Zobacz, jak południowoamerykańskie wigonie szaleją w śniegu.
Potężne serca pomagają im przeżyć na dużych wysokościach, a gęsta sierść chroni przed zimnem. Wigonie, zwane także wikuniami, to mistrzowie przetrwania w południowoamerykańskich Andach. Dlatego para tego gatunku, która trafiła do gdańskiego ZOO, nie przejmuje się zamieciami i urządza sobie... kąpiele śnieżne.
nie spędzam tak wolnego czasu, ale być może kiedyś spróbuję12%
nie jeżdżę w góry, bo wolę inne miejsca14%
nie bywam w górach z innego powodu13%
Warstwa białego puchu uznana została za bezpieczną i przydatną. Para wigoni nieco opuściła więc długie szyje, które pomagają w rozpoznaniu terenu. Po czym pewnym krokiem zwierzęta ruszyły w upatrzone miejsce. Tuż przed kąpielą rozejrzały się jeszcze, czy aby na pewno nic im nie grozi, po czym zaczęły tarzać się w śniegu.
- W czasie jesiennej pluchy pobrudziły sobie trochę futro, więc wykorzystały pierwszy porządny śnieg, aby się wykąpać - tłumaczy Andrzej Gutowski, asystent w dziale hodowlanym gdańskiego ZOO.
Wigonie to bowiem zwierzęta, które mają zmysł praktyczny. Każdy ruch lubią przemyśleć, a siłami wolą dysponować rozsądnie. W górzystym terenie, gdzie żyją w naturze, nie ma miejsca na pomyłki.
- Zamieszkują otwarte przestrzenie w południowoamerykańskich Andach. Są więc przyzwyczajone do trudnych warunków. Przed wszystkim do silnych wiatrów i niskich temperatur, a na większych wysokościach mogą mieć do czynienia ze śniegiem - opowiada Andrzej Gutowski.
Na sporych wysokościach, gdzie jest mniej tlenu, wigonie dobrze funkcjonują dzięki masywnemu sercu. Z kolei podczas poruszania się przy silnym wietrze przydaje się długa i chuda szyja. - Mogą pochylić ją do mocno do przodu i mają przez to bardziej aerodynamiczną sylwetkę - zaznacza asystent.
Ponadto wigonie, które mierzą z reguły ok. 140 cm i ważą kilkadziesiąt kilogramów, są w stanie podczas ucieczki przyspieszyć do 50 km na godzinę. Do przetrwania w trudnych warunkach przydaje im się jednak przede wszystkim gruba sierść. Jak tłumaczy Andrzej Gutowski, wigonie mają zbite włosy puchowe, a także dłuższe włosy okrywowe. Miękka i wełnista sierść stała się jednak przyczyną polowań człowieka na te zwierzęta.
Wigonie masowo zabijano dla sierści przez kilkaset lat. Na niektórych obszarach Ameryki Południowej gatunek ten wyginął całkowicie. Wprawdzie w latach 20. ubiegłego wieku wigonie objęto ustawową ochroną, ale dopiero utworzenie parków narodowych w Peru i Boliwii spowodowało zatrzymanie spadku liczebności tych zwierząt. Po czym od kilkudziesięciu lat trwa powolna odbudowa populacji.
W gdańskim ZOO mieszkają obecnie dwa wigonie. Samiec ma rok. Samica jest o dwa lata starsza. Ona przyjechała z ogrodu zoologicznego w Niemczech, on ze Szwajcarii. Pracownicy ZOO liczą, że w przyszłości para będzie miała potomstwo. Na razie jest na to za wcześnie. Samiec musi jeszcze osiągnąć dojrzałość płciową, a ponadto zdobyć uznanie partnerki. Samica nie traktuje go bowiem zbyt poważnie i z powodu większej masy potrafi rządzić się na wybiegu.
Zwierzęta przemówiły redakcyjnym głosem, czyli pracownicy trojmiasto.pl użyczają swoich głosów podopiecznym gdańskiego ZOO.
"Najlepsza trawa w Polsce" - tak pracownicy gdańskiego ZOO mówią o zielonce, którą serwują zwierzętom przez wiele miesięcy w roku.
Z wielką chęcią i przyjemnością oglądamy wszystkie reportaże z gdańskiego ZOO. Czekamy na następne :) Pan Jakub Gilowicz ma swoje zdjęcie poniżej każdego reportażu... ;)
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
