Wydarzenie w ramach
Joshua Redmann & Brad Mehdlau
• Joshua Redman | saksofon
• Brad Mehldau | fortepian
• Koncert poprowadzi Wojtek Staroniewicz
Na zakończenie Festiwalu Jazz Jantar 2010 jedyny koncert w Polce, na którym Joshua Redman i Brad Mehldau zaprezentują premierowy materiał.
Joshua Redman - jest jednym z najbardziej znanych i charyzmatycznych artystów jazzowych, o których zaczęło być głośno w latach dziewięćdziesiątych. Urodził się w Berkeley w Kalifornii jako syn legendarnego saksofonisty Dewey Redmana i tancerki Renee Shedroff. Od najmłodszych lat miał kontakt z najróżniejszymi gatunkami muzyki (jazz, muzyka klasyczna, rock, soul, muzyka indyjska, indonezyjska, środkowo-wschodnia i afrykańska) oraz instrumentami (flet prosty, fortepian, gitara, indyjski instrument perkusyjny ghatam oraz gamelan). Kiedy skończył dziewięś lat, rozpoczął grę na klarnecie, a rok później na saksofonie tenorowym, który sam nazywa swoim instrumentem głównym. Wczesne wpływy muzyki takich artystów jak John Coltrane, Ornette Coleman, Cannonball Adderley, ojciec muzyka - Dewey Redman - a także The Beatles, Aretha Franklin, the Temptations, Earth, Wind and Fire, Prince, The Police i Led Zeppelin sprawiły, że młody Joshua zainteresował się muzyką głębiej. Jednak mimo, że uwielbiał grać na saksofonie i w latach 1983 - 1986 był oddanym członkiem wielokrotnie nagradzanego zespołu Berkeley High School Jazz Ensemble and Combo, kariera akademicka była dla niego zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego nigdy nie rozważał bycia profesjonalnym muzykiem.
W 1991 roku, Redman ukończył wydział nauk społecznych w Harvard College dyplomem summa cum laude oraz został przyjęty do grona honorowych absolwentów Phi Beta Kappa. Został już wówczas przyjęty do Yale Law School, ale postanowił zrobić sobie roczną przerwę od nauki. Kilkoro jego przyjaciół (byli studenci Berklee College of Music, których Joshua poznał w Bostonie) przenieśli się właśnie na Brooklyn i poszukiwali współlokatora, żeby podzielić się czynszem. Redman przyjął propozycję kolegów i niemal od razu całkowicie zaangażował się w nowojorską scenę jazzową. Zaczął od wspólnych jam sesji i koncertów z największymi muzykami jazzowymi swojego pokolenia, takimi jak: Peter Bernstein, Larry Goldings, Kevin Hays, Roy Hargrove, Geoff Keezer, Leon Parker, Jorge Rossy i Mark Turner (żeby wymienić tylko kilku). W listopadzie tego roku, pięć miesięcy po przeprowadzce do Nowego Jorku, Redman został zwycięzcą prestiżowego Thelonious Monk International Saxophone Competition. To zresztą tylko jedno z ważniejszych wydarzeń, które miały miejsce w roku, kiedy Redman rozpoczął trasy koncertowe i sesje nagraniowe z takimi mistrzami jazzu jak: jego ojciec Dewey Redman, Jack DeJohnette, Charlie Haden, Elvin Jones, Joe Lovano, Pat Metheny, Paul Motian, czy Clark Terry. Dla Redmana był to okres niezwykłego rozwoju, zdobywania nieocenionego doświadczenia i niekończących się inspiracji.
