Rozmowa z Sewerynem Żyndą
Z GKS Wybrzeże był związany przez dwanaście ostatnich lat. Od 1997 roku regularnie występował w ekstraklasie. Do juniorskich medali, w tym złotego z 1994 roku, dołożył seniorskie tytuły (2000-2001). Grał w prestiżowych rozgrywkach Ligi Mistrzów. W nowym sezonie Seweryna Żyndy, bo o nim mowa, nie będzie już w gdańskiej siódemce. W wieku zaledwie 27 lat zdecydował się na rozbrat z poważną piłką ręczną. Wrócił do rodzinnej Kościerzyny.
- Do ostatniej chwili wahałem się. Decyzję podjąłem w przededniu pierwszego powakacyjnego treningu. Ciężko tak nagle rzucić wszystko to, co było najważniejsze przez pół życia - przyznaje popularny "Kaszub", który w Wybrzeżu grał z numerem dwa na plecach, jak niegdyś
Daniel Waszkiewicz.
- Dlaczego padło słowo "koniec"?
- Przez ostatnie dwa lata więcej było miesięcy, w których nie dostawaliśmy pieniędzy niż tych, gdy było stypendium. Pan Majewski obiecywał nam gruszki na wierzbie. Z tego co się zorientowałem, by nadal grać w ekstraklasie, musiałbym się zdecydować na kolejny rok wegetacji. A na to już nie mam sił. Długi rosły z dnia na dzień. W Gdańsku z własnej kieszeni musiałem nie tylko się wyżywić, ale także wynająć mieszkanie itd.
- 12 lat w Wybrzeżu. Jakie one były?
- Na pewno były dobre i złe momenty. Ze sportowego punktu widzenia te lata należy uznać za średnie. Najpierw na mojej pozycji byli Przemek Gadomski i Marcin Kondek. Później otrzymałem pole do podpisu, a gdy zdobyliśmy mistrzostwo, do klubu przyszedł
Marcin Pilch.
- Często spoglądano na ciebie jako na skrzydłowego od wszystkiego. Przerzucanie z prawej na lewą flankę nie mogło służyć stabilizacji formy...
- Oczywiście, że lepiej byłoby, gdybym cały czas grał na mojej optymalnej pozycji, czyli lewym skrzydle. Z prawą ręką na prawym skrzydle jest trudniej, ale nie protestowałem. Jednak nie będę ukrywał, że po bardzo dobrym sezonie 1999/2000 sprowadzenie na moje miejsce zawodnika odebrałem jako zagranie nie fair.
- I spadła motywacja do treningu?
- Niezupełnie. Był przecież mecz w Barcelonie, chyba najlepszy w mojej karierze, gdy tak renomowanemu rywalowi, i to na wyjeździe, rzuciłem - jak dobrze pamiętam - sześć bramek. Problemy z mobilizacją tak naprawdę pojawiły się w ostatnim sezonie. Trudno grać, gdy nie wiadomo, czy uda się przeżyć, czy człowiek nie pogrąży się w długach na dobre.
- Nie żałujesz, że tak długo byłeś w Gdańsku. Może należało zmienić środowisko?
- Nigdy o tym nie myślałem. W Wybrzeżu miałem wielu kolegów, choć na wyjazdach najczęściej mieszkałem z
Bartkiem Walaskiem. Dobrze się tutaj czułem. Sam nigdy nie podjąłem rozmów transferowych, a i też żaden inny klub na mnie mocno nie naciskał.
- Decyzja o zakończeniu kariery niezbyt wiarygodnie brzmi w ustach 27-latka.
- Na pewno będę pracował. Jeśli starczy czasu, chciałbym wspomóc Sokoła Kościerzyna, która będzie miał szanse na awans, jeśli dojdzie do utworzenia serii B I ligi. W zespole jest kilku chłopaków ze Spójni, jak Reichel, Gospodarzec, Tomaszewski, Janowski... Jednak nie ukrywam, że dla mnie gra w II lidze będzie w pewnym sensie zabawą w piłkę ręczną.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
