- Jesteśmy więźniami tego domu. Znikąd żadnej pomocy! - mówi Stanisław Wica, lokator domu przy
ul. Rejtana.
- Władze miasta o nas zapomniały! Stać ich na zjazdy gdańszczan, a co zrobili z pieniędzmi dla powodzian? - wtóruje mu mieszkanka sąsiedniego budynku.
Rejtana 14a. Wybite szyby, okna zakryte folią. "Budynek przeznaczony do rozbiórki. Grozi zawaleniem. Wstęp wzbroniony" - nikt już nie pamięta, kiedy przybito tę tabliczkę. Takie napisy wiszą także na sąsiednich budynkach. I w każdym z nich od lat mieszkają ludzie.
- Co tu pokazywać - denerwuje się mieszkanka jednego z domów.
- To są slumsy. Głośno było o nas, jak była powódź. Teraz wszyscy o nas zapomnieli. Chodnik położyli pijakom przed sklepem monopolowym, a tu nie. To zakątek zapomniany przez Boga i władze miasta...Wali sięRysy widać wszędzie - na ścianach, sufitach. Mury są połatane papą i deskami. W szczeliny można włożyć dłoń. Z zakamarków unosi się smród - gniją pozostałości po ubiegłorocznej powodzi.
- Jak te dwie ściany się rozsunęły, to sam zrobiłem podpórkę - Stanisław Wica pokazuje deskę, na której... trzyma się cała ściana budynku.
W środku czysto, widać że gospodarze starają się dbać o "dom".
- Ale co tu można zrobić? - mówi pan Stanisław.
- Szczury takie, jak "ruskie czołgi"...- Jak syn przyniósł psa, to zwierzak tak się rozchorował, że teraz zdycha w męczarniach - wtóruje mężowi Ludwika Wica, pokazując leżącego w kącie wychudzonego szczeniaka.
- Są tu chyba wszystkie rodzaje szkodliwych bakterii.W sąsiednich mieszkaniach jest jeszcze gorzej.- Przy każdym deszczu mam pełną piwnicę wody - pokazuje Krystyna Kamińska. -
Przez to podmaka podłoga. Z ubikacji nie można korzystać, bo muszla w każdej chwili może... wpaść do piwnicy. Okna nie mogę otworzyć, bo to przecież na nim częściowo trzyma się mur. A wieczorem strach chodzić po mieszkaniu - szczury i robactwo biega dosłownie po wszystkim.Miasto nie pomaga?Wicowie mieszkają tu ponad 20 lat. Budynek wyremontowali sami.
- Żeby było widać, że tu ludzie mieszkają - uśmiechają się smutno.
Nie spodziewali się, że katastrofa przyjdzie od Raduni. Po powodzi wzięli się za remont od początku.
- Teraz zostaliśmy tu prawie sami - mówi Stanisław Wica.
- Wszyscy już stąd uciekli, a dla nas mieszkania zabrakło. Władze miasta się nami nie interesują. W urzędzie tylko raz rozmawiano ze mną jak z człowiekiem. Za każdym razem mnie zbywali i głupawo się uśmiechali. Może sugerowali jakąś "kopertę"? Od roku proszę o pomoc, a słyszę tylko o braku pieniędzy dla powodzian. To nie w porządku, że miasto wydaje ogromne pieniądze na zjazdy i imprezy, a dla poszkodowanych funduszy nie ma. I jeszcze mi mówią, że... metraż mam za duży. Już nawet płakać nie ma sił.Gdzie pieniądze?Losem lokatorów zainteresowały się związki zawodowe pomorskiej policji, której pan Stanisław jest cywilnym pracownikiem.
- Jestem zbulwersowany - nie ukrywa
Stanisław Sobisz, przewodniczący pomorskiego Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Pracowników Policji w Gdańsku.
- Byłem tu nieraz i nie ma żadnych zmian, żadnej reakcji ze strony władz. My nie możemy dać mieszkania, bo nie mamy służbowych lokali. Ale tych ludzi trzeba wykwaterować stąd w bezpieczne miejsce.Związki wystosowały do Urzędu Miejskiego list, w którym domagają się zainteresowania sprawą. W piśmie czytamy, że pan Wica "niestety do tej pory nie otrzymał przydziału. Na pytania o termin przydziału, słyszy - nie ma. (...) Oczekujemy wyjaśnienia pana prezydenta Adamowicza, jak długo tak pilne sprawy losowe mieszkańców będą czekały na załatwienie".
UwięzieniZdaniem urzędników, Wicowie nie zostali pominięci.
- Ci państwo zostali zakwalifikowani do nowego budownictwa - mówi
Grzegorz Kuźniar, zastępca dyrektora Wydziału Mieszkalnictwa Urzędu Miejskiego w Gdańsku.
- W lokalu przy ul. Rejtana mieszka pan Wica z małżonką. Jest tam zameldowany także ich syn. Tymczasem jest on również współnajemcą lokalu przy ul. Równej 3/5, który najmuje z kolei jego żona Kamila. Moim zdaniem ci państwo próbują wyłudzić większy lokal. Wicom przysługuje mieszkanie na dwie, a nie na trzy osoby, o powierzchni 20 metrów kwadratowych. I taki wniosek zostanie rozpatrzony.Wicowie twierdzą, że nie mają dużych wymagań.
- Nie chcemy wiele - zapewnia pani Ludwika.
- Byleby nie było gorzej niż tutaj.- Jestem więźniem tego domu - dodaje Stanisław Wica.
- Nie mogę się nawet stąd ruszyć, bo złodzieje czyhają na resztki dobytku. A najbardziej boję się, że któregoś dnia się tu żywcem usmażymy. Szyby w oknach już powybijali, lada dzień ktoś wrzuci tu butelkę z benzyną. Dom pójdzie z dymem, a my razem z nim. Ale nie poddam się. Będę walczyć o swoje, choćbym miał interweniować nawet u premiera...
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