Jako w pełni zaangażowany twórca muzyczny Redman szybko podpisał kontrakt z wytwórnią Warner Bros Records i wiosną 1993 roku wydał swój pierwszy album, który przyniósł mu pierwszą w życiu nominację do nagrody Grammy. Jesienią tego roku ukazała się płyta Wish, na której do Redmana dołączył zespół prawdziwych gwiazd na czele z Pat'em Metheny, Charlie'm Haden'em oraz Billy'm Higgins'em. Przez następne pół roku Redman zagrał wiele koncertów z Metheny'm, Jego następna płyta - MoodSwing - ukazała się w roku 1994. Zagrał na niej pierwszy stały zespół Redmana, w którego składzie znalazło się trzech innych młodych muzyków, którzy już wkrótce mieli okazać się jednymi z najważniejszych i najbardziej wpływowych twórców nowoczesnego jazzu. Byli to: pianista Brad Mehldau, kontrabasista Christian McBride oraz perkusista Brian Blade. W późniejszym składzie tego zespołu grali również: gitarzysta Peter Bernstein, pianista Peter Martin, kontrabasista Chris Thomas oraz Blade. Po nagraniu kilku uznanych płyty, jak na przykład Spirit of the Moment | Live at the Village Vanguard, Freedom in the Groove czy Timeless Tales (for Changing Times), Redman potwierdził swoją pozycję jednego z najbardziej konsekwentnych i uznanych liderów muzycznych. Do arsenału instrumentów, na których grał dołączył również saksofon sopranowy i altowy. W roku 1998 Redman założył swój drugi słynny kwartet. Tym razem do współpracy zaprosił takich muzyków jak: Aaron Goldberg na fortepianie, Reuben Rogers na kontrabasie i Gregory Hutchinson na perkusji. Zespół zadebiutował płytą Beyond wydaną w 2000 roku. Dynamiczne współbrzmienie i niespotykane porozumienie na poziomie muzycznym, jakim charakteryzował się ten zespół zainspirowały Redmana do napisania i nagrania pierwszej płyty koncepcyjnej Passage of Time, która została wydana w roku 2001.
Rok później, Redman zaczął wyrażać swą niezwykłą wrażliwość jazzową poprzez coraz to nowe instrumenty i założył The Elastic Band - grające elektryzująco świeżą muzykę trio, które wyrosło z trwającej od jakiegoś czasu współpracy Redmana z keyboardzistą Samem Yahel oraz perkusistą Brianem Blade. Zespół zadebiutował wydanymi w 2002 roku płytami yaya3 oraz Elastic. W tym samym roku do Elastic Band dołączył perkusista Jeff Ballard, który wraz z Blade'm i Yahel'em odegrali kluczową rolę w nagraniu kolejnej płyty zespołu - nominowanego do Grammy albumu Momentum, na którym wystąpiło wielu znakomitych gości. Wydanie płyty w roku 2005 było początkiem współpracy Redmana z wytwórnią Nonesuch Records.
W roku 2000, Redman został mianowany Dyrektorem Artystycznym promującej jazz organizacji non-profit SFJAZZ. Redman wraz z dyrektorem wykonawczym SFJAZZ, Randallem Kline wpadli na pomysł, który The New York Times określił przełomowym, a mianowicie stworzyli SFJAZZ Collective - skład charakteryzujący się ogromnym potencjałem twórczym jego członków oraz rzadko spotykanym skupieniem przede wszystkim na układzie kompozycyjnym utworów. W składzie tego założonego w roku 2004 ośmioosobowego zespołu znaleźli się znani muzycy róźnych pokoleń. Repertuar kolektywu zawiera zarówno utwory pisane na zamówienie jak i nowe aranżacje utworów wielkich współczesnych kompozytorów jazzowych. W marcu 2007, Redman ogłosił przerwę w swojej działalności dyrektora SFJAZZ oraz członka SFJAZZ Collective w celu skupienia się na rozwijaniu nowych projektów.
Miesiąc później Nonesuch wydało pierwszy w karierze Redmana album trio, w którego składzie nie było fortepianu. Album nosił tytuł Back East, a grał na nim Redman wraz z trzema gwiazdorskimi duetami kontrabasu z sekcją perkusyjno-rytmiczną (Larry Grenadier & Ali Jackson, Christian McBride & Brian Blade, Reuben Rogers & Eric Harland) oraz z trzema występującymi gościnnie wielkimi gwiazdami saksofonu (Chris Cheek, Joe Lovano i Dewey Redman). Na płycie Compass, wydanej przez Nonesuch w styczniu 2009, Joshua Redman nadal eksploruje ekspansywną formułę trio. Z grupą równie odważnych muzyków jak on (kontrabasiści Larry Grenadier i Rueben Rogers, perkusiści Brian Blade i Gregory Hutchinson) Redman w sposób dosłowny i figuratywny rozciąga i poszerza możliwości trio muzycznego; w najbardziej odważnych utworach nagranych z tą grupą, gra z całym składem jako trio podwójne.
