Pojawiały się i znikały. Niektóre odchodziły w błysku fleszy, inne zamykały się, żegnane tylko pociąganiem czerwonych nosów stałych bywalców. Oprócz alkoholu często lała się w nich krew. Jedno jest pewne: już nigdy nie będzie tak, jak w lokalach z czasów PRL-u.
Gdyby Albert Forster stał się śmiertelną ofiarą knajpianej bijatyki "Caffe Derra" przy dzisiejszej ul. Kartuskiej 22 , to być może niektóre sprawy w Gdańsku potoczyłyby się zupełnie inaczej.
Dziś trudno uwierzyć, że obecna ponura fasada budynku przed 65 laty otoczona była koronkową werandą, a krzesła i stoliki wychodziły - wzorem najlepszych paryskich i berlińskich lokali - aż do samej ulicy. Nic dziwnego, że raczkujące wówczas jeszcze gdańskie NSDAP upodobało sobie ów lokal. Co ciekawe, zanim brutale w brunatnych koszulach zaczęli bić gdańskich Polaków, przeważnie tłukli się między sobą. Forster jednak, wymachując pełnomocnictwami od Hitlera, scalił nazistów po wielomiesięcznych waśniach i odebrał przysięgę na wierność Hitlerowi. Tak - w "niewinnej" atmosferze pergoli i kawiarnianych stoliczków - zaczął się najgorszy okres w dziejach miasta nad Motławą.
Teraz skaczemy w przyszłość i przenosimy się w czasy już powojenne. Portowe dzielnice zawsze były knajpianym eldorado, nie inaczej było też w Gdańsku. Pod koniec lat 40. ubiegłego wieku doliczono się w Nowym Porcie, bo o nim mowa, aż 49 lokali gastronomicznych różnej maści.
Niektóre postanowiły na swój sposób kontynuować tradycję poprzedników sprzed wojny. Przy ulicy Oliwskiej 65 znajdziemy np. "Perłę Bałtyku", reklamowaną w przewodniku po Gdańsku z roku 1947. Co ciekawe, przed wojną lokal o identycznej nazwie mieścił się w budynku przy ul. Oliwskiej 74/75, ten jednak nie przetrwał wojny. Być może to starzy właściciele postanowili otworzyć ponownie lokal kilkadziesiąt metrów dalej lub zupełnie nowi gastronomowie przejęli szyld przedwojennej knajpki.
W latach 60. najsłynniejszym lokalem w portowej dzielnicy była "Syrena", mieszcząca się przy ul. Na Zaspę 45. To właśnie ta restauracja posłużyła jako literacki wzorzec dla "
Albatrosa" z powieści
Stanisława Goszczurnego, "Mewy". Socjalistyczna moralność nie pozwalała paniom bibliotekarkom wypożyczać "Mew" dorastającej młodzieży, lokal więc już w czasach sobie współczesnych obrastał w legendę, a kilkunastoletni chłopcy z wypiekami na twarzach czytali o życiu portowej "mewki", poszukując na łamach książki pikantnych szczegółów z życia zawodowego literackiej kurtyzany. Syrena stała się potem barem "Marynarskim". W czasach znacznie nam bliższych zaczęto w budynku po dawnej knajpie wydawać zupę ubogim, a dziś mieści się tu punkt profilaktyczny dla młodzieży.
Przyjezdni marynarze tłumnie odwiedzali też lokal przy ul. Starowiślnej. Według opowieści starszych mieszkańców dzielnicy mieścił się on w dawnym
dworku Fischera .
- Babcia mojego znajomego bardzo długo wspominała, jak to pierwszy raz w życiu właśnie tam tańczyła z Murzynem - opowiada
Izabela Sitz-Abramowicz z internetowego Wolnego Forum Gdańsk.
W książce telefonicznej z 1981 roku przy ul. Starowiślnej wymieniony jest lokal "Wiślany", nie można jednak dać głowy, że chodzi o to samo miejsce.
Miał Nowy Port także inne, słynne nie tylko w dzielnicy lokale. Zanim powstał "Wiking" czy "Szkwał", amatorzy piwa spotykali się np. w "Oazie", także przy ul. Oliwskiej, czy znajdującym się niedaleko przybytku "Pod nurkiem", pod nr 22. Po tym ostatnim do dziś pozostały wyblakłe litery na budynku. Po "Oazie" nie pozostał żaden ślad, dziś w tym miejscu jest stacja benzynowa i parking strzeżony.
A teraz ruszamy do Gdyni. Tu, w Orłowie, w bezpośrednim sąsiedztwie molo, znajdziemy najsławniejszy lokal PRL-u, czyli kultowego "Maxima".
Nowoczesna na owe czasy tancbuda była pod koniec lat 70. jednym z największych i najbardziej ekskluzywnych lokali polskiego Wybrzeża. Jej powierzchnia - 740 m kw. - do dziś może zrobić wrażenie. Na jego bywalcach dodatkowe wrażenie robiło położenie - tuż nad morzem - oraz wyposażenie: kapiące od złota, antyków i dzieł sztuki. To właśnie tu w każdy weekend ściągali obcokrajowcy, marynarze i trójmiejska "szara strefa".
Dziś trudno w to uwierzyć, ale jedna whisky z colą kosztowała tu tyle, co wypłata PRL-owskiego inteligenta. Bawili się tu, zazwyczaj na czyjś koszt, także artyści. To oni wprowadzili "Maxima" do annałów polskiej popkultury. Lokal możemy oglądać w serialu "07 zgłoś się", przewinął się też przez kadry "Czterdziestolatka", trafił do piosenki Lady Pank.
Pomysłodawcą otwarcia ekskluzywnego lokalu, kompletnie nie pasującego do PRL-owskiej rzeczywistości, był doktor nauk humanistycznych, jeden z najbogatszych obywateli PRL, prowadzący na Wybrzeżu rozliczne interesy. To on namówił muzyków Lady Pank do unieśmiertelnienia swojego klubu w piosence. Ta barwna postać do dziś działa w Trójmieście.
Ale nawet założyciel Maxima nie zdobył takiej sławy, jak jeden z pracujących tam na przełomie lat 70. i 80. bramkarzy. Był nim "Sef", lub jak kto woli "Nikoś", czyli
Nikodem Skotarczak. Legendarny trójmiejski gangster, król złodziei samochodowych, przyjaciel polityków i artystów. Zmora niemieckiej policji kryminalnej. No i honorowy obywatel Gdańska.
Knajpiane historie odnaleźć można w każdej dzielnicy. Zapraszamy do wspominania!
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
