• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

COVID-19 - relacja z przebiegu choroby

Ewa Palińska
24 kwietnia 2020 (artykuł sprzed 4 lat) 
Ozdrowieńcy z koronawirusa przedstawiają swoją historię. Ozdrowieńcy z koronawirusa przedstawiają swoją historię.

- Wczoraj odebrałam męża ze szpitala. Jest go 20 kilogramów mniej. Ma ogromne problemy z chodzeniem, z trudem porusza się przy chodziku. Ale żyje, choć jego stan był krytyczny! Za ten cud, ale też za profesjonalizm, serdeczność w kontakcie z pacjentami oraz empatię wobec ich bliskich chciałabym podziękować pracownikom Szpitala Marynarki Wojennej - mówi Ewa Kruchelska, żona jednego z pierwszych chorych na COVID-19 na Pomorzu, należąca do grona tzw. ozdrowieńców. Opowiedziała nam o przebiegu choroby jej męża, o tym jak trudna była droga do wyzdrowienia i jak choruje się w czasach pandemii.



Wróciliśmy z Włoch 9 marca i mimo że wtedy nie było obowiązku kwarantanny, to w reakcji na doniesienia medialne zdecydowaliśmy się zostać w domu przez dwa tygodnie. Po kilku dniach od powrotu zaczęły mi doskwierać bóle pleców. Temperatura oscylowała wokół 37 stopni, więc nie łączyłam tych objawów z koronawirusem. Kilka dni później, ok. 16-17 marca, mąż dostał wysokiej gorączki, która rosła z dnia na dzień. W pewnym momencie przekroczyła 40 stopni i nie dawało jej się w żaden sposób zbić - mąż nie reagował na żadne tabletki. Do tego doszedł rozstrój żołądka, więc zmuszeni byliśmy przejść na czopki. 20 marca pojechaliśmy do szpitala zakaźnego. Zrobiono nam obojgu testy, podano mężowi Pyralginę, jednak jego organizm na nią nie zareagował. Lekarz stwierdził, że mąż powinien zostać w szpitalu, ale okazało się, że nie było miejsc. Dostał trzecią kroplówkę, Ketonal, i zmuszeni byliśmy wrócić do domu.

Koronawirus Gdańsk - Gdynia - Sopot - wszystko o COVID-19 w Trójmieście



Szpital zakaźny



W nocy z 22 na 23 marca mąż już nie wstawał z łóżka. Dodatkowo pojawiła się biegunka. Z samego rana próbowałam wezwać do domu karetkę "specjalną". Dwie godziny obdzwaniałam sanepid, alarmowy numer 112, szpital zakaźny. Bezskutecznie. Jakimś cudem udało mi się zapakować męża do samochodu i zawiozłam go do szpitala sama. Oczywiście z miejsca został przyjęty, dostał kroplówkę, jego stan lekko się poprawił. I wtedy zaczęła się moja walka ze szpitalem zakaźnym.

Ewa Kruchelska należy do grupy tzw. ozdrowieńców, a więc osób, które przechorowały COVID-19. Ozdrowieńcem jest też jej mąż, który wczoraj, po miesiącu hospitalizacji, został wypisany do domu. Ewa Kruchelska należy do grupy tzw. ozdrowieńców, a więc osób, które przechorowały COVID-19. Ozdrowieńcem jest też jej mąż, który wczoraj, po miesiącu hospitalizacji, został wypisany do domu.
Byłam przekonana, że mąż jest w dobrych rękach, że w razie konieczności podany zostanie mu tlen. On tymczasem cały czas słabł i mówił, że ciężej mu się oddycha. W czwartek 26 marca doszło do najgorszej sytuacji. Mąż potrzebował tlenu do oddychania, a w sali, w której leżał, tlen psuł się co chwilę. Pielęgniarka, którą prosił o interwencję powiedziała, że nic na to nie poradzi. Tymczasem mój mąż oddychał już z takim trudem, że kiedy do mnie zadzwonił, nie był w stanie wydusić z siebie słowa. Ze 2-3 razy udało mi się porozmawiać z lekarzem prowadzącym, ale ten mnie uspokajał, że nic złego się nie dzieje. Że stan jest dobry, a mąż najzwyczajniej w świecie panikuje.

Cały czas walczyłam ze szpitalem, aby zrobiono mężowi jakiekolwiek badanie płuc, bo test na obecność koronawirusa robiliśmy 20 marca, a wyników nadal nie było. Lekarz natomiast mówił, że nie ma cienia wątpliwości, że to COVID-19, bo objawy są wręcz książkowe.