W drugiej części roku 2009, Redman założył kolejny zespół - James Farm - w składzie którego znaleźli się: pianista Aaron Parks, kontrabasista Matt Penman i perkusista Eric Harland. Zespół ten łączy cechy instrumentarium tradycyjnego akustycznego kwartetu jazzowego z dźwiękami nowoczesnymi. Powstaje w ten sposób muzyka złożona pod względem rytmicznym i technicznym, a jednocześnie harmonijna, bogata, melodyjna i odwołująca się do naszych emocji.
Oprócz własnych projektów, Redman ma na koncie nagrania i występy z takimi muzykami jak: Brian Blade, Ray Brown, Dave Brubeck, Chick Corea, The Dave Matthews Band, Jack DeJohnette, Bill Frisell, Aaron Goldberg, Larry Goldings, Charlie Haden, Herbie Hancock, Roy Hargrove, Roy Haynes, Billie Higgins, Milt Jackson, Elvin Jones, Quincy Jones, Big Daddy Kane, Geoff Keezer, B.B. King, The Lincoln Center Jazz Orchestra, DJ Logic, Joe Lovano, Yo Yo Ma, Branford Marsalis, Christian McBride, John Medeski, Brad Mehldau, Pat Metheny, Marcus Miller, Paul Motian, MeShell Ndegeocello, Leon Parker, Nicholas Payton, John Psathas, Simon Rattle, Dewey Redman, Dianne Reeves, Melvin Rhyne, The Rolling Stones, The Roots, Kurt Rosenwinkel, John Scofield, Soulive, String Cheese Incident, Clark Terry, Toots Thielemans, The Trondheim Jazz Orchestra, Mark Turner, McCoy Tyner, Umphrey's McGee, US3, Bugge Wesseltoft, Cedar Walton, Stevie Wonder i Sam Yahel. Joshua Redman był dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy i zajął wysoką pozycję w rankingach krytyków i czytelników takich magazynach muzycznych jak "DownBeat", "Jazz Times", "The Village Voice" i "Rolling Stone". Napisał i wykonał muzykę do ostatniego filmu Louisa Malle Vanya on 42-nd Street, można go też zobaczyć i usłyszeć w Kansas City Roberta Altmana.
Pianista jazzowy Brad Mehldau nagrywa i występuje nieprzerwanie od wczesnych lat 90-tych. Talent Mehldau'a od lat ujawnia się w sposób najbardziej spekakularny w formacie trio. Od roku 1996, jego zespół nagrał serię pięciu płyt The Art of the Trio. Mehldau ma w swoim dorobku również nagranie solowego fortepianowego projektu Elegiac Cycle oraz płytę zatytułowaną Places, na której znalazły się zarówno utwory solowe na fortepian jak i utwory nagrane przez trio. Płyty Elegiac Cycle i Places można nazwać albumami konceptualnymi. Składają się wyłącznie z oryginalnego materiału, a ich główne tematy krążą wokół poszczególnych kompozycji. Inne nagrania Mehldau'a to: Largo, efekt współpracy z nowatorskim muzykiem i producentem Jonem Brionem; oraz Anything Goes - płyta trio, jakie Mehldau stworzył z kontrabasistą Larry'm Grenadier'em i perkusistą Jorge'm Rossy.
Jego pierwsza płyta dla wytwórni Nonesuch, Brad Mehldau Live in Tokyo, ukazała się we wrześniu 2004. Po dziesięciu produktywnych latach współpracy z Rossy'm, do trio w 2005 roku dołączył perkusista Jeff Ballard. Pierwszą płytą Brad Mehldau Trio wydaną przez Nonesuch był album Day is Done, który ukazał się 27 września 2005 roku. Porywające nagranie podwójnego trio grającego na żywo Brad Mehldau Trio Live ukazało się nakładem Nonesuch 25 marca 2008 roku i zostało wysoko ocenione przez krytyków muzycznych. 16 marca 2010 roku, Nonesuch wydało podwójną płytę muzyki skomponowanej przez Melhdau'a Highway Rider. Był to album, którego wyczekiwano z niecierpliwością - kontynuacja płyty Largo i efekt ponownie podjętej przez muzyka kolaboracji ze znanym producentem Jon'em Brion'em. Znalazły się na nim utwory trio Mehldau'a w składzie: perkusista Jeff Ballard, kontrabasista Larry Grenadier, a także grający na instrumentach perkusyjnych Matt Chamberlain, saksofonista Joshua Redman oraz orkiestra kameralna prowadzona przez Dana Colemana.
