Na Święta i na co dzień poleca być radosnym, rozdawać uśmiechy i nie narzekać. - Dawniej Polacy byli dla siebie milsi, bardziej przystępni, lepiej się rozumieli. A teraz mniej. Dlatego po każdej mszy świętej modlę się do mojej patronki: Matko Boża Uśmiechnięta, wróć Polakom szczery i serdeczny uśmiech - mówi stuletni ks. Tadeusz Płonka z gdańskiego domu zakonnego pallotynów.
kiedy tylko mam okazję, bo życie jest za krótkie, aby się smucić25%
dość często, bo jestem pozytywnie nastawiony(a) do życia i ludzi35%
staram się co jakiś czas, mimo że życie nie rozpieszcza24%
raczej rzadko, bo nie mam powodów ku temu10%
prawie w ogóle, bo jest mi bardzo ciężko w życiu6%
Jakub Gilewicz: Ciągle się ksiądz uśmiecha. Nic księdza w tym wieku nie boli?
Ks. Tadeusz Płonka: "Co ty masz za charakter?" - zastanawiała się mamusia i dodawała: "Na nikogo się nie gniewasz". A podejście mam takie: jak ktoś coś gada i jest to prawda, to trzeba się poprawić. A jak nieprawda, to spływa jak deszcz po rynnie. A mój wiek? Może jeszcze Pan Bóg czeka, kiedy się chłopak poprawi. (śmieje się)
- I znów uśmiech. Coś mi się zdaje, że ma ich ksiądz spory zapas.
- Trzeba być radosnym, rozdawać uśmiechy, nigdy nie narzekać i wtedy będzie się szczęśliwym. A jeśli człowiek będzie chciał, żeby wszystko kręciło się wokół niego, to się nie doczeka. Zawsze będzie niezadowolony. Trzeba o sobie zapomnieć, a szukać szczęścia innych.
- Pewnie ma ksiądz na to swój sposób.
- Na przykład witaminy. Kiedy przeniesiono mnie z Mazur do Gdańska, miałem trzy szpitale: wojewódzki, MSW i kolejowy. Najdłużej chodziłem do tego ostatniego: 30 lat. I rozdawałem witaminki U, M oraz C. U to uśmiech, czyli lek bez względu na wiek. M to miłość, a dla specjalnych dusz była witamina C, czyli całus (śmieje się).
- Taki zestaw witamin mógłby trafić pod choinkę. Być może w niejednym domu Święta byłyby pogodniejsze. Takie przeżywane z dziecięcą radością. Pamięta ksiądz Boże Narodzenie z dzieciństwa?
- Mieszkaliśmy dziewięć kilometrów od Wadowic. Tatuś Jan, mamusia Tekla i nasza piątka rodzeństwa: siostra i czterech braci. Dom mieliśmy z pachnącego drewna modrzewiowego. Tatuś postawił go po powrocie z Ameryki. Dziadek narobił długu i tatuś kochany wyjechał, żeby zarobić i spłacić dług. Po ośmiu latach wrócił i chciał zabrać ze sobą mamusię, ale powiedziała mu, że ojczyzny nie opuści. I zostali.
Pamiętam, że w Wigilię Bożego Narodzenia, my - dzieci - czekaliśmy na dworze na pierwszą gwiazdkę. To była przyjemność tak stać i czekać, aż się pojawi. I wtedy w domu przychodził czas na wieczerzę. Był stół z siankiem, 12 dań i jedno dodatkowe miejsce. Tatuś rozpoczynał modlitwę, czytaliśmy fragment Pisma Świętego i dzieliliśmy się opłatkiem - przeważnie tatuś zaczynał. To była najmilsza chwila w życiu. Człowiek czekał na Wigilię.
- I pewnie była też pasterka?
- Tak, jechało się końmi.
- Ale od wigilijnej kolacji do pasterki mieliście pewnie sporo czasu. A internetu i telewizji to wtedy w wiosce nie było...
- Siedzieliśmy przy choince, którą wcześniej w Wigilię dekorowaliśmy całą rodziną. I tak zebrani obok choinki do 11 wieczorem śpiewaliśmy kolędy. A później jechało się na pasterkę do kościoła oddalonego o cztery kilometry. - W świątyni było ciepło czy zimno?
