Przed wojną można było tu skorzystać z fachowej pomocy medycznej, zniszczono ją podczas wojny, ale wróciła do świetności dzięki synowi i wnukowi Natalii Słowikowskiej - przedstawiamy historię Willi Słowiczej. W poprzednim odcinku naszego cyklu o starych willach opowiedzieliśmy historię sopockiej rezydencji króla czekolady, a w kolejnym odcinku przybliżymy dzieje willi Bassnera w Sopocie.
Protoplasta gdyńskich szpitali
Dziś willa mieszcząca się przy
ul. Partyzantów 24
może sprawiać wrażenie posiadłości znajdującej się nieco na uboczu i schowanej. Jednak w latach swojej świetności była nie tylko widoczną z całej okolicy perłą centrum miasta, ale i siedzibą poprzednika gdyńskiego szpitala, czyli lecznicy nadmorskiej.
Trzeba przy tym zaznaczyć, że na początku lat 20. XX w. mieszkańców Gdyni (wówczas jeszcze wsi) i coraz to liczniejszych letników obsługiwały szpitale w Pucku, Wejherowie i Wolnym Mieście Gdańsku.
Stworzenia miejsca, które wypełniłoby szpitalną lukę w Gdyni, podjęła prywatna osoba -
Natalia Słowikowska. To właśnie jej nazwisku posiadłość zawdzięcza nazwę
Willi Słowiczej.
Jeden z pierwszych budynków w dzielnicy
- Po nabyciu przez Słowikowską sporego obszaru ziemi, na którym mieści się też obecnie budynek III Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni, ruszyły prace budowlane, które trwały do 1925 r. Były to tereny dziewicze, jeśli chodzi o zabudowę willową. Za budynkiem znajdowała się dolina, którą płynął niewielki strumyk. Ta rzeczka jest dziś skanalizowana i płynie pod aleją Piłsudskiego - opowiada Michał Miegoń z Muzeum Miasta Gdyni.W tym czasie za willą rozpościerał się widok na rozległe pola, które przecinała smuga torów kolejowych i nieliczne sylwetki zabudowań gospodarczych.
Sama lecznica mieszcząca się w willi posiadała 40 miejsc i oferowała usługi w zakresie chirurgii, ginekologii i położnictwa oraz chorób wewnętrznych.
- Warto dodać, iż personel medyczny po godzinach występował jako orkiestra kameralna. Lekarze byli też bowiem muzykami - dodaje Miegoń.Zamknięta przed wojną, zniszczona podczas wojny
Lecznicę zamknięto w roku 1938. Było to po części spowodowane powstaniem kilku innych podobnych ośrodków w mieście, a także otwarciem aż dwóch szpitali.
W 1929 r. otwarto bowiem szpital przy placu Kaszubskim, zaś tuż po 1930 r. - Szpital Zakaźny na Grabówku.
- Niedługo później wybucha II wojna światowa, podczas której willa służy za mieszkanie hitlerowskim dygnitarzom, między innymi burmistrzom. W marcu 1945 r., po wkroczeniu do Gdyni wojsk radzieckich, budynek został ostrzelany i kompletnie zdewastowany. Nie oszczędzono nawet okiennic i płotu - opowiada Miegoń.Ciemne czasy PRL-u i powrót do świetności
Po zakończeniu działań wojennych Słowikowskiej udało się zabezpieczyć budynek i przystąpiono do remontu. Jednak po dokwaterowaniu robotników portowych pod koniec lat czterdziestych willa zaczęła znów niszczeć.
- Oryginalne sale zostały przekształcone na mieszkania zasiedlone przez traktujących z pogardą przedwojenny porządek mieszkańców. Prawowitej właścicielce budynku zabroniono wówczas nawet dostępu do kuchni - mówi Miegoń.Ostatecznie jednak rodzina Słowikowskich odzyskała budynek, a dzięki staraniom syna i wnuka Natalii Słowikowskiej stopniowo wrócił on do swojego pierwotnego stanu i dziś wciąż może cieszyć oko podczas spacerów ul. Partyzantów.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