Muzyczna osobowość Mehldau'a jest bardzo dwoista. Przede wszystkim jest on improwizatorem wysoko ceniącym element zaskoczenia i nieprzewidywalności, jaki często wynika z możliwości bezpośredniego i spontanicznego wyrażenia muzycznego pomysłu w czasie realnym. Jednak, Mehldau'a głęboko fascynuje również formalne, "architektoniczne" podejście do muzyki, które odnaleźć można we wszystkich jego utworach. W najbardziej inspirujących momentach jego gry, struktura muzycznych pomysłów zamienia się często w środek przekazu. Grając, jednocześnie nasłuchuje nowych elementów, które wyłaniają się z wykonywanej przez niego muzyki - bacznie obserwuje konstelacje tworzone przez te elementy. Każdy jego utwór charakteryzuje silna podbudowa narracyjna - zaznaczona na początku, na końcu czy też pozostawiona przez muzyka celowo otwartą. Dwie osobowości Mehldau'a jako muzyka - improwizatora i formalisty - wsłuchują się niejako w siebie nawzajem tworząc efekt swoistego kontrolowanego chaosu.
Mehldau regularnie występuje na scenach światowych ze swoim trio oraz w projektach solowych od połowy lat 90-tych. Jego występy przekazują szerokie spektrum emocji I wartości. Często w konkretnym utworze artysta narzuca sobie intelektualny rygor w nieustannie generowanym przez jego muzykę przekazie abstrakcji i informacji. Po takim utworze czasem następuje emocjonalnie bezpośrednia i pozbawiona kodów ballada. Melhdau lubuje się w skrajnych przeciwieństwach. Przez lata kariery doceniła go stale rosnąca publiczność, która spodziewa się po jego występach intensywnego, osobistego doświadczenia muzyki.
Poza trio i projektami solowymi, Mehldau ma w swoim dorobku współpracę z wieloma wybitnymi muzykami jazzowymi takimi jak: saksofonista Joshua Redmanem, Pat Matheney, Charlie Haden, Lee Konitz, Michael Brecker, Wayne Shorter, John Scofield, oraz Charles Lloyd. Przez ponad dziesięć lat współpracował z kilkoma muzykami i swoimi rówiesnikami, których zawsze darzył wielkim szacunkiem, m.in: gitarzystą Peterem Bernsteinem, Kurtem Rosenwinkel'em i saksofonistą tenorowym Markiem Turnerem. Mehldau uczestniczył też w wielu projektach, które niewiele mają wspólnego z jazzem, na przykład: Teatro Willie Nelson'a czy Scar singer-songwritera Joe Henry'ego. Jego muzyka została wykorzystana w kilku produkcjach filmowych, między innymi: Oczy szeroko zamknięte Stanley'a Kubrick'a i Million Dollar Hotel Wima Wendersa. Skomponował również oryginalną ścieżkę dźwiękową do francuskiego filmu Ma Femme Est Une Actrice. Mehldau napisał dwa utwory na głos i fortepian The Blue Estuaries i The Book of Hours: Love Poems to God, które zostały wiosną 2005 roku wykonane przez uznanego sopranistę klasycznego Renee Fleming'a. W 2006 roku utwory ukazały się na płycie Love Sublime. W tym samym czasie, Nonesuch wydało też album trio Mehldau'a z kompozycjami jazzowymi House on Hill. W marcu 2007 Mehldau zadebiutował w Theatre du Chatelet w Paryżu koncertem fortepianowym The Brady Bunch Variations for piano and orchestra z udziałem Orchestre national d'Ile-de-France.
Mehldau został powołany jako kurator odbywających się co roku w prestiżowej sali koncertowej Wigmore Hall serii czterech koncertów jazzowych w sezonie 2009 - 2010 oraz 2010 - 2011. Mehldau ma wystąpić na co najmniej dwóch z czterech corocznych koncertów. Pod koniec stycznia 2010, Carnegie Hall uhonorowała Mehldau'a tytułem głównego kompozytora sezonu 2010 - 2011. Jest on pierwszym muzykiem jazzowym, który dostąpił tego zaszczytu od momentu ustanowienia tego stanowiska w roku 2005. Wcześniej stanowisko to objęły takie znakomitości jak: Louis Andriessen (2009 - 2010), Elliott Carter (2008 - 2009) i John Adams (2003 - 2007).
jazz - koncerty w Trójmieście
• Joshua Redman | saksofon
• Brad Mehldau | fortepian
• Koncert poprowadzi Wojtek Staroniewicz
Na zakończenie Festiwalu Jazz Jantar 2010 jedyny koncert w Polce, na którym Joshua Redman i Brad Mehldau zaprezentują premierowy materiał.