Na intensywną terapię do Szpitala Marynarki Wojennej



26 marca, po południu, otrzymaliśmy wyniki testów. Mój był pozytywny, test męża negatywny. Tyle dobrego się wydarzyło tego dnia, że po awanturze, jaką zrobiłam, męża przeniesiono do innego pokoju, gdzie tlen już się nie psuł. Zaczęto też monitorować parametry życiowe. Kontaktu z mężem już nie miałam - nie był w stanie ze mną rozmawiać. W piątek wieczorem, ok. godz. 22, przeniesiono go do Szpitala Marynarki Wojennej, do którego trafiają obecnie przypadki wymagające intensywnej terapii. Przy jednoczesnym zapewnieniu ze strony lekarza prowadzącego, że stan męża jest pod kontrolą, od poniedziałku nic się nie pogorszyło i absolutnie nie ma potrzeby podłączać go pod respirator.

Podczas przyjmowania męża do Szpitala Marynarki Wojennej okazało się, że jego stan jest krytyczny. Natychmiast zrobiono mu tomografię komputerową płuc, został intubowany i podłączony pod respirator z informacją, że trafił do nich za późno. Od tego momentu rozpoczęła się walka o życie. Pod respiratorem mąż przeleżał 10 dni. Udało się go wybudzić, przetrwał najgorsze.

Czwartek, 23 kwietnia: drugi test negatywny. Mogę zabrać męża do domu po miesiącu leżenia w szpitalach.

Bohaterowie bezimienni, bez twarzy, uśmiechy ukryte pod maskami



Jeszcze raz składam wielkie podziękowania personelowi Szpitala Marynarki Wojennej, szczególnie pracownikom Oddziału intensywnej terapii pod kierownictwem pana ordynatora Macieja Lange. Dziękuję pielęgniarkom i pielęgniarzom, salowym, całej obsłudze.

Cały personel jest niesamowity, bez reszty oddany pracy i pacjentom. Pielęgniarki, mimo nawału obowiązków, znajdują czas i siłę, aby wesprzeć pacjentów i z nimi pożartować. A przecież cały personel funkcjonuje pod presją zakażenia wirusem - może do tego dojść w każdej chwili.

To ciężki czas nie tylko dla chorych, ale też dla ich bliskich. Przez cały czas nie ma szansy na kontakt osobisty. Wiedziałam, że mąż umiera, a nie mogłam go zobaczyć, być blisko niego. Jedynym łącznikiem był właśnie personel, który kontaktował się ze mną nawet dwa razy dziennie, żeby przekazać informacje.

Praca z chorymi na COVID-19 nie jest lekka. Są to często osoby w naprawdę złym stanie, leżące, w pampersach. Trzeba je myć, karmić i przewijać. Podpiąć kroplówkę czy założyć wkłucie centralne. I wszystko to robić w kombinezonach, które są niewygodne, krępują ruchy. W goglach, które parują.

Mąż nie wiedział, kto aktualnie się nim zajmuje, czy to kobieta, czy mężczyzna. Bohaterowie bezimienni, bez twarzy. Zawsze gotowi pomagać z uśmiechem na ustach. Z uśmiechem, którego nie widać, bo ich twarze szczelnie zakrywa maska.

Powrót do zdrowia najlepszą nagrodą dla personelu



Wczoraj odebrałam męża ze szpitala. Jest go 20 kilogramów mniej. Ma ogromne problemy z chodzeniem, z trudem porusza się przy chodziku. Ale żyje! Pytałam zespół szpitala, w jaki sposób mogę się odwdzięczyć. Mąż ma swoje zawodowe kontakty, ja swoje. Jestem tak ogromnie wdzięczna, że zrobiłabym dla nich wszystko! Odpowiedziano mi, że swoją nagrodę już dostali i piękniejszej nie mogliby sobie wymarzyć. Tą nagrodą jest powrót do zdrowia mojego męża, bo był to tak ciężki przypadek, że to cud, że doczekaliśmy się tak szczęśliwego finału. A takie cuda dodają im otuchy i utwierdzają w przekonaniu, że walka o życie nawet wówczas, jeśli pacjent jest w tak krytycznym stanie, w jakim był mój mąż, naprawdę ma sens.

Ja przechorowałam COVID-19 w domu. Jestem tzw. ozdrowieńcem. Kontaktowałam się z Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Gdańsku. Okazało się, że mogę być dawcą. Być może osocze z pobranej ode mnie krwi pomoże komuś choremu wrócić do zdrowia. Zakładam, że chorobę bezobjawowo przeszedł mój syn. Pierwszy test miał wprawdzie ujemny, ale podczas kwarantanny przebywał z nami w domu.

Czekamy na wynik testu na obecność przeciwciał. Jeśli będzie pozytywny, to syn zgłosi się, aby oddać krew. Jeśli osocze może pomóc chorym, to innej opcji nawet nie bierzemy pod uwagę. To nasz obowiązek.

