- W chorobie jest trochę jak na wodzie. Jeśli jesteś na środku morza, nie powiesz, że wysiadasz. (...) Gdy zachorujesz na raka, twoje życie wygląda podobnie. Są momenty błogiego spokoju, lecz potrafi też porządnie huśtać. Ale nie poddajesz się, bo wiesz, że gdzieś tam w oddali jest ląd - mówi Magdalena Lesiewicz.
fot. Lucyna Pęsik/Trojmiasto.pl
Ich pierwszy raz był niefortunny. Kilkanaście odważnych kobiet, chorych na raka, żeglowało po nadzieję, gdy łódź zaczęła przeciekać. Wzywały SOS, nad ich głowami krążyły helikoptery, a woda wdzierała się na pokład. - Chcieli nas podjąć z wody i po prostu odwieźć do domu. Byłam załamana! Przecież dla tych dziewczyn rejs miał być symbolem wygranej walki z chorobą - mówi Magdalena Lesiewicz, prezes fundacji OnkoRejs, kolejna bohaterka cyklu "Ludzie Trójmiasta", która sama walkę wygrała, a dziś organizuje rejsy dla innych chorych.
Zachorowała cztery lata temu. Pamięta jak dziś ten październikowy dzień 2014 roku, kiedy w piersi wyczuła guza. Nie potrafi powiedzieć jak, ale, gdy tylko go dotknęła, wiedziała, że jest złośliwy. Reakcja lekarki, zdaniem Magdaleny Lesiewicz, nie pozostawiła wątpliwości. W histerię wpadła jednak dopiero po opuszczeniu gabinetu USG. Spazmatyczny szloch wstrząsnął wtedy całym jej ciałem. To trwało jakieś pół godziny i wydarzyło się tylko raz.
Chwilę później otrząsnęła się, bo jest typowym zadaniowcem. Zaczęła wyznaczać sobie małe, ale konkretne cele: znaleźć miejsca na wykonanie biopsji, poruszyć niebo i ziemię, by zorganizować możliwie szybki termin operacji. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie: operacja, chemia, radioterapia, brachyterapia, hormonoterapia. Agresywne leczenie trwało pół roku.
Chcesz się podzielić z nami swoją historią? A może znasz kogoś, o kim powinniśmy napisać? Czekamy na maile: ludzietrojmiasta@trojmiasto.pl
Żelki na mdłości
W czasie choroby Magda zaczęła prowadzić bloga. Opisywała fazy, objawy i walkę z nowotworem. Stronę nazwała "Wariatkowo", bo to był blog wariatki z rakiem. Dziś witryna ma ponad 600 tysięcy wyświetleń i wciąż - pomimo braku działań promocyjnych - odwiedzają ją kolejne osoby.
- Gdy skończyłam leczenie, przestałam też pisać, ale blog zaczął służyć mi jako poradnik dla osób chorych, które szukały odpowiedzi. Pokazałam tam w sposób lżejszy i bardziej przystępny, jak krok po kroku wygląda ta nierówna walka. Nie demonizowałam raka jako preludium śmierci. Starałam się udowodnić, że można traktować chorobę jako... - Magdalena zawiesza głos. - ...pewnie głupio to zabrzmi, przygodę.
Po chwili dodaje: - Nie było tak, że od razu tryskałam optymizmem. Ale po chwilowym załamaniu, wiedziałam, że nie mogę się poddać. Starałam się sama sobie robić psychoterapię, pozytywnie nastrajać. Wiedziałam, że jeśli usiądę i się załamię, to tak jakbym oddała życie walkowerem.
Kiedy Magdalena stawiła się u lekarza przed chemią, zapytał, czy jest świadoma, że wypadną jej wszystkie włosy. "Ale na Sylwestra będą? No to najważniejsze" - odpowiedziała z uśmiechem. Były. Zaczęły wypadać nieco później - mniej więcej dwa tygodnie po pierwszej chemii, ale mimo to nie chciała nosić peruki. To byłoby dla niej potwierdzenie, że jest chora, a tego nie chciała.
- Człowiek jest swego rodzaju masochistą - każdego ranka sprawdza, ciągnie, poprawia coraz rzadsze kępki. Gdy przeczesywałam dłońmi włosy, wyciągałam ich tysiące. To trudny moment, lepiej się nie katować i po prostu ogolić. Kiedy koleżanka ścinała mi włosy, płakała. A ja? Na początku się trzęsłam, ale gdy zobaczyłam w lustrze swoje odbicie i to, jak koszmarnie wyglądam... zaczęłam się śmiać. Śmiech pomaga - mówi dziś, czarując uśmiechem.
