Szpital Specjalistyczny im. Floriana Ceynowy Szpitale Pomorskie Sp. z o.o.

pracownia mammografii

Największym problemem jest dodzwonić się do rejestracji mammografii, można dzwonić kilka dni i nie odbierają telefonu, albo odkładają słuchawkę, więc trzeba jechać osobiście. Potem jak już udało się zarejestrować, to czas oczekiwania to już więcej niż 6 miesięcy, nawet na jedno badanie czekałam ponad 14 miesięcy. Badanie wykonane szybko, bez wnikliwego sprawdzenia, czy są jakieś inne zmiany.....po prostu byle jak....

Odesłana z kwitkiem

Mając ciało obce w uchu zgłosiłam się 28.04 rano na SOR i odmówiono mi pomocy. Usłyszałam od pielęgniarki- urzędniczki, że mam pojechać do szpitala w Gdyni. Ona nic nie może na to poradzić. Na moje pytanie czy nie może zając się mną lekarz dyżurny usłyszałam kolejne stanowcze NIE. Kartuski SOR obsłużył mnie w 7 minut, pan chirurg potrafił zażartować a pielęgniarka wykazała się empatią.

Umieralnia

Trafiłam do wejherowskiego szpitala ze złamanym żebrem. Zostałam potraktowana beznadziejnie. Pomocy nie uzyskałam oprocz samej diagnozy z wielka laską, po dwóch godzinach oczekiwania i błądzenia po gabinetach, rejestracjach, gdzie każdy odsyłał mnie do kogo innego. Kultura osobista lekarzy i pielęgniarek właściwie sięga tam dna. Złośliwe docinki na każdym kroku. Z gabinetu wyszłam z płaczem, po tym jak młodziutki lekarz wyzwał mnie i z wielkimi pretensjami pytał, po co w ogole tu przyszłam i zawracam mu głowę, wzbudzając we mnie poczucie winy. Przeciez on nie ma rentgenu i go to nie obchodzi. Trzeba było udać sie do lekarza rodzinnego. Zero zaleceń, empatii, której wymaga sie od lekarza chociaż w minimalnym stopniu. Kiedy moja mama trafiła na SOR ze skręconym kolanem, pielęgniarki z wyrzutem powiedziały jej, ze na SOR przychodzi sie ze złamaniami otwartymi, a nie takimi głupotami. Zdecydowanie zachęcam do pofatygowania sie, zeby skorzystać z pogotowia w Trojmiescie. Jeśli w Wejherowie doczeka sie przyjęcia, to człowiek zostanie powitany wielkim chamstwem i tekstem "proszę sobie wziąć leki przeciwbólowe, mamy ważniejsze sprawy".

operacja endoprotezy osoba 83 lata/nie chodzi

Wypisano kobietę w wieku 83 lat z ortopedii po założeniu endoprotezy w wyniku złamania biodra, która nie umiała chodzić po operacji. Zazwyczaj ludzie opuszczają ten oddzial chodząc o kulach lub kuli.

Pacjentka

Dzial ginekologi to bardzo mile i pomocne położne przy dr.Maciejewski bardzo bezpiecznie sie czylam podczas operacji,ogolnie na dzie ginekogi czysciutko i naprawde nie mozna powiedziec zlego slowo oprócz..no wlaśnie przykro pisac ale zastepna ordynatora mimo pewnie doswiadczenia nie ma wogole podejscia do pacjentow ,nigdy nie czulabym sie dobrze u takiego lekarza. Mam nadzieję ze ta opinia dojdzie do niego i zmieni swoje podejscie do ludzi poniewaz lekarz ma nie tylko leczyc ale stwarzac poczucie bezpieczensta.

