
Zespół tworzą: Harry McVeigh, Charles Cave i Jack Lawrence-Brown. Początkowo formacja nazywała się Fear of Flying. Pod tą nazwą muzycy nagrali kilka singli, a także zagrali serię koncertów. W trakcie pracy nad nowym materiałem Fear of Flying tak radykalnie zmieniła się koncepcja muzyczna, że podjęto decyzję o zmianie nazwy i rozpoczęciu nowego rozdziału. White Lies to zdecydowany krok w stronę mroczniejszych, zimnych brzmień inspirowanych latami 80-tymi, z tekstami krążącymi wokół tematu śmierci. Wśród inspiracji White Lies można wymienić takie formacje jak Joy Division, Talking Heads, Editors, czy Interpol.
Po pierwszych nagraniach zespół natychmiast zyskał rekomendacje wpływowych mediów. NME wymieniło ich na liście nadziei na rok 2009 i zabrało na wyprzedaną trasę po Wyspach, BBC zaprosiło ich na swój festiwal. Grupa ruszyła w długą trasę koncertową po licznych salach koncertowych i festiwalach, w tym Oxegen i T In The Park.
White Lies zrobili w krótkim czasie oszałamiającą karierę, której potwierdzeniem było wydanie debiutanckiego albumu pt. "To Lose My Life..." oraz świetne przyjęcie go przez krytyków i publiczność. Płyta już w pierwszym tygodniu okazała się numerem jeden sprzedaży, a zespół wymieniany jest jako kolejny kandydat do miana wielkiego brytyjskiego zespołu rockowego zapełniającego stadiony.
Buraka Som Sistema
Buraka Som Sistema to najnowsze objawienie muzyki klubowej. Dzięki nim odżyła też world music, bo nieprzewidywalni Portugalczycy połączyli w swojej twórczości energetyczne rytmy elektroniczne i miażdżące linie basu z tradycją muzyczną Angoli.
Ich styl muzyczny określany jest jako "kuduro". Muzyka ta narodziła się na ulicach Luandy, jako tamtejszy odpowiednik hiphopu i szybko została podchwycona przez środowiska emigracyjne w Portugalii. W Europie dodano jeszcze bardzo modne brzmienia znane z house i rave. Dzięki przeróżnym wpływom, mimo tego że dominują teksty wystrzeliwane w języku portugalskim, szczera i korzenna energia formacji zrozumiała jest dla wszystkich.
Soundsystem tworzą DJ Riot, Lil' John i Conductor oraz zaprzyjaźnieni raperzy. Na debiutanckim albumie długogrającym pt. "Black Diamond" nie zabrakło też gości specjalnych, którzy pokazują jak różne środowiska zafascynowane są brzmieniem kuduro. Oprócz raperki Pongolove występują tu bowiem ulubienica mediów M.I.A. oraz jeden z popularniejszych wykonawców brytyjskich - Kano. Za remiksy na singlach odpowiedzialni są Hot Chip, DJ Mehdi oraz The Count And Sinden. Nic dziwnego, że Buraka Som Sistema to najbardziej gorąca nazwa ostatnich miesięcy.
M83
M83 to projekt, za którym stoi Anthony Gonzalez. Jest to jeden z bardziej oczekiwanych w Polsce zespołów francuskiej sceny shoegaze. Dzięki unikalnemu połączeniu elektroniki z rockową estetyką M83 osiągnęło szybko status młodych klasyków.
Początkowo Gonzalez tworzył wspólnie z Nicolasem Fromageau, ale drogi muzyków rozeszły się. Muzyka M83 to niczym nie skrępowana celebracja młodości. Mieszając rozmarzoną elektronikę z rockiem i disco Gonzalez przyznaje się do inspiracji muzyką lat 80tych, wymieniając w jednym rzędzie Cocteau Twins, Tears For Fears i Simple Minds.
Producentami jego ostatniego albumu byli Ken Thomas, znany ze współpracy z Sigur Ros, Clinic i Alien Sex Fiend oraz zasłużony na klubowej scenie Ewan Pearson, z którego usług korzystali m.in. Tracey Thorn, Ladytron i The Rapture. Gonzalez odpowiedzialny jest również za remiksy dla takich artystów jak Placebo, Depeche Mode, Bloc Party i Goldfrapp. Mimo tego, że M83 w studiu jest projektem jednoosobowym, to koncerty Gonzaleza otoczonego zaprzyjaźnionymi muzykami są entuzjastycznie przyjmowane przez publiczność. Wystarczy wspomnieć tylko, że Kings of Leon jako support ich brytyjskiej trasy wybrali właśnie M83.
