Wielu rzeczy nie potrafią. Ale w niektórych są niedoścignieni. Robert umie słuchać, jak nikt inny. A Agnieszka i Daria potrafią się zaprzyjaźnić chyba z każdym.
warto, ale najpierw trzeba zadbać o siebie
34%
W sali przy dużym stole siedzi kilka kobiet. Malują akwarelami. Na oko najmłodsza ma siedemdziesiąt lat. Wchodzi Agnieszka, przytula się do jednej z kobiet i śmieje się.
-
Jak leci? Co dzisiaj pani namalowała? - pyta. Krok w krok za nią
Daria (18 lat). Wita się z seniorkami jak z kumpelkami ze szkoły. Czują się w obecności dziennikarza i fotoreportera nieswojo. Trudno zachowywać się naturalnie pod obstrzałem aparatu fotograficznego. -
Jesteśmy celebrytkami - śmieją się.
Jesteśmy w Domu Pomocy Społecznej Caritas w Gdańsku, przy ul. Fromborskiej. Uczniowie przychodzą tu pomagać dwa razy w tygodniu.
-
Potrafią zagadywać seniorów, jak nikt inny - mówi
Renata, opiekunka. -
To niezwykłe. Nie mają takich oporów jak przeciętni ludzie. Po prostu podchodzą do nich i pytają.-
Jak leci? Jak się czujesz? Co było dzisiaj na obiad? - wymienia osiemnastoletnia Daria. To proste rozmowy.
-
A oni są spragnieni rozmów - mówi pani Renata. -
Młodzież ze szkoły specjalnej przychodzi tu zaskakująco chętnie. Grają w bingo, krzyżówki rozwiązują. Latem siedzą w ogrodzie, parzą sobie herbatę. Siedzą, gadają.Pani
Janeczka: -
Podziwiam ich. Tak dokładnie pracują, że to niewiarygodne. A Agnieszka to przylepa. Przytula się do nas. Wszyscy ją tutaj lubimy.Pani Janeczka jest drobnej postury. Dookoła wszyscy malują, ona nie. -
Wolę jakiś konkret, na przykład prace z papieru. A najbardziej lubię filmy akcji. Na przykład Szklaną Pułapkę, albo Rambo. Syn mnie wciągnął w takie filmy. Moje koleżanki czasem nie dają rady - śmieje się. -
Lubię też Formułę 1.Agnieszka kręci nosem. Nie lubi filmów. Woli sama pobiegać. Nagle się ożywia -
A gdzie jest moja zguba? - Zrywa się i pędzi na korytarz po jedną z pensjonariuszek. Jest poruszona. To jej ostatni dzień w ośrodku. We wrześniu skończy dwadzieścia cztery lata i zgodnie z prawem nie będzie mogła już dłużej uczyć się w szkole specjalnej. Chciałaby pracować w Caritas, ale nie wiadomo, czy znajdzie się dla niej miejsce.
Zespół Szkół Specjalnych nr 2 w Oliwie obchodził niedawno 45. rocznicę powstania. Z tej okazji na patronkę wybrał Matkę Teresę z Kalkuty. Nie dlatego, że uczniowie potrzebują pomocy.
-
Mało komu przyszłoby do głowy, że to właśnie niepełnosprawni uczniowie pomagają innym - mówi
Marta Pałucha, psycholog. -
Z uśmiechem, entuzjazmem i życzliwością. My dostarczamy im jedynie okazji do dzielenia się z innymi i wyposażamy w odpowiednie umiejętności. Uczniowie ćwiczą z maluchami w domu dziecka, towarzyszą i wspierają osoby starsze w domu opieki, odwiedzają hospicja, biorą udział w akcjach społecznych.
Według słów Matki Teresy: "Nie możemy zrobić nic wielkiego - za to małe rzeczy z wielką miłością!"Niepełnosprawni potrafią to, co jest nieosiągalne dla przeciętnych dorosłych. Na przykład słuchać.
-
Robert niewiele mówi. Prawie nic - tłumaczy
Joanna Kołakowska, nauczycielka. -
Ale potrafi słuchać jak nikt inny.Robert się uśmiecha na znak, że się zgadza. Ma 21 lat, jeździ na wózku. Ma dziecięce porażenie mózgowe.
-
Chyba po prostu łatwiej akceptują życie ze wszystkim, co ono niesie - dodaje Marta Pałucha. -
Sami też nie mają łatwo. I jak mogą pomóc, bardzo chętnie pomagają, zamiast zamartwiać się, że więcej nie mogą. W szkole czasem wykręcają się od podejmowania wysiłku, jak nie mają na coś ochoty, a tu chcą pokazać, na co ich stać. W szkole - jak to młodzież - bywają głośni, uwielbiają intrygi. A na praktykach są spokojni, zdyscyplinowani, pracowici, odpowiedzialni. Cenią pracę. Daria bardzo prosiła o dołączenie do grupy, która chodzi do domu dziecka. Tam też dużo z siebie daje, choć nie jest lekko.Jak się okazuje, w zakładzie nie wszystkim jest potrzebna pomoc.
-
Ja mam szesnaście lat - tajemniczo uśmiecha się pani
Bronisława. -
No bo osiem i osiem to ile jest? Ha, ha, sama nie sądziłam, że tyle przeżyję. Pięć lat temu miałam operację na zaćmę i odzyskałam wzrok. To tak jakbym odzyskała młodość. Mogę czytać bez okularów. I czasem nitkę sama nawlekę. Tylko czasem ręce drżą. Wie pan, starość. Ale, póki mogę, opędzam się od pomocy. Jestem Zosia-Samosia. Nie podlewaj kwiatów, ja to zrobię - zwraca się do Sylwii. - Bardzo się starają, pranie, prasowanie. Cieszę się, że przychodzą tutaj. Można z nimi trochę pogadać, a i się mogą tutaj czegoś nauczyć. Bo ja panu powiem, że niektórzy to kończą studia, fakultety, a sprzątać nie umieją.***Niepełnosprawni w zaskakujący sposób potrafią radzić sobie w trudnych warunkach.
Zachowują pogodę ducha, tam gdzie starość, choroba, niedołężność są na porządku dziennym. Bo nie jest łatwo iść z uśmiechem przez życie, gdy dzień rozpoczyna się taką rozmową.
-
A gdzie jest ten pan, który miał rękę na temblaku? - dopytuje się Agnieszka.
-
Pan Grzegorz? Ten, który lubił grać w warcaby?-
Tak.-
Już nie żyje.Oni to potrafią.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
