- Wczoraj odebrałam męża ze szpitala. Jest go 20 kilogramów mniej. Ma ogromne problemy z chodzeniem, z trudem porusza się przy chodziku. Ale żyje, choć jego stan był krytyczny! Za ten cud, ale też za profesjonalizm, serdeczność w kontakcie z pacjentami oraz empatię wobec ich bliskich chciałabym podziękować pracownikom Szpitala Marynarki Wojennej - mówi Ewa Kruchelska, żona jednego z pierwszych chorych na COVID-19 na Pomorzu, należąca do grona tzw. ozdrowieńców. Opowiedziała nam o przebiegu choroby jej męża, o tym jak trudna była droga do wyzdrowienia i jak choruje się w czasach pandemii.
Koronawirus Gdańsk - Gdynia - Sopot - wszystko o COVID-19 w Trójmieście
2020-04-27 19:56
Dlaczego Pani nie zgłosi się na Prokuraturę
2020-04-28 06:19
Wieku był pacjent
2020-04-28 10:08
Podobno to standard w Gdańsku, że na testy czeka sie parę dni, a w tym czasie osoby z otoczenia chorego normalnie funkcjonuja i zarażaja. To jakiś skandal, albo testy kupiono od firmy garażowej albo robione sa przez niedouczonych laborantów. To obciąża skompromitowany już wielokrotnie gdański Sanepid.
2020-04-28 13:34
2020-04-28 13:45
"...przeniesiono go do Szpitala Marynarki Wojennej, do którego trafiają obecnie przypadki wymagające intensywnej terapii..."
Niestety muszę zasmucić, bo w/w obecnie najlepiej przygotowany szpital na ciężkie przypadki jak pani mąż, stał się zsypem "niewygodnych" pacjentów dla innych placówek, więc miejsc niestety za chwilę nie będzie.
Jeszcze tylko kilka kolejnych łapanek bezobjawowych pacjentów z Dps albo gorączkujących "zdrowych" i dobiją do końca. Wiem niepotrzebnie ale niestety trzeba, bo poparcie dla Dulkiewicz i kolaborującej spółki samo się nie zrobi, sukces wymaga pewnych ofiar.
P.S.: ale spokojnie niedługo skończy się remont części szpitala zakaźnego, bo zaczęli od razu po publicznym ogłoszeniu gotowości na COVID, więc może jeszcze kilka osób uda się uratować
2020-04-29 00:18
Jak naprawdę chce sie pomagać, to się pomaga, nie ostentacyjnie pisze o tym w artykuliku na portalu miejskim...tym bardziej w dzisiejszych czasach, kiedy pomagać można na każdym kroku, a już tym bardziej mając jak to Pani Prezes mówi "kontakty" o zasobie konta nie wspomnę.
2020-04-29 14:37
Pani prezes stoczni crist sa.
2020-10-15 19:01
to cud że nie zmarł bohater opowieści...
2020-12-01 00:02
Mój mąż trafił do szpitala chory na covid 19 po wcześniejszym moim "przekomarzaniu się" pan ratownik medyczny uznał że wręcz krzyczalam ma niego. A on nie jest przyzwyczajony do takich kobiet. Nie byla problemem staturacja 70 i to, że mąż się dusil od kaszlu i z trudem oddychal, tylko że ja krzyczalam do telefonu. Nie ukrywam , że byla to 2 wizyta ratowników. 1 byla trzy dni wcześniej. Ale niestety saturacja była za wysoka bo 90
No i oczywiście problemem było dla Pana ratownika, że zakupilam pulsoksymetr po to żeby mierzyć saturacje i zawracać im głowę. Panowie uznali, że zabieraja męża na sor ale może z powodu zawału nie covidu. Nie mieliśmy wyników wymazu. Pani pomogła zakładam Jej pozycja spoleczna.
Mąż jest w ciężkim stanie. Do czego zmierzam. Nie wszystkich chorych traktuje się równo. Chorych z niższej półki społecznej zapewniam Panią gorzej.
2021-03-16 01:14
Dziwne rzeczy dzieją się przy Covid.... choćby płatność bezgotówkowa.... wszystko odbywa się za szczelnie zamkniętymi drzwiami szpitali...masowy zamordyzm....ale przyjdzie czas rozliczenia...
2021-04-10 00:38
Proszę Państwa, osocze nie jest tak łatwo oddać. Jestem ozdrowieńcem, po ciężkim przypadku. O krok od respiratora. Z covidem wszedłem w nowy rok, w noc sylwestrową dostałem gorączki, drgawek, morze potu, gorączka, bóle mięśni, kości, stawów. Ból gardła, kaszel, katar, problemy z oddychaniem. Spałem 19 godzin na dobę. Brak smaki i węchu. Pytałem lekarza o oddanie osocza z krwi dla innych potrzebujących. Niestety podstawowym problemem było to że wcześniej trzeba wykonać test, a test kosztuję w okolicach 500zł. Niestety, ale to dla mnie za dużo, zwłaszcza że poza covidem cierpię na dolegliwości związane z kręgosłupem i leczę się z własnego budżetu. Dziś mimo wieku ( a mam dopiero 36 lat) dolegliwości są nieznośne, duszności, osłabienie, powikłania smaku i węchu ( smród siarki, zbuków, szamba...) Rozkojarzenie, zapominalstwo ! Stany lękowe, stany depresyjne. Boję się nawet sam zostać z dziećmi, gdyż są dni kiedy czuję się naprawdę fatalnie. Pomocy znikąd. Lekarze mówią że samo minie, a najgorszy komentarz który usłyszałem że wyniki idealne, a Pan się doszukuje... Zero wsparcia...
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