Chirurgia ogólna

Moja mama trafiła na oddział chirurgii ogólnej w trybie nagłym i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem sumiennej pracy i podejścia do pacjenta w wejherowskim szpitalu. Po przybyciu pogotowia, ratownicy medyczni wykazali się życzliwością i właściwą oceną niebezpiecznej sytuacji. Na SORZE również spotkałyśmy się ze zrozumieniem i wsparciem. Na oddziale chirurgii pielęgniarki bardzo zabiegane, ale zawsze serdeczne i pomocne. Mamę operował dr Jakub Blicharz i Panu Doktorowi chciałabym najbardziej podziękować. Serdeczny, empatyczny i życzliwy. MIAŁ CZAS, pomimo licznych operacji, aby porozmawiać z pacjentką i jej rodziną, omówić przebieg leczenia, a w razie wątpliwości udzielić dodatkowych informacji. Wszyscy marzymy o tym, aby w polskich szpitalach pracowali tacy lekarze specjaliści, którzy oprócz swoich ogromnych umiejętności medycznych, potrafią wykazać się też wielkim człowieczeństwem. Dziękujemy:) PS Niestety, nie zawsze jest tak kolorowo. Pozdrawiam lekarzy, którzy twierdzili, że powodem ponownej hospitalizacji jest objedzenie, pomimo że mama nic nie przełknęła. Ale tak łatwiej postawić diagnozę...

Sor

SOR w Wejherowie wogóle nie funkcjonuje. W godzinach nocnych nie ma szans liczyć na jaką kolwiek konsultacje z lekarzem, bo już nie wspomnę o pomocy. Lekarze sobie smacznie śpią i mają wszystko gdzieś. Pacjenta traktują jak intruza. Nawet jak nie ma ludzi to trzeba czekać do rana aż któryś się ruszy i jeszcze bardzo obrażony że coś chcesz od niego. A i tak niczego się nie dowiesz, bo zbywa pacjenta i z bólem wyśle do lekarza rodzinnego. Jak chce się otrzymać zwolnienie lekarskie po całej nocy czekania na lekarza, to nagle nie ma bloczka i każą czekać na zmianę lekarza albo udać się do lekarza rodzinnego. ODRADZAM!!!

Chirurgia dziecięca

Właśnie wróciłam z synkiem z 3 dniowego pobytu. Jestem pod wrażeniem. Miłe i pomocne pielęgniarki. Lekarze powinni trochę więcej poświęcić czasu na rozmowę z rodzicem i wytłumaczenie, co będzie się działo z dzieckiem w czasie i po operacji-zabiegu. Jedynie anestezjolog kompetentnie wytłumaczył laikom , co może niepokoić. Plusem są szybkie terminy, czystość oddziału i dobre serce pracowników.

SOR - bardzo złe wspomnienia

W tym miejscu dowiedziałam się, że zachorowałam na cukrzycę typu 1. Chorobę przewlekłą i trudną. Od lekarza pełniącego dyżur i pielęgniarek usłyszałam przed postawieniem diagnozy obraźliwe teksty o głodzeniu się, anoreksji, wymyślaniu chorób, pomimo moich zapewnień o normalnym odżywianiu. Dopiero po pomiarze cukru uznali, że to może być kwestia choroby... Zostałam podłączona do kroplówki na 4 godziny i pozostawiona sama sobie. Kilkakrotnie pytałam o wyniki badań, za każdym razem byłam zbywana. Po 6 godzinach lekarz uznał, że trzeba podać insulinę, bo w końcu dostanę kwasicy ketonowej. Podano mi insulinę i zostawiono znów samej sobie - jak się później dowiedziałam od diabetologa, pierwsze dawki insuliny trzeba dokładnie monitorować pacjenta, można nawet oślepnąć - organizm różnie reaguje. W środku nocy miałam dość i uznałam, że uciekam do trójmiasta na oddział diabetologii. Od lekarza przy wypisie na własne życzenie usłyszałam złośliwie: powodzenia na nowej drodze życia. Wyszłam stamtąd bez słowa, chociaż chciało mi się wyć. Do tej pory to pamiętam, nie wiem jakim trzeba być człowiekiem, żeby potraktować kogoś w tak okrutny sposób.