Q-Tip
Q-Tip to jedna z najważniejszych postaci w historii hiphopu. Przez 10 lat stał na czele kultowej formacji A Tribe Called Quest, a obecnie z powodzeniem promuje swój najnowszy, świetnie przyjęty album solowy. Charakterystyczny, niezwykle płynny styl rymowania Nowojorczyka oraz tematyka jego tekstów sprawiły, że jest on uważany za jednego z najważniejszych raperów na świecie, wpisując się w nurt organicznego hiphopu wraz Commonem, The Roots i De La Soul.
W 1988 roku Q-Tip wraz innym raperem Phife Dawgiem i producentem Ali Shaheedem Muhammadem założył grupę A Tribe Called Quest. Okres funkcjonowania tej formacji przypadł na złotą erę gatunku, to wtedy ukształtowały się granice hiphopu, powstało najwięcej kultowych nagrań, a młodzi artyści zwracali szczególną uwagę na dziedzictwo kulturowe, nawiązując w swoich nagraniach do jazzu i funku. Grupa wchodziła w skład nieformalnego kolektywu The Native Tongues wraz z takimi legendami jak De La Soul i Jungle Brothers. Płyty A Tribe Called Quest takie jak "People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm", "The Low End Theory" i "Midnight Marauders" uważane są za kamienie milowe w historii hiphopu. Nie ma osoby, która interesowałaby się tą muzyką i nie znała pochodzących z nich utworów z "Can I Kick It?", "Scenario" i "Electric Relaxation" na czele.
Po zawieszeniu działalności grupy Q-Tip rozpoczął solową karierę. Dwa single "Vivrant Thing" i "Breathe & Stop" podgrzały atmosferę przed wydaniem dobrze przyjętego albumu "Amplified", który zdobył nawet status platynowej płyty. Q-Tip postanowił nie kontynuować komercyjnego sukcesu i kolejny raz poszedł swoją własną drogą, nie godząc się na żadne kompromisy. Efektem eksperymentów z brzmieniem i stylistyką była płyta "Kamaal The Abstract", która jednak nie została nigdy oficjalnie wydana. Materiał i tak dotarł do wszystkich fanów twórczości Q-Tipa i do tej pory jest otoczony niemal kultem. Po kilku latach ciszy Q-Tip powrócił w 2008 roku z nowym albumem. Rewelacyjnie przyjęta przez prasę i fanów płyta "The Renaissance" to prawdziwe odrodzenie Q-Tipa jako artysty oraz hiphopu jako gatunku. Album przepełniony jest znakomitymi kompozycjami, w których raperowi towarzyszą takie gwiazdy jak Norah Jones, D'Angelo i Raphael Saadiq. Zgodnie z tym co mówi sam artysta, to właśnie on przywraca nadzieję fanom dobrej muzyki.
18:00 Izrael
20:00 Madness
22:00 Faith No More
00:00 Pendulum
folk / reggae / world - koncerty w Trójmieście
Namiot:
17:00 Kamp!
19:00 Fisz Emade
21:00 Emiliana Torrini
23:00 White Lies
01:00 M83
World Stage:
20:30 Village Kollektiv
22:30 Q-Tip
00:30 Buraka Som Sistema
Young Talents Stage:
16:30 Jazzus
17:30 Enchantia
18:30 Twilite
19:30 Kawałek Kulki
Burn Beat Stage
17:00 Beats Friendly
20:00 Last Robots Alive
23:00 Beats Friendly
02:00 Last Robots Alive
Alter Space:
17:00 "Berlin Calling" rez. Hannes Stoehr
19:00 Dagadana
20:30 "Heima", reż. Dean Deblois
22:30 Betty Be
00:00 "Lucky People Center International" reż. Erick Pauser, Johan Sodeberg
02:00 Szelest Spadających Papierków
Teatry:
22:30 Salamandra fireshow
Madness
Legendarni Madness w unikalny sposób połączyli brytyjską tradycję muzyczną z wpływami reggae i ska. Radosne jamajskie brzmienia i teksty dotyczące wyspiarskiej codzienności oraz niekonwencjonalne poczucie humoru i zachowanie sceniczne zyskały im wielu fanów na całym świecie. W tym roku zespół obchodzi 30-lecie swojej działalności.