Joshua Redman - jest jednym z najbardziej znanych i charyzmatycznych artystów jazzowych, o których zaczęło być głośno w latach dziewięćdziesiątych. Urodził się w Berkeley w Kalifornii jako syn legendarnego saksofonisty Dewey Redmana i tancerki Renee Shedroff. Od najmłodszych lat miał kontakt z najróżniejszymi gatunkami muzyki (jazz, muzyka klasyczna, rock, soul, muzyka indyjska, indonezyjska, środkowo-wschodnia i afrykańska) oraz instrumentami (flet prosty, fortepian, gitara, indyjski instrument perkusyjny ghatam oraz gamelan). Kiedy skończył dziewięś lat, rozpoczął grę na klarnecie, a rok później na saksofonie tenorowym, który sam nazywa swoim instrumentem głównym. Wczesne wpływy muzyki takich artystów jak John Coltrane, Ornette Coleman, Cannonball Adderley, ojciec muzyka - Dewey Redman - a także The Beatles, Aretha Franklin, the Temptations, Earth, Wind and Fire, Prince, The Police i Led Zeppelin sprawiły, że młody Joshua zainteresował się muzyką głębiej. Jednak mimo, że uwielbiał grać na saksofonie i w latach 1983 - 1986 był oddanym członkiem wielokrotnie nagradzanego zespołu Berkeley High School Jazz Ensemble and Combo, kariera akademicka była dla niego zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego nigdy nie rozważał bycia profesjonalnym muzykiem.
W 1991 roku, Redman ukończył wydział nauk społecznych w Harvard College dyplomem summa cum laude oraz został przyjęty do grona honorowych absolwentów Phi Beta Kappa. Został już wówczas przyjęty do Yale Law School, ale postanowił zrobić sobie roczną przerwę od nauki. Kilkoro jego przyjaciół (byli studenci Berklee College of Music, których Joshua poznał w Bostonie) przenieśli się właśnie na Brooklyn i poszukiwali współlokatora, żeby podzielić się czynszem. Redman przyjął propozycję kolegów i niemal od razu całkowicie zaangażował się w nowojorską scenę jazzową. Zaczął od wspólnych jam sesji i koncertów z największymi muzykami jazzowymi swojego pokolenia, takimi jak: Peter Bernstein, Larry Goldings, Kevin Hays, Roy Hargrove, Geoff Keezer, Leon Parker, Jorge Rossy i Mark Turner (żeby wymienić tylko kilku). W listopadzie tego roku, pięć miesięcy po przeprowadzce do Nowego Jorku, Redman został zwycięzcą prestiżowego Thelonious Monk International Saxophone Competition. To zresztą tylko jedno z ważniejszych wydarzeń, które miały miejsce w roku, kiedy Redman rozpoczął trasy koncertowe i sesje nagraniowe z takimi mistrzami jazzu jak: jego ojciec Dewey Redman, Jack DeJohnette, Charlie Haden, Elvin Jones, Joe Lovano, Pat Metheny, Paul Motian, czy Clark Terry. Dla Redmana był to okres niezwykłego rozwoju, zdobywania nieocenionego doświadczenia i niekończących się inspiracji.
