• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Z życia wzięte: Dziecko w szpitalu

Kyliks - czytelniczka Portalu trojmiasto.pl
10 grudnia 2003 (artykuł sprzed 20 lat) 
Z listu od czytelniczki Portalu trojmiasto.pl

W naszym mieście trzeba wykazać się nie lada zdrowiem i "końską" dawką cierpliwości, by umieścić siebie, bądź kogokolwiek innego w szpitalu. Chcę opisać, jak w naszym mieście (może i kraju?) wygląda przyjmowanie dziecka do szpitala.

Mam sąsiadów - jak każdy, gdziekolwiek na świecie. Moi sąsiedzi mieszkają na parterze. Jest tam dziewięcioletnia dziewczynka - powiedzmy, że na imię ma Ania*. Dziewczynka od trzech dni nic nie jadła, nic nie piła, wymiotowała, bardzo bolał ją brzuszek, miała stan podgorączkowy... czyli uzbierało się sporo przesłanek, dla których powinno się z dzieckiem pojechać na dokładniejsze badania. Ponieważ rodzice dziewczynki pracują - na mnie wypadło pojechanie z Anią do szpitala.

Pierwszy etap zmagań - godz. 11:00

Jedziemy do Szpitala Zakaźnego przy ul. Smoluchowskiego w Gdańsku. Wybieramy ten punkt medyczny, gdyż dziecko ma identyczne objawy, jak jej brat, który dwa lata wcześniej trafił na dwa tygodnie właśnie do szpitala zakaźnego po ww. objawach. Udajemy się z Anią do rejestracji. Mimo, iż tłumaczę w zrozumiałym dla przeciętnego człowieka języku kobiecie (recepcjonistce, czy rejestratorce), że dziecko jest w poważnym stanie i prawie "przelewa mi się przez ręce" - pani za szybką, wskazując mi jakiś bliżej nie odgadniony punkt, mówi: "Wyjdzie Pani z dzieckiem tym wejściem, którym Pani weszła, pójdzie Pani do końca tego budynku, tam, gdzie są miejsca na wjazd karetek, postuka Pani do kabinek - na pewno w którejś otworzą i Panią przyjmą." Dodam, że te "kabinki" są odległe jakieś 400 m od punktu, w którym właśnie "szczęśliwie" jesteśmy. Nie kłócąc się - bo w końcu kto wygra ze służbą zdrowia - posłusznie udajemy się z Anią we wskazane miejsce. Na szczęście w tym samym czasie podjeżdża pod jedną z kabinek karetka, więc udaje nam się jakoś dostać do jednego z pokojów obserwacyjno - badawczych, które wyglądają jak niedoinwestowane gabineciki powiatowe. Czekamy. Przychodzi Pani Doktor, uznaje - jak zresztą sugerowałam już wcześniej kobiecie za szybką - że stan dziecka jest poważny, każe pielęgniarce zapodać Ani kroplówkę, wzywa karetkę do przewozu chorych (to taka bez lekarza, tylko z kierowcą i sanitariuszem) i tyle ją widzimy (znaczy: Panią Doktor). A... nim znikła, jeszcze zdążyła mnie opierniczyć, że nie mam od rodziców stałego upoważnienia na opiekę nad dzieckiem i groziła prokuratorem - tak, jakbym chciała dziecku krzywdę co najmniej zrobić, że do szpitala ją przywiozłam.

Następny etap - godz. 12:15

Jedziemy karetką do szpitala wojewódzkiego, jako, że Pani Doktor doszła do wniosku, że to raczej przypadłość chirurgiczna (czyli wyrostek), niźli zakaźna (czyli wirus żołądkowy grypy) i nie przynależy nam miejsce w szpitalu zakaźnym. Karetka, jak karetka: dwa miejsca z przodu, jedno z tyłu i łóżko. Z przodu siedzi kierowca i pani, na mój gust towarzyszka życiowa kierowcy - gdyż wspólnie omawiają przez całą drogę zrobione przez panią zakupy (pani biadoli, że w aucie ciepło i jej się masło roztopi...). Na łóżku, które wg mnie przysługuje osobie przewożonej, czyli choremu, usadawia się sanitariusz. Nam z Anią przypadł fotel obok tego łóżka samochodowego - na dodatek Ania wciąż ma wkłutą kroplówkę, którą zmuszona jestem trzymać pod sufitem auta - z braku jakiegokolwiek zawieszenia ku temu stworzonego. Warunki iście spartańskie. Dojeżdżamy w końcu do Szpitala im. M. Kopernika, nawet udaje nam się zainteresować naszymi osobami Pana Doktora - tym razem chirurga (poprzednia Pani Doktor była pediatrą). Po wstępnym badaniu okazuje się, że potrzebne są wyniki dodatkowych badań: krew, mocz, USG. Robimy więc badania i oczekujemy w pokoju obserwacyjnym, w którym pościel wymieniają chyba raz na tydzień (przy dobrych rokowaniach). W tzw. międzyczasie (wiem, że nie ma takiego określenia czasu, ale tutaj jest jak najbardziej wskazane) dojeżdża do nas mama Ani. Czekamy: godzinę, dwie... Dziecko nam się coraz bardziej skręca na łóżku. Jest 15:00 i w końcu są wyniki i decyzja kolejnej Pani Doktor: dziecko zostaje w szpitalu na obserwację. Niby wszystko OK - dziecko zostało przyjęte do szpitala...