Początki zespołu sięgają roku 1976, kiedy na fali powrotu fascynacji muzyką ska powstała formacja The North London Invaders. Po licznych przetasowaniach personalnych i dwóch zmianach nazwy skład Madness uformował się w 1979. Pierwszy singiel formacji pt. "The Prince" nieoczekiwanie stał się hitem i trafił na listy przebojów, a album "One Step Beyond" dotarł do drugiego miejsca sprzedaży.
Drugi album pt. "Absolutely" również doszedł do tego samego miejsca. To z "Absolutely" pochodzą takie przeboje Madness jak "Baggy Trousers", czy "Embarrassment". Kolejne dwa albumy przyniosły zmianę stylistyki - szalone ska powoli ustąpiło miejsca bardziej przystępnym melodiom. Płyta "The Rise & Fall" zawiera największy międzynarodowy przebój Madness - "Our House".
Pomimo sukcesów, w 1986 roku członkowie Madness podjęli decyzję o rozwiązaniu zespołu. Jednak to nie koniec ich historii. Po niespodziewanym sukcesie kompilacji największych przebojów pt. "Divine Madness" i osiągnięciu pierwszego miejsca na liście sprzedaży, zespół postanowił ponownie zagrać razem. Efektem świetnie przyjętych tras koncertowych był album "Wonderful" wydany w 1999 roku. W 2002 roku zespół zaangażował się w pracę nad musicalem opartym na piosenkach Madness. Przedstawienie "Our House" zdobyło nawet prestiżową nagrodę teatralną Olivier Award. W 2004 roku nie chcąc odcinać kuponów od sławy muzycy Madness postanowili jako The Dangerman powrócić do korzeni i nagrać własne wersje jamajskich klasyków. Zespół nadal czynnie koncertuje, a najnowsze doniesienia mówią o przygotowywanym albumie studyjnym Madness.
Faith No More
Legendarna formacja Faith No More powraca po jedenastu latach. Nie da się przecenić wpływu, jaki dowodzona przez charyzmatycznego Mike'a Pattona grupa wywarła na współczesnej muzyce. Każdy ich album to szalona fuzja rocka, funku, a także trash metalu i hiphopu. Awangardowa mieszanka stylów i energetyczne koncerty zdobyły im fanów na całym świecie, dzięki temu zespół może poszczycić się milionami sprzedanych płyt oraz wieloma nagrodami z Grammy na czele.
Zespół powstał w 1982 roku, a sześć lat później na czele Faith No More stanął Mike Patton. To dzięki jego niezwykłym umiejętnościom i charakterowi zespół szybko osiągnął niesłychaną popularność. Jak głosi anegdota, Patton w ciągu dwóch tygodni napisał wszystkie teksty do trzeciego - przełomowego albumu grupy pt. "The Real Thing". Płyta sprzedała się w ponad 4 milionach egzemplarzy oraz osiągnęła platynowy status w wielu krajach, wchodząc do kanonu najważniejszych płyt rockowych. To właśnie z "The Real Thing" pochodzi pamiętny singiel "Epic".
Kolejny sprzedany w milionach egzemplarzy album przypieczętował ich sukces. Płyta "Angel Dust" jest uważana za jeden z najbardziej złożonych i dopracowanych albumów dekady. Magazyn Kerrang! umieścił go na pierwszym miejscu podsumowania "50 Najbardziej Wpływowych Albumów Wszechczasów". Niezwykłe umiejętności wokalne Pattona oraz przenikanie się stylistyk sprawiły, że Faith No More zapisali się na stałe w historii muzyki. Z "Angel Dust" pochodzą takie przeboje grupy jak "Midlife Crisis" i "A Small Victory".