Jako w pełni zaangażowany twórca muzyczny Redman szybko podpisał kontrakt z wytwórnią Warner Bros Records i wiosną 1993 roku wydał swój pierwszy album, który przyniósł mu pierwszą w życiu nominację do nagrody Grammy. Jesienią tego roku ukazała się płyta Wish, na której do Redmana dołączył zespół prawdziwych gwiazd na czele z Pat'em Metheny, Charlie'm Haden'em oraz Billy'm Higgins'em. Przez następne pół roku Redman zagrał wiele koncertów z Metheny'm, Jego następna płyta - MoodSwing - ukazała się w roku 1994. Zagrał na niej pierwszy stały zespół Redmana, w którego składzie znalazło się trzech innych młodych muzyków, którzy już wkrótce mieli okazać się jednymi z najważniejszych i najbardziej wpływowych twórców nowoczesnego jazzu. Byli to: pianista Brad Mehldau, kontrabasista Christian McBride oraz perkusista Brian Blade. W późniejszym składzie tego zespołu grali również: gitarzysta Peter Bernstein, pianista Peter Martin, kontrabasista Chris Thomas oraz Blade. Po nagraniu kilku uznanych płyty, jak na przykład Spirit of the Moment | Live at the Village Vanguard, Freedom in the Groove czy Timeless Tales (for Changing Times), Redman potwierdził swoją pozycję jednego z najbardziej konsekwentnych i uznanych liderów muzycznych. Do arsenału instrumentów, na których grał dołączył również saksofon sopranowy i altowy. W roku 1998 Redman założył swój drugi słynny kwartet. Tym razem do współpracy zaprosił takich muzyków jak: Aaron Goldberg na fortepianie, Reuben Rogers na kontrabasie i Gregory Hutchinson na perkusji. Zespół zadebiutował płytą Beyond wydaną w 2000 roku. Dynamiczne współbrzmienie i niespotykane porozumienie na poziomie muzycznym, jakim charakteryzował się ten zespół zainspirowały Redmana do napisania i nagrania pierwszej płyty koncepcyjnej Passage of Time, która została wydana w roku 2001.
Rok później, Redman zaczął wyrażać swą niezwykłą wrażliwość jazzową poprzez coraz to nowe instrumenty i założył The Elastic Band - grające elektryzująco świeżą muzykę trio, które wyrosło z trwającej od jakiegoś czasu współpracy Redmana z keyboardzistą Samem Yahel oraz perkusistą Brianem Blade. Zespół zadebiutował wydanymi w 2002 roku płytami yaya3 oraz Elastic. W tym samym roku do Elastic Band dołączył perkusista Jeff Ballard, który wraz z Blade'm i Yahel'em odegrali kluczową rolę w nagraniu kolejnej płyty zespołu - nominowanego do Grammy albumu Momentum, na którym wystąpiło wielu znakomitych gości. Wydanie płyty w roku 2005 było początkiem współpracy Redmana z wytwórnią Nonesuch Records.
W roku 2000, Redman został mianowany Dyrektorem Artystycznym promującej jazz organizacji non-profit SFJAZZ. Redman wraz z dyrektorem wykonawczym SFJAZZ, Randallem Kline wpadli na pomysł, który The New York Times określił przełomowym, a mianowicie stworzyli SFJAZZ Collective - skład charakteryzujący się ogromnym potencjałem twórczym jego członków oraz rzadko spotykanym skupieniem przede wszystkim na układzie kompozycyjnym utworów. W składzie tego założonego w roku 2004 ośmioosobowego zespołu znaleźli się znani muzycy róźnych pokoleń. Repertuar kolektywu zawiera zarówno utwory pisane na zamówienie jak i nowe aranżacje utworów wielkich współczesnych kompozytorów jazzowych. W marcu 2007, Redman ogłosił przerwę w swojej działalności dyrektora SFJAZZ oraz członka SFJAZZ Collective w celu skupienia się na rozwijaniu nowych projektów.
Miesiąc później Nonesuch wydało pierwszy w karierze Redmana album trio, w którego składzie nie było fortepianu. Album nosił tytuł Back East, a grał na nim Redman wraz z trzema gwiazdorskimi duetami kontrabasu z sekcją perkusyjno-rytmiczną (Larry Grenadier & Ali Jackson, Christian McBride & Brian Blade, Reuben Rogers & Eric Harland) oraz z trzema występującymi gościnnie wielkimi gwiazdami saksofonu (Chris Cheek, Joe Lovano i Dewey Redman). Na płycie Compass, wydanej przez Nonesuch w styczniu 2009, Joshua Redman nadal eksploruje ekspansywną formułę trio. Z grupą równie odważnych muzyków jak on (kontrabasiści Larry Grenadier i Rueben Rogers, perkusiści Brian Blade i Gregory Hutchinson) Redman w sposób dosłowny i figuratywny rozciąga i poszerza możliwości trio muzycznego; w najbardziej odważnych utworach nagranych z tą grupą, gra z całym składem jako trio podwójne.