- Kościół był nieogrzany. Jak wierni śpiewali, to ino para się unosiła. I grała orkiestra prowadzona przez wojskowego kapelmistrza. Wszyscy na nią czekali. To się ludziom podobało. Na trąbce grał jeden z moich braci.
A w pierwsze święto, kiedy wspomina się pierwszego męczennika św. Szczepana, gospodarze przywozili do poświęcenia owies. Był taki zwyczaj, że tak jak św. Szczepana ukamienowano, tak w proboszcza rzucano owsem. Pamiętam, że proboszcz założył na siebie kapę i uciekł na swoje podwórko, a ludzie za nim. I całe podwórko mu tym owsem zasypali, tak że potem kury miały co jeść. Takie to zwyczaje były.
- A co robiło się w pierwsze i drugie święto?
Pierwsze spędzało się w gronie rodziny, a drugie to już odwiedziny. I była też zabawa ludowa. Jechało się do dużego domu w Wieprzu, gdzie znajdowała się wielka sala i scena. Zbierali się i młodzi, i starzy. Były zabawy, tańce i śpiewy. Śpiewano kolędy i ludowe pieśni. - Piło się alkohol?
- Nie było picia. W tamtych czasach było za to dużo kolędowania. Po świętach sąsiedzi zapraszali sąsiadów na skubanie gęsi. Rozmawiało się, jadło placek, śpiewało kolędy i skubało pierze. Poza tym młodzi chodzili od domu do domu i kolędowali. Byli poprzebierani, śpiewali, grali na instrumentach i robili przedstawienia.
- Przez ostatnie sto lat sporo się pozmieniało.
Dużo zabiła telewizja w domach. Poza tym każdy chce być niezależny. Kiedyś było nie do pomyślenia, żeby na przykład siedzieć w pociągu i nie nawiązać kontaktu, nie rozmawiać. Jakoś tego życia rodzinnego i przyjacielskiego coraz mniej. Dlatego modlę się, żeby Polacy lepiej się rozumieli i żeby więcej się do siebie uśmiechali.
Poznaj historię średniowiecznej świątyni, w której obecnie posługują pallotyni
Ten ksiądz był proboszczem mojej parafii na Mazurach przez kilkanaście lat Wspaniały człowiek, sportowiec, piłkarz, z pasją nauczał religii.My dzieci szanowalismy go za niesamowite lekcje religii, za uśmiech, ogromne poczucie humoru. Był wspaniałym mówcą , jego kazania nie miały sobie równych- wszak był absolwentem filologii polskiej. Nie było lekko w parafii na Mazurach- często pokonywal pieszo 10 kilometrowe odleglosci aby dotrzeć do oddalonych wiosek na lekcje religii.Człowiek niezwykłej dobroci, miłości bliźnich, wzór księdza i apostoła. Parafianie z Mazur pamiętają go i wspominają do dnia dzisiejszego bo był to ksiądz obdarzony niezwykłą charyzmą- takiego księdza już chyba więcej w swoim życiu nie spotkałam.I ta jego fizyczna odporność na trudy życia w wiejskiej parafii - a w odpowiedzi dla niektirych krytykujacych "co taki ksiądz może wiedzieć o trudach zycia"- wiedzial więcej niż przeciętny zjadacz chleba-nie miał samochodu, więc jeździł pociągiem, później starym zmontowanym"junakiem", zawsze pomagał biednym, znał kłopoty każdego parafianina, cieszył się i płakał razem z nami.Pamiętam- śmiał się do rozpuku ale i czesto plakal,wzruszal sie, pochylal nad ludzkim cierpieniem. Był prawdziwy i autentyczny.Nikogo nie udawał, był sobą. Świeć Panie nad jego duszą. Księże Tadeuszu! Myślę, że jesteś tam w niebie najlepszym z Aniołów, na ziemi byłeś taką weselszą wersją Matki Teresy z Kalkuty Wspomnij na nas tam w niebie, polecam się Twojej modlitwie.
Wieczny odpoczynek racz mu dac Panie
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