W 1993 roku z zespołu odszedł wieloletni gitarzysta Jim Martin. Nowy album pt. "King for a Day....Fool for the Lifetime" został nagrany już bez niego. Brzmienie Faith No More wygładziło się, ale nie straciło przebojowości. Płyta zawiera takie kompozycje jak "Evidence", czy "Digging The Grave". W 1997 roku wyszedł "Album of the Year", a rok później zespół zawiesił swoją działalność. Każdy z członków zaangażował się we własne projekty muzyczne. Najbardziej aktywny był oczywiście Patton, który oprócz występowania w grupach Mr. Bungle, Fantômas i Peeping Tom współpracował z takimi postaciami jak Björk, John Zorn, czy Rahzel.
Na początku 2009 roku media i fanów zelektryzowała wiadomość o powrocie Faith No More. Przez kilka miesięcy zespół trzymał wszystkich w niepewności, aż wreszcie informacja o reaktywacji zespołu została oficjalnie potwierdzona. Ku wielkiej radości wyczekujących fanów zespół wystąpi na specjalnym koncercie podczas tegorocznego Heineken Open'er Festival.
Pendulum
Pendulum szturmem wdarli się do czołówki najlepszych i najbardziej pożądanych zespołów koncertowych z kręgów muzyki klubowej. Tego lata wystąpią na największych europejskich festiwalach: Rock Werchter, Download, Isle Of Wight, T In The Park i Heineken Open'er Festival.
Pendulum to australijska formacja założona w 2002 roku przez Roba Swire, Garetha McGrillena i Paula Hardinga. Zainspirowani drum'n'bassem, breakbeatem, ale też z doświadczeniem zebranym w grupach heavy metalowych i punkowych postanowili stworzyć energetyczną hybrydę wszystkich tych gatunków. Ich pierwszy album rozszedł się w 225 tysiącach egzemplarzy, stając się jedną z najlepiej sprzedających się płyt drum'n'bassowych w historii, ale punktem zwrotnym w ich karierze był niesamowity remiks, którego dokonali dla The Prodigy. Ich wersja "Voodoo People" została entuzjastycznie przyjęta przez całą publiczność klubową, a także media, trafiając do dwudziestki najlepszych singli na Wyspach. Od tego czasu ich popularność stale rośnie. 12 maja 2008 roku wyszedł drugi album Pendulum pt. "In Silico". Tydzień później znalazł się na drugim miejscu sprzedaży na Wyspach Brytyjskich.
To, co stanowi o sile Pendulum to przede wszystkim występy na żywo, podczas których ściana gitar i drum'n'bassowy rytm zmuszają do niczym nieskrępowanego tańca. Ich muzyka jest jednak znacznie bardziej złożona i głębsza. Mimo wykorzystywania najnowszej technologii, zespół wierny jest rockowemu etosowi i cały czas rozwija się kompozycyjnie. Członkowie Pendulum pokazali ostatnio, jak kreatywnymi są muzykami, nagrywając entuzjastycznie przyjęty cover grupy Coldplay.
Emiliana Torrini
Emiliana Torrini dzięki dosyć wyjątkowemu pochodzeniu (matka Islandka, ojciec Włoch) łączy w sobie ciepło, kobiecość i włoską elegancję wraz z bezbrzeżnym smutkiem kojarzonym tak silnie z Islandią. Nastrojowe i delikatne kompozycje połączone z osobistymi tekstami z dnia na dzień przysparzają Emilianie coraz więcej fanów. Tak utalentowanej wokalistki nie może zabraknąć podczas Open'er Festival.
Międzynarodowa kariera Emiliany Torrini rozpoczęła się w roku 1999, kiedy wyszedł jej album "Love in the Time of Science". Wkrótce potem twórcy "Władcy Pierścieni" poprosili Emilianę o wykonanie na potrzeby filmu pieśni "Gollum's Song", a waszyngtońscy mistrzowie muzyki lounge - Thievery Corporation jako utwór otwierający ich album umieścili kompozycję "Heaven's Gonna Burn Your Eyes" z gościnnym udziałem Torrini. Ma ona zresztą szczęście do niezwykłych kolaboracji - jest m.in. współautorką kilku piosenek Kylie Minogue.
Kolejny album pt. "Fischerman's Woman" to jeden z najbardziej zapadających w pamięć albumów 2005 roku. Akustyczna, przepełniona smutkiem, oszczędna w środkach, bardzo kameralna płyta zwróciła uwagę krytyków i publiczności.