W drugiej części roku 2009, Redman założył kolejny zespół - James Farm - w składzie którego znaleźli się: pianista Aaron Parks, kontrabasista Matt Penman i perkusista Eric Harland. Zespół ten łączy cechy instrumentarium tradycyjnego akustycznego kwartetu jazzowego z dźwiękami nowoczesnymi. Powstaje w ten sposób muzyka złożona pod względem rytmicznym i technicznym, a jednocześnie harmonijna, bogata, melodyjna i odwołująca się do naszych emocji.
Oprócz własnych projektów, Redman ma na koncie nagrania i występy z takimi muzykami jak: Brian Blade, Ray Brown, Dave Brubeck, Chick Corea, The Dave Matthews Band, Jack DeJohnette, Bill Frisell, Aaron Goldberg, Larry Goldings, Charlie Haden, Herbie Hancock, Roy Hargrove, Roy Haynes, Billie Higgins, Milt Jackson, Elvin Jones, Quincy Jones, Big Daddy Kane, Geoff Keezer, B.B. King, The Lincoln Center Jazz Orchestra, DJ Logic, Joe Lovano, Yo Yo Ma, Branford Marsalis, Christian McBride, John Medeski, Brad Mehldau, Pat Metheny, Marcus Miller, Paul Motian, MeShell Ndegeocello, Leon Parker, Nicholas Payton, John Psathas, Simon Rattle, Dewey Redman, Dianne Reeves, Melvin Rhyne, The Rolling Stones, The Roots, Kurt Rosenwinkel, John Scofield, Soulive, String Cheese Incident, Clark Terry, Toots Thielemans, The Trondheim Jazz Orchestra, Mark Turner, McCoy Tyner, Umphrey's McGee, US3, Bugge Wesseltoft, Cedar Walton, Stevie Wonder i Sam Yahel. Joshua Redman był dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy i zajął wysoką pozycję w rankingach krytyków i czytelników takich magazynach muzycznych jak "DownBeat", "Jazz Times", "The Village Voice" i "Rolling Stone". Napisał i wykonał muzykę do ostatniego filmu Louisa Malle Vanya on 42-nd Street, można go też zobaczyć i usłyszeć w Kansas City Roberta Altmana.
Pianista jazzowy Brad Mehldau nagrywa i występuje nieprzerwanie od wczesnych lat 90-tych. Talent Mehldau'a od lat ujawnia się w sposób najbardziej spekakularny w formacie trio. Od roku 1996, jego zespół nagrał serię pięciu płyt The Art of the Trio. Mehldau ma w swoim dorobku również nagranie solowego fortepianowego projektu Elegiac Cycle oraz płytę zatytułowaną Places, na której znalazły się zarówno utwory solowe na fortepian jak i utwory nagrane przez trio. Płyty Elegiac Cycle i Places można nazwać albumami konceptualnymi. Składają się wyłącznie z oryginalnego materiału, a ich główne tematy krążą wokół poszczególnych kompozycji. Inne nagrania Mehldau'a to: Largo, efekt współpracy z nowatorskim muzykiem i producentem Jonem Brionem; oraz Anything Goes - płyta trio, jakie Mehldau stworzył z kontrabasistą Larry'm Grenadier'em i perkusistą Jorge'm Rossy.
Jego pierwsza płyta dla wytwórni Nonesuch, Brad Mehldau Live in Tokyo, ukazała się we wrześniu 2004. Po dziesięciu produktywnych latach współpracy z Rossy'm, do trio w 2005 roku dołączył perkusista Jeff Ballard. Pierwszą płytą Brad Mehldau Trio wydaną przez Nonesuch był album Day is Done, który ukazał się 27 września 2005 roku. Porywające nagranie podwójnego trio grającego na żywo Brad Mehldau Trio Live ukazało się nakładem Nonesuch 25 marca 2008 roku i zostało wysoko ocenione przez krytyków muzycznych. 16 marca 2010 roku, Nonesuch wydało podwójną płytę muzyki skomponowanej przez Melhdau'a Highway Rider. Był to album, którego wyczekiwano z niecierpliwością - kontynuacja płyty Largo i efekt ponownie podjętej przez muzyka kolaboracji ze znanym producentem Jon'em Brion'em. Znalazły się na nim utwory trio Mehldau'a w składzie: perkusista Jeff Ballard, kontrabasista Larry Grenadier, a także grający na instrumentach perkusyjnych Matt Chamberlain, saksofonista Joshua Redman oraz orkiestra kameralna prowadzona przez Dana Colemana.
