Święta Bożego Narodzenia w naszej kulturze kojarzone są z atmosferą radości, miłości, rodzinnego ciepła, budzenia się odruchów serca. Tymczasem, także w czasie tych "pięknych świąt" toczy się normalne, prozaiczne życie. Także ludzi starych, niedołężnych, będących ciężarem. Często już niepotrzebnych.
2019-12-26 12:50
Ten się nie dowie, kto tego nie przeżywa. Za młodu dzieci, brak czasu na wszystko, na starość Starzy rodzice również brak czasu ba wszystko, a jeszcze gorzej. Dzieci można było zabrać i pojechać na kilka dni gdzieś się zrelaksować, ze starym zapomnij. Życie mi również ucieka, jak rodzic zejdzie z tego świata to jak dożyję będę miała 70 lat i co mi zostaje. Gdzie jest państwo i stworzenie starym osobom i nam na przyszłość azylu przetrwania. Całe życie stary człowiek pracował , państwo na finiszu życia powinno mu zagwarantować w miarę dobre warunki dotrwania za jego emeryturę.
2019-12-26 13:00
Dziękuję autorce za bardzo trafny opis rzeczywistości i mądre słowa na temat godności. Niestety większość z nas przeżyła już takie rodzinne dramaty lub przeżyje w przyszłości i nic nie robimy żeby zmienić system zdrowia. Nie wiem co bardziej boli, gdy powracamy w myślach do tych smutnych i pełnych łez chwil.
2019-12-26 13:30
Pozwólmy i pomóżmy tym ,którzy zechcą .
2019-12-26 13:36
Rodzice jedynaka. Matka z Alzheimerem, ojciec nie widzi. Koszt opieki - 6 tysiecy zl. Pomoc panstwa - pracownik wypelnil jakies formularze. Reszta moja.
2019-12-26 14:03
To jest bardzo trudny i ważny problem. Doszło do takiej sytuacji tragicznej bez rozwiązania - wraz z upływem czasu rodziny "rozczłonkowały" się na coraz to mniejsze i mniejsze komórki, aż w końcu razem mieszkają tylko małżeństwa z dzieckiem. Nikt nie mieszka już całą rodziną w wielkim mieszkaniu czy domu, gdzie oprócz dziadków znaleźć można było jeszcze nawet wujów i teściów - wiecie o czym mówię, wielu z Waszych dziadków a może i rodziców mieszkało w domach i dorastało z dużą rodziną. Żyjemy w pojedynkę, w dwójkę. I gdzie w takim mieszkaniu 50m^2 jest miejsce na niedołężnego rodzica który wymaga całodobowej opieki? Ale nie zrozumcie mnie źle - nie obwiniam tutaj nikogo. Bo przecież kogo stać na utrzymanie ogromnego domu w którym mieszka wiele pokoleń? Średnia pensja ledwo starcza na utrzymanie samego siebie, a ceny mieszkań dawno przekroczyły już próg, przy którym młodzi ludzie mają szansę na rozwiązanie inne niż kredyt na 30 lat. A na wynajmie też przecież ciężko z taką starszą osobą - przeprowadzka to w takiej sytuacji dramat. Społeczeństwo w jakiś sposób samo upośledziło siebie pod kątem możliwości opieki nad starszymi; sami jakby ich wyrzuciliśmy z naszych domów, które stają się coraz mniejsze, podobnie jak rodziny, które coraz częściej ze sobą nie rozmawiają. Bo praca, studia, wyjazdy. Tylko... kto na starosć zajmie się Tobą? Jasne, może Twoja emerytura wystarczy na dobry pensjonat. Tylko czy chciałbyś trafić do pensjonatu? Czy chciałbyś spakować teraz kilka ubrań, laptopa i kosmetyki i zamieszkać w hotelu z obcymi ludźmi, gdzie pielęgniarka zmienia Ci pieluchy? Pomyśl o tym. Każdy dziadek i babcia też mieli kiedyś 20, 30, 40 lat. Też kiedyś myśleli: "starość to dramat". Pod stertą pieluch, lekarstw i siwych włosów nadal są uczucia. Czy twierdzę, że wszyscy młodzi ludzie są winni jakiegoś upadku społeczeństwa? A skąd. Ten upadek miał już miejsce gdy byliśmy jeszcze w brzuchach naszych mam, a nawet wiele wcześniej. Trudno, stało się. Tylko co dalej?...
2019-12-26 14:12
Na starość popełnienie samobójstwo wiec mnie to nie dotyczy ale fakt faktem nasza kultura zmierza do upadku
2019-12-26 14:24
Ilu psychologow pracuje w pomorskich szpitalach?
2019-12-26 15:27
a to w ogóle jacyś pracują?
2019-12-26 15:11
To nie jest takie łatwe. Ja przeszłam przez trud opieki nad osoba starsza i nigdy nie skrytykuje osoby która oddała bliskiego do domu opieki. Kto wytrzyma nocne wycie chorego wieczne jęki problem z jedzeniem myciem itd. Nie oceniajmy zbyt pochopnie decyzji ludzi.
2019-12-26 15:51
Wiem co znaczy opieka nad starym, niedołężnym człowiekiem. Jakoś sobie poradziliśmy (cała rodzina) z tym problemem. Mama do końca była w domu. Zrobiliśmy grafik, do tego codziennie przychodziła na kilka godzin opiekunka. Ale nawet gdybyśmy na głowie stanęli i tak ciężko było patrzeć na niemoc i powolne odchodzenie. Teraz mam za ścianą 90-letnią, leżącą sąsiadkę i jej 70-letnią córkę, jedyną opiekunkę. Nikt z rodziny jej nie pomaga. Niestety, często słyszałam zza ściany zniecierpliwiony, płacz tej staruszki i nawet krzyki. W końcu zaryzykowałam, porozmawiałam z tą córką, mogłam się spodziewać różnych reakcji, tylko nie takiej: ze łzami w oczach usłyszałam "Dziękuję. Bardzo mi pomogłaś". Trochę czasu upłynęło i to co teraz słyszę to spokojne rozmowy, żarty. Może czasami, zamiast oskarżać, wystarczy empatia.
2019-12-26 17:22
...człowiek musi "szukać godności".
2019-12-26 17:32
Nieobiektywny artykuł, który oczernia lekarzy i piegniarki. Najczęściej jest tak, że rodzina chce załatwić wszystko cudzymi rękami. Całkiem często ludzie oddają starszych członków rodziny do szpitala, odwiedzają rzadko, a gdy trzeba pomóc to się wzdrygają, przecież pielęgniarka jedna rozda leki, nakarmi i przewinie 20 pacjentów. Rozumiem, że jest Pani ciężko, ale proszę nie szukać winny tylko w innych. Ludzie nie umieją zaakceptować po prostu tego, że umieramy... że 90 latek nie zostanie zaintubowany, nie przeszczepi mu się serca.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