Wydany w zeszłym roku album Emiliany pt. "Me and Armini" to kolejny krok w stronę większej rozpoznawalności. Płyta odbiła się szerokim echem wśród poszukujących ambitnych brzmień, zbierając świetne recenzje. Pozostając wierna swojemu własnemu ujmującemu stylowi, lewitując między folkiem, akustycznym rockiem i popem, Emiliana dodała odrobinę mocniejsze brzmienia, a momentami pojawia się tu nawet reggae'owa pulsacja. Nad wszystkim tym unosi się intrygujący głos Torrini, którego słuchacz nie jest w stanie zapomnieć. Warto zaznaczyć, że stałym współpracownikiem i współautorem kompozycji Emiliany Torrini jest Dan Carey, odpowiedzialny m.in. za brzmienie najnowszego albumu Franz Ferdinand, mający także na koncie współpracę m.in. z Lily Allen i Hot Chip.
Tego lata Emiliana ze swoją twórczością rusza na podbój największych europejskich festiwali: Glastonbury, Rock Werchter i Heineken Open'er Festival.
White Lies
White Lies to najgłośniejszy debiut ostatnich miesięcy, ich płyta w pierwszym tygodniu trafiła od razu na szczyt listy sprzedaży w Wielkiej Brytanii, a zespół jest obecnie jedną z intensywniej koncertujących grup brytyjskich.
Zespół tworzą: Harry McVeigh, Charles Cave i Jack Lawrence-Brown. Początkowo formacja nazywała się Fear of Flying. Pod tą nazwą muzycy nagrali kilka singli, a także zagrali serię koncertów. W trakcie pracy nad nowym materiałem Fear of Flying tak radykalnie zmieniła się koncepcja muzyczna, że podjęto decyzję o zmianie nazwy i rozpoczęciu nowego rozdziału. White Lies to zdecydowany krok w stronę mroczniejszych, zimnych brzmień inspirowanych latami 80-tymi, z tekstami krążącymi wokół tematu śmierci. Wśród inspiracji White Lies można wymienić takie formacje jak Joy Division, Talking Heads, Editors, czy Interpol.
Po pierwszych nagraniach zespół natychmiast zyskał rekomendacje wpływowych mediów. NME wymieniło ich na liście nadziei na rok 2009 i zabrało na wyprzedaną trasę po Wyspach, BBC zaprosiło ich na swój festiwal. Grupa ruszyła w długą trasę koncertową po licznych salach koncertowych i festiwalach, w tym Oxegen i T In The Park.
White Lies zrobili w krótkim czasie oszałamiającą karierę, której potwierdzeniem było wydanie debiutanckiego albumu pt. "To Lose My Life..." oraz świetne przyjęcie go przez krytyków i publiczność. Płyta już w pierwszym tygodniu okazała się numerem jeden sprzedaży, a zespół wymieniany jest jako kolejny kandydat do miana wielkiego brytyjskiego zespołu rockowego zapełniającego stadiony.
Buraka Som Sistema
Buraka Som Sistema to najnowsze objawienie muzyki klubowej. Dzięki nim odżyła też world music, bo nieprzewidywalni Portugalczycy połączyli w swojej twórczości energetyczne rytmy elektroniczne i miażdżące linie basu z tradycją muzyczną Angoli.
Ich styl muzyczny określany jest jako "kuduro". Muzyka ta narodziła się na ulicach Luandy, jako tamtejszy odpowiednik hiphopu i szybko została podchwycona przez środowiska emigracyjne w Portugalii. W Europie dodano jeszcze bardzo modne brzmienia znane z house i rave. Dzięki przeróżnym wpływom, mimo tego że dominują teksty wystrzeliwane w języku portugalskim, szczera i korzenna energia formacji zrozumiała jest dla wszystkich.
Soundsystem tworzą DJ Riot, Lil' John i Conductor oraz zaprzyjaźnieni raperzy. Na debiutanckim albumie długogrającym pt. "Black Diamond" nie zabrakło też gości specjalnych, którzy pokazują jak różne środowiska zafascynowane są brzmieniem kuduro. Oprócz raperki Pongolove występują tu bowiem ulubienica mediów M.I.A. oraz jeden z popularniejszych wykonawców brytyjskich - Kano. Za remiksy na singlach odpowiedzialni są Hot Chip, DJ Mehdi oraz The Count And Sinden. Nic dziwnego, że Buraka Som Sistema to najbardziej gorąca nazwa ostatnich miesięcy.