Muzyczna osobowość Mehldau'a jest bardzo dwoista. Przede wszystkim jest on improwizatorem wysoko ceniącym element zaskoczenia i nieprzewidywalności, jaki często wynika z możliwości bezpośredniego i spontanicznego wyrażenia muzycznego pomysłu w czasie realnym. Jednak, Mehldau'a głęboko fascynuje również formalne, "architektoniczne" podejście do muzyki, które odnaleźć można we wszystkich jego utworach. W najbardziej inspirujących momentach jego gry, struktura muzycznych pomysłów zamienia się często w środek przekazu. Grając, jednocześnie nasłuchuje nowych elementów, które wyłaniają się z wykonywanej przez niego muzyki - bacznie obserwuje konstelacje tworzone przez te elementy. Każdy jego utwór charakteryzuje silna podbudowa narracyjna - zaznaczona na początku, na końcu czy też pozostawiona przez muzyka celowo otwartą. Dwie osobowości Mehldau'a jako muzyka - improwizatora i formalisty - wsłuchują się niejako w siebie nawzajem tworząc efekt swoistego kontrolowanego chaosu.
Mehldau regularnie występuje na scenach światowych ze swoim trio oraz w projektach solowych od połowy lat 90-tych. Jego występy przekazują szerokie spektrum emocji I wartości. Często w konkretnym utworze artysta narzuca sobie intelektualny rygor w nieustannie generowanym przez jego muzykę przekazie abstrakcji i informacji. Po takim utworze czasem następuje emocjonalnie bezpośrednia i pozbawiona kodów ballada. Melhdau lubuje się w skrajnych przeciwieństwach. Przez lata kariery doceniła go stale rosnąca publiczność, która spodziewa się po jego występach intensywnego, osobistego doświadczenia muzyki.
Poza trio i projektami solowymi, Mehldau ma w swoim dorobku współpracę z wieloma wybitnymi muzykami jazzowymi takimi jak: saksofonista Joshua Redmanem, Pat Matheney, Charlie Haden, Lee Konitz, Michael Brecker, Wayne Shorter, John Scofield, oraz Charles Lloyd. Przez ponad dziesięć lat współpracował z kilkoma muzykami i swoimi rówiesnikami, których zawsze darzył wielkim szacunkiem, m.in: gitarzystą Peterem Bernsteinem, Kurtem Rosenwinkel'em i saksofonistą tenorowym Markiem Turnerem. Mehldau uczestniczył też w wielu projektach, które niewiele mają wspólnego z jazzem, na przykład: Teatro Willie Nelson'a czy Scar singer-songwritera Joe Henry'ego. Jego muzyka została wykorzystana w kilku produkcjach filmowych, między innymi: Oczy szeroko zamknięte Stanley'a Kubrick'a i Million Dollar Hotel Wima Wendersa. Skomponował również oryginalną ścieżkę dźwiękową do francuskiego filmu Ma Femme Est Une Actrice. Mehldau napisał dwa utwory na głos i fortepian The Blue Estuaries i The Book of Hours: Love Poems to God, które zostały wiosną 2005 roku wykonane przez uznanego sopranistę klasycznego Renee Fleming'a. W 2006 roku utwory ukazały się na płycie Love Sublime. W tym samym czasie, Nonesuch wydało też album trio Mehldau'a z kompozycjami jazzowymi House on Hill. W marcu 2007 Mehldau zadebiutował w Theatre du Chatelet w Paryżu koncertem fortepianowym The Brady Bunch Variations for piano and orchestra z udziałem Orchestre national d'Ile-de-France.
Mehldau został powołany jako kurator odbywających się co roku w prestiżowej sali koncertowej Wigmore Hall serii czterech koncertów jazzowych w sezonie 2009 - 2010 oraz 2010 - 2011. Mehldau ma wystąpić na co najmniej dwóch z czterech corocznych koncertów. Pod koniec stycznia 2010, Carnegie Hall uhonorowała Mehldau'a tytułem głównego kompozytora sezonu 2010 - 2011. Jest on pierwszym muzykiem jazzowym, który dostąpił tego zaszczytu od momentu ustanowienia tego stanowiska w roku 2005. Wcześniej stanowisko to objęły takie znakomitości jak: Louis Andriessen (2009 - 2010), Elliott Carter (2008 - 2009) i John Adams (2003 - 2007).
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
){kind=link}