Były gorsze momenty. Na przykład po chemii, gdy do łazienki trzeba było się czołgać, a przejście kilku metrów zdawało się być wyprawą na Mount Everest. Do tego nieustanne mdłości i kosmiczne wahania nastrojów. Ale na to też znalazła sposób. Po pierwsze - dużo żelków. Niwelują metaliczny posmak w ustach i pomagają, kiedy chce się wymiotować. Na psychiczny dołek - filmy tak romantyczne, że aż głupie. Pomagają zresetować umysł i przegonić natrętne myśli. Tych dwóch rzeczy potrzebowała najbardziej.
Zobacz także: Walczą z rakiem, powalczą z Bałtykiem
Onkorejs.
archiwum prywatne
Rzeź
W czasie choroby Magdalena miała problem z odpuszczaniem. Dziś już wie, że na chorobę trzeba sobie pozwolić. Refleksja przyszła późno, ale nie za późno. Już w maju, tuż po tym, gdy usłyszała, że pokonała raka, była z rodziną na Podlasiu, żeby poznać miejsca, gdzie żyli jej przodkowie. Dwa tygodnie później stawiała stopy na toskańskich polach. Do pracy wróciła niespełna rok po feralnym dniu, kiedy wyczuła w swojej piersi intruza. Od razu rzuciła się w wir obowiązków - musiała nadrobić zaległości, znowu wdrożyć się w biurowy tryb. Ale coś się zmieniło. Przewartościowała wiele rzeczy, już nie praca - choć tę uwielbia - była na pierwszym miejscu. To wtedy, tuż po chorobie, swój zalążek miał OnkoRejs.
- Jak? Banalnie. Gdzieś przy okazji kolega opowiedział mi o rejsach organizowanych dla osób niewidomych. Pomyślałam wtedy, że świetnie byłoby samej wypłynąć, ponieważ... od zawsze strasznie bałam się wody. Pływałam tylko, kiedy czułam dno, zawsze blisko brzegu. Na rowerku wodnym potrafiłam wpaść w panikę. Ale po przebyciu raka, wiedziałam, że życie jest krótkie. Za krótkie. Chciałam przełamać lęk - mówi.
Organizacja pierwszego rejsu była nieco nieporadna, ale braki organizacyjne nadrabiała entuzjazmem. Zaczęło się powoli - od jednego sponsora, który postanowił pomóc, i jednego dziennikarza, który o inicjatywie napisał. Potem potoczyło się lawinowo, coraz więcej osób dowiadywało się o ich akcji, coraz więcej osób chciało je wspierać. Je, czyli Magdę i dziewczyny, które walczyły z chorobą, a które poznała dzięki prowadzeniu bloga.
- Pierwszy rejs i pierwsza przygoda. Mało brakowało, a nie dopłynęłybyśmy z Gdyni do szwedzkiego Visby. Po 30 godzinach na morzu drewniane, leciwe deski zaczęły przeciekać. Dwanaście kobiet, w tym ja z nogą w gipsie, którą złamałam kilka dni wcześniej, i tonący jacht. Nadawałyśmy SOS, krążyły nad nami helikoptery, a sama sytuacja była kompletnie surrealistyczna - wspomina dziś ze śmiechem.
Magda nie chciała słyszeć o tym, żeby rejs, który miał być symbolem walki, nadziei i odwagi, skończył się, zanim na dobre się rozpoczął. Na pokładzie miała ze sobą kobiety, które specjalnie pod wyprawę ustawiły harmonogram swoich chemioterapii. Niestety rejs, dla bezpieczeństwa dziewczyn, musiał się zakończyć. Poddanie się jednak nie wchodziło w grę, tak samo jak nie można poddać się podczas leczenia. W kolejną wyprawę wyruszyły jeszcze w tym samym sezonie.
- Nie mogło być jednak zbyt różowo. Już w pobliżu Szwecji spotkał nas sztorm. Ale nie taki zwykły sztorm. To była rzeź - wspomina dziś Magda. - Deszcz, grad, wiatr, łajba i do tego nasze prawie zerowe doświadczenie. Poza kapitanem i dwoma paniami oficer, to my byłyśmy jej jedyną załogą. Było naprawdę groźnie.
To wtedy, wśród wzburzonych fal, potwornego zmęczenia i jedności kobiet, które łączyła niewidoczna nić wspólnych przeżyć, Magdzie przyszła do głowy refleksja. Dziś powtarza ją, gdy ktoś pyta o co chodzi z tym całym rejsem:
- W chorobie jest trochę jak na wodzie. Jeśli jesteś na środku morza, nie powiesz, że wysiadasz. Niektórzy na pokładzie wymiotują prawie bez przerwy, śpi się po 3-4 godziny na dobę. Ważne stają się zupełnie inne rzeczy, a wszystko sprowadza się do tego, by przeżyć. Gdy zachorujesz na raka, twoje życie wygląda podobnie. Są momenty błogiego spokoju, lecz potrafi też porządnie huśtać. Ale nie poddajesz się, bo wiesz, że gdzieś tam w oddali jest ląd.