M83
M83 to projekt, za którym stoi Anthony Gonzalez. Jest to jeden z bardziej oczekiwanych w Polsce zespołów francuskiej sceny shoegaze. Dzięki unikalnemu połączeniu elektroniki z rockową estetyką M83 osiągnęło szybko status młodych klasyków.
Początkowo Gonzalez tworzył wspólnie z Nicolasem Fromageau, ale drogi muzyków rozeszły się. Muzyka M83 to niczym nie skrępowana celebracja młodości. Mieszając rozmarzoną elektronikę z rockiem i disco Gonzalez przyznaje się do inspiracji muzyką lat 80tych, wymieniając w jednym rzędzie Cocteau Twins, Tears For Fears i Simple Minds.
Producentami jego ostatniego albumu byli Ken Thomas, znany ze współpracy z Sigur Ros, Clinic i Alien Sex Fiend oraz zasłużony na klubowej scenie Ewan Pearson, z którego usług korzystali m.in. Tracey Thorn, Ladytron i The Rapture. Gonzalez odpowiedzialny jest również za remiksy dla takich artystów jak Placebo, Depeche Mode, Bloc Party i Goldfrapp. Mimo tego, że M83 w studiu jest projektem jednoosobowym, to koncerty Gonzaleza otoczonego zaprzyjaźnionymi muzykami są entuzjastycznie przyjmowane przez publiczność. Wystarczy wspomnieć tylko, że Kings of Leon jako support ich brytyjskiej trasy wybrali właśnie M83.
Q-Tip
Q-Tip to jedna z najważniejszych postaci w historii hiphopu. Przez 10 lat stał na czele kultowej formacji A Tribe Called Quest, a obecnie z powodzeniem promuje swój najnowszy, świetnie przyjęty album solowy. Charakterystyczny, niezwykle płynny styl rymowania Nowojorczyka oraz tematyka jego tekstów sprawiły, że jest on uważany za jednego z najważniejszych raperów na świecie, wpisując się w nurt organicznego hiphopu wraz Commonem, The Roots i De La Soul.
W 1988 roku Q-Tip wraz innym raperem Phife Dawgiem i producentem Ali Shaheedem Muhammadem założył grupę A Tribe Called Quest. Okres funkcjonowania tej formacji przypadł na złotą erę gatunku, to wtedy ukształtowały się granice hiphopu, powstało najwięcej kultowych nagrań, a młodzi artyści zwracali szczególną uwagę na dziedzictwo kulturowe, nawiązując w swoich nagraniach do jazzu i funku. Grupa wchodziła w skład nieformalnego kolektywu The Native Tongues wraz z takimi legendami jak De La Soul i Jungle Brothers. Płyty A Tribe Called Quest takie jak "People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm", "The Low End Theory" i "Midnight Marauders" uważane są za kamienie milowe w historii hiphopu. Nie ma osoby, która interesowałaby się tą muzyką i nie znała pochodzących z nich utworów z "Can I Kick It?", "Scenario" i "Electric Relaxation" na czele.
Po zawieszeniu działalności grupy Q-Tip rozpoczął solową karierę. Dwa single "Vivrant Thing" i "Breathe & Stop" podgrzały atmosferę przed wydaniem dobrze przyjętego albumu "Amplified", który zdobył nawet status platynowej płyty. Q-Tip postanowił nie kontynuować komercyjnego sukcesu i kolejny raz poszedł swoją własną drogą, nie godząc się na żadne kompromisy. Efektem eksperymentów z brzmieniem i stylistyką była płyta "Kamaal The Abstract", która jednak nie została nigdy oficjalnie wydana. Materiał i tak dotarł do wszystkich fanów twórczości Q-Tipa i do tej pory jest otoczony niemal kultem. Po kilku latach ciszy Q-Tip powrócił w 2008 roku z nowym albumem. Rewelacyjnie przyjęta przez prasę i fanów płyta "The Renaissance" to prawdziwe odrodzenie Q-Tipa jako artysty oraz hiphopu jako gatunku. Album przepełniony jest znakomitymi kompozycjami, w których raperowi towarzyszą takie gwiazdy jak Norah Jones, D'Angelo i Raphael Saadiq. Zgodnie z tym co mówi sam artysta, to właśnie on przywraca nadzieję fanom dobrej muzyki.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}