Miejsca

Opinie (596) ponad 50 zablokowanych

  • Koronawirus

    Na wstępie dziękuję i cieszę się że mamy szpital marynarki wojennej i lekarzy w nim pracujących, którzy podchodzą do pacjenta jak do człowieka, a nie jak sterty mięsa. A teraz wnioski.
    Prawda jest taka że koronawirus w Trójmieście był już w styczniu, tylko nie znane były objawy. Z rozmów wśród znajomych którzy chorowali w tamtym okresie wszyscy byli 2-3 tygodnie na antybiotykach leczeni na oskrzela, przeziębienia, tylko dwoje znajomych w opisie miało zapalenie płuc. Opisy przebiegu choroby jak duszności, problemy z oddychaniem, bóle pleców czy stawów, wysoka gorączka.

    • 12 3

  • Chętnie posłuchałabym opinii personelu na Smoluchowskiego (1)

    na temat zachowania tej pani. Bo obsmarowała ich jednostronnie emocjonalnie koloryzując dramat.
    Ja niestety widzę pyskatą arogancką gwiazdeczkę , która pojechała do Włoch w centrum zakażeń wbrew zdrowemu rozsądkowi (kto bogatej zabroni) i teraz rozstawia po kątach świat, bo się pozarażali. Ma swoje kontakty zawodowe... rozumiem, ze musiała się pochwalić, ale kogo to obchodzi? Każdy ma.
    Pozdrowienia i ukłony dla ciężko pracujących medyków na Smoluchowskiego. Podobno jest jakaś akcja stop hejtowaniu medyków. Najwyraźniej na portal Trójmiasto nie dotarła jeszcze.

    • 38 12

    • Człowieku! My dla nich zbiórki i zrzutki, a oni tlenu żałują.

      • 0 7

  • Zdrówka Życzę... (1)

    Pokonamy to cholerstwo !!!!

    • 4 0

    • a co wolisz stać na poczcie?

      • 0 0

  • To cud że pani mąż żyje wdtępna opieka zawiodła za co więc dziękować że omal go nie zabili ?????

    • 3 8

  • nie jakies opowiesci dziwnej tresci

    a niech oddawaja osocze. Nikt inny poza nimi nie mial testow i badań.

    • 7 2

  • Jeśli macie Państwo kontakty
    To zbierzcie od nich środki i kupcie szpitalowi chroniące przed wirusem środki ochrony indywidualnej. I oddawajcie osocze
    Jaa

    dokladnie o tym pomyslalem Nikt inny poza nimi nie mial testow i badań.

    • 8 0

  • Coś tu nie gra

    To kto w końcu był chory?
    W artykule jest napisane "Mój był pozytywny, test męża negatywny." z tego wynika że ta kobieta miała wirusa więc ten mężczyzna nie miał wirusa.
    Nie wiem kto pozwolił tym ludziom pisać artykuły ale może niech zaczynał je pisać profesjonaliści a nie osoby które tak o sobie myślą.
    Masło maślane które ma wywołać konkretne emocje nie wnosząc nic do sprawy. Cały artykuł jest jednym wielkim zaprzeczeniem, najpierw zła diagnoza, później podziękowania. Wygląda jak by ktoś pozlepial artykuły z kilku sprzecznych informacji.

    • 15 4

  • .

    Szybkiej pionizacji i pomyślnej rehabilitacji

    • 6 0

  • (2)

    Ostatnie artykuły na Trójmieście .pl są żałosne. Do końca nie wiadomo był chory czy nie był. To samo z mieszkańcami osławionego DPS. Byli nie byli, jeden bełkot zero merytorycznego zbadania sprawy.

    • 14 4

    • (1)

      DPS byli i są chorzy. Pracownicy i pacjenci. Prawdopodobnie wirus trafił do DPS z pacjentami, którzy wrócili z leczenia szpitalnego. DPS zabezpieczeń nie miał. Rządowi starsi ludzie nie sa potrzebni. Stąd żaden DPS nie miał zabezpieczeń i nie robiono badań w kierunku wirusa pensjonariuszom, którzy trafiali z różnych powodów do szpitali.

      • 2 1

      • To dzieci nie sa potzebne

        maja siedziec zamkniete jak zwierzeta w klatce. Szkola im nie potrzebna
        Starsi sa potrzebni , ale do wyborow
        Potem , jw
        Rzad sie sam wyzywi - znamienne haslo ktore rzedzacy dzis doskonale pamietaja
        Trzeba bylo myslec , teraz mamy

        • 0 1

  • Szkoda

    Szkoda ze nie podano nazwiska lekarza dla, którego stan krytyczny jest stanem dobrym. Nie chciałabym na niego trafić....

    • 14 5

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Najczęściej czytane