W zabytkowej przestrzeni wielkiego refektarza klasztornego, dziś będącego częścią Muzeum Narodowego 
, wymieniono i podwyższono posadzkę. Z tego powodu musiał powstać podjazd dla niepełnosprawnych, a zasłonięte podstawy kolumn zastąpiono atrapami z gipsu. Konserwator zabytków uspokaja, że te rozwiązania są uzasadnione.
Wielki Refektarz w dawnym franciszkańskim kompleksie poklasztornym to wyjątkowe wnętrze i trudno znaleźć porównywalne w Gdańsku. Odwiedzający w muzeum czasową wystawę malarstwa Carla Rutharta, która jest w tej sali, są jednak zdumieni efektami remontu.
- Podjęty remont tego pomieszczenia, obejmujący wymianę posadzki, poskutkował podniesieniem jej w stosunku do poziomu holu, co spowodowało konieczność wbudowania podjazdu dla niepełnosprawnych. Został on oklejony ostrzegawczą taśmą. Podniesienie posadzki spowodowało też zasłonięcie baz kolumn, więc wykonano ich atrapy. Czy tak powinno być? - pyta nasz czytelnik. Jego zdaniem wysokość posadzki podniesiono nawet o 15 cm.Posadzka wyższa przez grubość sklepienia
O wyjaśnienia poprosiliśmy dyrekcje Muzeum Narodowego w Gdańsku. Zdaniem przedstawicieli Muzeum, lico gotowej posadzki z wapienia olandzkiego w stosunku do parkietu, który był ułożony na lepiku, zostało podniesione tylko o 5,5 cm.
Widoczna obecnie posadzka z wapienia olandzkiego ma uzasadnienie historyczne. Materiał ten trafiał do Gdańska jako balast wykorzystywany przez załogi statków kupieckich.
Natomiast w czasie powojennej odbudowy budynku przy Toruńskiej, wykonano płytę betonową na drewnianym szalunku, na której ułożono parkiet. Ten zabieg sprawił, że poziom podłogi wzrósł o ok. 8,5 cm w stosunku do spodu baz kolumn oraz poprzedniej drewnianej podłogi.
- Podczas zakończonego właśnie remontu stwierdzono, że jedno ze sklepień - nad piwnicą znajdującą się pod refektarzem - w górnej jego części zewnętrznej jest wyższe. Konieczna była więc zmiana w projekcie warstwy termicznej. Styropian o grubości 3 cm zamieniono na materiał o podwyższonej twardości o grubości 2 cm, przy zachowaniu warunków termicznych - zaznacza Małgorzata Posadzka, rzecznik prasowy Muzeum Narodowego w Gdańsku. - Zmniejszono natomiast o 1,5 cm warstwę zbrojonego betonu, w której jest instalacja ogrzewania podłogowego. Po ułożeniu na tak przygotowanej podłodze płyt wapienia olandzkiego poziom podłogi osiągnął górę baz kolumn i podniósł się ostatecznie o 5,5 cm.Zastosowano też ogrzewanie podłogowe w płycie stanowiącej podkład dla posadzki z wapienia olandzkiego, ale nie wpłynęło ono bezpośrednio na podwyższenie poziomu podłogi w wielkim refektarzu.
Konserwator zabytków nie ma zastrzeżeń
- Na prace pozwolenie i decyzje wydawał miejski konserwator zabytków. Konserwator wojewódzki zna sprawę, ale naszym zdaniem sposób przeprowadzenia remontu został wykonany w sposób prawidłowy - podkreśla Marcin Tymiński, rzecznik wojewódzkiego konserwatora zabytków.Także władze muzeum zapewniają, że konserwator na bieżąco był informowany o postępie robót oraz o trudnościach podczas realizacji. Filary otrzymały bazy wiernie odtworzone pod opieką konserwatorską.
Muzeum planuje kolejne prace i szuka dyrektora
Muzeum obecnie stara się o pozyskanie budżetu na kolejny etap
rewitalizacji Wielkiego Refektarza obejmujący prace konserwatorskie na murach, sklepieniu ponad kolumnami, na oknach witrażowych i parapetach.
Od dwóch miesięcy trwa konkurs na stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego w Gdańsku. Oferty chętnych mają spływać do 4 kwietnia. Od 2004 roku dyrektorem tej instytucji jest
Wojciech Bonisławski.
Klasztor franciszkanów zbudowano w XV w, miejsce to jednak w okresie reformacji ostatecznie stało się Gimnazjum Akademickim, a rektorzy szkoły byli równocześnie pastorami kościoła św. Trójcy, w 1651 powstała tu luterańska parafia. Skrzydło zachodnie powstało w 2. połowie XVI wieku, przystosowane już do nowych świeckich funkcji. Podczas oblężenia przez wojska napoleońskie w roku 1807 szkołę zamieniono na szpital, a największą salę na magazyn siana, w 1812 zamieniony przez Francuzów na magazyn odzieży.
Później w budynkach był też szpital garnizonowy, a 1863 władze wojskowe przekazały budynek miastu i zaadaptowano go do funkcji muzealnych, w latach 1867-1872 działało tu Muzeum Miejskie (Stadtmuseum), przeprowadzono również regotyzację, zmieniającą wygląd obiektu. Podwyższono ściany, powiększono okna na piętrze, wstawiono maswerki, przekształcono piętra, zrekonstruowano sklepienia, lico zostało obłożone cegłą maszynową. Wzniesiono także neogotyckie szczyty, naśladujące konstrukcje kościelne.
Po 1945 zespół, z wyjątkiem klasztoru pełniącego i obecnie funkcje muzeum Muzeum Narodowego, powrócił do franciszkanów.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
