Po ponad dwóch latach prac wyłania się z gigantycznych rusztowań wyremontowana wieża Bazyliki Mariackiej w Gdańsku. 15 grudnia powinniśmy ją widzieć już w pełnej okazałości. Wieża największej budowli ceglanej na świecie wytrzyma bez remontu co najmniej 100 lat.
Właśnie znikają największe na wybrzeżu, ważące 200 ton rusztowania, które okalały wieżę Bazyliki Mariackiej. Ich stawianie na wysokość sięgającą 76 m trwała blisko pięć miesięcy. Znikną w półtora miesiąca.
- Rusztowania miały 8 tys. m szesc., powierzchnia wieży ceglano-kamiennej wynosi 6,5 tys. m kw., ale demontaż rusztowania pójdzie szybciej, bo do tego celu specjalnie została zamontowana druga winda - wyjaśnia
Rafał Socha, dyrektor techniczny z firmy Ekoinbud, generalnego wykonawcy prac przy wieży.
Aby rusztowanie stanęło, powstał specjalny projekt, który musiał określać stan murów i miejsca kotwienia rusztowania, wykonano też badania wytrzymałościowe i termowizyjne. Użyto nawet radaru do prześwietlania murów. Po co to wszystko?
Nasza największa ceglana budowla na świecie po prostu się rozsypywała. Cegła się łuszczyła, odpadała, a jej spadające fragmenty zagrażały przechodniom. Do tego dochodziło do rozsadzania murów, bo bazylika była nasiąknięta wodą, która zimą zamarzała.
- Mieliśmy do wykonania ciężką i żmudną pracę, do której trzeba było podchodzić z wyjątkowym pietyzmem. Elewacja wieży była w krytycznym stanie. Prace rozpoczęliśmy od dachu. Została ułożona nowa dachówka tzw. klasztorna, jest ona podobna do typu mnich, mniszka - z tą różnicą, że jest bardziej wytrzymała, szczególnie na tak dużej wysokości - wyjaśnia Rafał Socha.
W szczytowym okresie na rusztowaniach pracowało 60 ludzi pod kierunkiem konserwatora dzieł sztuki
Jacka Gryczewskiego. Cegły elewacji zostały oczyszczone tak, by zachować ich naturalną patynę. W wielu miejscach należało też wykonać uzupełnienia elementów kamiennych czy murarskich. W tym celu zastosowane zostały cegły ręcznie formowane, o takich wymiarach jakie stosowano w gotyku czyli większych niż obecnie - 29 x 14 x 9 cm. Zostały też uzupełnione spoiny, ułożono też nowe dachówki na dachach kaplicy przywieżowej.
Na razie rusztowania odsłoniły zaledwie jedną ósmą wieży. Dopiero po oczyszczeniu, tuż pod dachem ujawnił się wykonany z kamienia wzór w kształcie litery V. Prace na bieżąco były konsultowane ze specjalistami m.in. z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, którzy przeprowadzili specjalistyczne badania zapraw, cegieł i kamienia. Co trzy miesiące odbywały się szczegółowe kontrole przebiegu prac, dokonywane przez inspektorów miejskiego i wojewódzkiego konserwatora zabytków.
- Prace, które wykonaliśmy powinny wystarczyć na 100 lat - zapewnia Rafał Socha.
- Realizacja projektu była możliwa dzięki staraniom ks. infułata Stanisława Bogdanowicza, który dziewięć lat temu utworzył Biuro Ochrony Zabytków Bazyliki Mariackiej. Pomocna okazała się współpraca z biurem konserwatorskim Królewskiej Katedry Nidaros w Trondheim. Norwescy koledzy wspierali nas podczas starań o zdobycie grantu - podkreśla konserwator Bazyliki Mariackiej
Tomasz Korzeniowski, pełniący funkcję kierownika projektu.
Większość środków na konserwację wieży - prawie 3,3 mln euro - zostało przekazanie przez Islandię, Norwegię i Lichtenstein ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego, przeznaczonego dla nowych państw Unii Europejskiej. Ponad 2 mln zł na remont wyłożyło również miasto.
Prace przy wieży to wprawdzie bardzo efkektowny, ale dopiero początek zmian bazyliki.
- Przygotowujemy dokumentację do kolejnego etapu prac konserwatorskich przy bazylice, który rozpocznie się najwcześniej za rok. Zgodnie z harmonogramem opublikowanym w 2006 roku obejmie on m.in. remont dachu nad główną częścią kościoła, konserwację elewacji naw bocznych, transeptu i prezbiterium oraz konserwację wybranych elementów wnętrza - zapowiada Tomasz Korzeniowski.
Budowa Bazyliki Mariackiej w Gdańsku rozpoczęła się w 1343 roku, dzięki bogatym gdańszczanom i za zgodą Ludolfa Koniga, wielkiego mistrza krzyżackiego. Niestety pierwsi budowniczowie nie ujrzeli świątyni w całości, bowiem jej wznoszenie trwało z przerwami aż 159 lat. Do postawienia zewnętrznych murów użyto ok. 5 milionów cegieł. W czasie drugiej wojny światowej bazylika została częściowo zniszczona. Spaliły się wszystkie dachy wraz z drewnianą konstrukcją, zagładzie uległo 40 proc. sklepień, okna i bramy. Wewnątrz wieży spłonęła drewniana średniowieczna konstrukcja dachów i stropów, które runęły wraz ze słynnym dzwonem Gratia Dei z 1453 roku.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