Każdy ma w życiu jakąś rolę
Po pierwszym rejsie już wiedziała - musi założyć fundację, by usystematyzować kwestie prawne i finansowe. Reguły miały być przejrzyste, a morski OnkoRejs stać się flagową akcją fundacji o tej samej nazwie. Dziś od pierwszego rejsu mijają trzy lata. Każdy kolejny zabierał coraz więcej osób, dziś trzeba zapisywać się nawet rok wcześniej, bo chętnych jest więcej niż miejsc. Magdalena stawia nacisk, by za każdym razem płynęły nowe osoby - takie, którym potrzebna jest nadzieja i motywacja do walki. Co roku starają się też płynąć w nowe miejsce i spotykać z lokalnymi instytucjami dla pacjentów onkologicznych. Dotąd było Visby, Kłajpeda i Karlskrona.
Magda osobiście przeprowadza nabory. Choć unika tego określenia, trudno oprzeć się wrażeniu, że pełni dla chorych rolę przewodniczki nie tylko na morzu, ale przede wszystkim w walce z rakiem. Dzwonią często: po poradę, wyżalić się albo zgłosić chęć udziału w kolejnym rejsie.
- Nie traktuję tego jako czegoś wielkiego - zastrzega. - Ale myślę, że każdy ma do odegrania w życiu jakąś rolę. Już wiem, że moja jest właśnie taka. Teraz już za późno, by zrezygnować - dodaje ze śmiechem.
Na Facebooku stronę fundacji śledzi już 20 tysięcy osób. Nie mają biura, a siedziba znajduje się u Magdaleny w domu. Mimo tego OnkoRejs działa prężnie i znany jest w całej Polsce. Ostatnio fundacji udało się wywalczyć dotację z funduszy europejskich. Więcej jest procedur, ale we współpracy z gdańskim szpitalem Copernicus, pozyskała środki na dwa projekty - profilaktyki raka szyjki macicy i profilaktyki raka jelita. W ramach akcji w czerwcu w województwie pomorskim odbędzie się Marsz białymi plamami. Promotorki onkologicznej profilaktyki dotrą dzięki niemu do miejsc na Pomorzu, w których bada się najmniej osób. Zaczną od Słupska oraz Sztumu i przejdą blisko dwieście kilometrów niewielkimi miejscowościami, gdzie organizować będą spotkania dotyczące profilaktyki.
Fundacja jest również organizatorem OnkoRejsu Granicami Polski. Rejs to raczej umowna nazwa inicjatywy, bo w rzeczywistości chodzi o marsz. Polska została podzielona na 34 odcinki, wzdłuż których chorzy i ich bliscy już tradycyjnie będą maszerować przez kilka czerwcowych dni. Pokonywane szlaki to symbol własnych granic.
- Każdy sam musi oszacować swoje siły, nie trzeba przejść od razu całego odcinka, niektórym wystarczy kilka kilometrów. Ale najpierw lepiej skonsultować to z lekarzem i przede wszystkim wykazać się zdrowym rozsądkiem - zastrzega prezes fundacji.
Dwa lata temu Magda z grupą szła w Bieszczadach, rok temu zdobywała Warmię i Mazury. Spali w spartańskich warunkach - bez wody i prądu, ale przeżycie było niezapomniane. Pot zalewał oczy, podeszwy stóp piekły żywym ogniem, a na widok łóżka płakali ze wzruszenia. Choroba przestawała być wówczas głównym zmartwieniem.
- Pomagamy żyć pięknie osobom, które zapomniały, jak żyć. Walczymy z demonizacją raka. Pozwalamy choć na chwilę zapomnieć o strachu - mówi Magdalena. - W najbliższym czasie nowotwór będzie miała co czwarta osoba. Każdy z nas zna lub pozna kogoś, kto walczy z rakiem. Musimy pokazać, że z tą chorobą można żyć.
OnkoRejs Granicami Polski odbędzie się w dniach 24-30 czerwca. Wziąć w nim udział może każdy. Rejs dla osób chorych ruszy 12 sierpnia. Choć lista jest już zapełniona, można zapisywać się na przyszły rok.
Fundację Onkorejs można wesprzeć finansowo. Środki zostaną przekazane na organizację rejsów dla pacjentów onkologicznych.
Nr Konta: 27 1750 0012 0000 0000 3227 5494
Nr Konta: 27 1750 0012 0000 0000 3227 5494
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
){kind=link}
){kind=link}
;){kind=link}
){kind=link}