Kolejny etap - godz. 15:15

Lokujemy dziewczynkę w jednej z sal na oddziale chirurgii dziecięcej. Następna kroplówka. Nie mamy pidżamki - dopiero chcemy po nią do domu pojechać. Pielęgniarka każe dziecku w ubraniu położyć się na łóżku - wcześniej mnie i matkę dziecka informuje, że nie możemy naszych płaszczy kłaść na łóżku, gdyż jest na nim czysta pościel. Gdzie tu sens i logika? Dziecku nie dają zamiennej pidżamki i każą w ubrankach przepoconych (w sali obserwacyjnej było bardzo gorąco) leżeć na łóżku, a nasze płaszcze niby nie mogły..? Chcemy jechać po rzeczy dla Ani, no i... nie możemy - trzeba czekać na anestezjologa, który musi przeprowadzić wywiad i dopiero wtedy możemy - po podpisaniu miliona papierków i zgód na ewentualną operację - opuścić to "fantastyczne" miejsce. Wychodzimy stamtąd o 16:40.

Dziecko, a szpital...

Ok. 18:00 wracamy do szpitala, wioząc rzeczy, które mogą się przydać Ani. Przebieramy przepocone do granic możliwości dziecko w czystą pidżamkę (nawet dwa uchylone okna nie "ugasiły" super wysokiej temperatury, którą można było odczuć w sali). Przychodzi pielęgniarka i każe naszej dziewczynce - którą nadal bardzo boli brzuszek, i która jest wciąż podpięta do kroplówki - wstać. Sprawdza, jaki Ania ma wzrost, bo właśnie na oddział trafiła wyższa (starsza) dziewczynka, dla której nie ma odpowiedniego łóżka, więc pielęgniarki - ganiając po salach - wyszukują jak najmniejsze (najniższe) dziecko, które będzie "pasowało" do dziecięcego łóżeczka. Na szczęście nasza Ania jest zbyt duża i pielęgniarka zostawia ją w spokoju. Istna paranoja... O 22:00 opuszczamy szpital i wracamy do domu. Dziecko pozostawiłyśmy w dżungli zwanej "Szpitalem Wojewódzkim". Targają nami sprzeczne odczucia: z jednej strony człowiek jest niby zadowolony, że dziecko jest pod fachową ("fachową"?) opieką medyczną, a z drugiej strony zdajemy sobie sprawę z niskiego poziomu naszych służb medycznych i niewyszukanego standardu obiektów medycznych. Oby jutro było lepiej...

* imię dziewczynki zostało celowo zmienione
Kyliks - czytelniczka Portalu trojmiasto.pl

Co Cię gryzie - artykuł czytelnika to rubryka redagowana przez czytelników, zawierająca ich spostrzeżenia na temat otaczającej nas trójmiejskiej rzeczywistości. Wbrew nazwie nie wszystkie refleksje mają charakter narzekania. Jeśli coś cię gryzie opisz to i zobacz co inni myślą o sprawie. A my z radością nagrodzimy najciekawsze teksty biletami do kina lub na inne imprezy odbywające się w Trójmieście.

Opinie (115) 1 zablokowana

  • to co baju? spieramy sie znowu? ;)

    od siebie doloze wyslanie przez chirurga do domu "po szerokie spodnie to sie gipsik zalozy" i paskudna blizne na czole po szyciu przez pijanego chirurga (jego kolega po fachu zdiagnozowal zaniechanie oczyszczenia rany przed szyciem)

    sluzbe zdrowia zaorac i posadzic od nowa.

    • 0 0

  • szpital...

    to się jeździ wieczorkiem na pogotowie ratunkowe... a w ogole to po co chorować, a jak już zachorujesz to i tak Cię nie przyjmą do szpitala bo kasy nie mają :P

    • 0 0

  • to i tak dobrze sie zlozylo, ze doktor w szpitalu wojewodzkim od razu przyjal ta mala.
    w tej wspanialej placowce, izba chirurgiczna jest najbardziej popieprzonym oddzialem. pielegniarki robia co chca (szczegolnie taka ruda, debilka kompletna, uwazajaca ze jest madrzejsza od lekarza, wiec olewajaca jego zalecenia, co w sumie powoduje czesto niebezpieczne sytuacje ), zas lekarze, to ksiazeta, ktorzy robia cos z laski, a nie z tego powodu ze sa zatrudneini by pomagac ludziom.
    za takim ksieciem trzeba latac, by zgodzil sie obejrzec pacjenta, potem prosic, by przeprowadzil operacje. a jak niedajboze stwierdzi ze nie (bez podstaw), to nie ma nic innego do tylko przeniesc sie do innego spitala (AMG), gdzie stwierdza ze stan jest powazny i biora od razu na stol.
    a co jest tego powodem ? szef izby, ktory nie potrafi rzadzic personelem (boi sie go), przez co kazdy robi co chce (szczegolnie ruda, ktora jest chyba najstarsza pielegniarka). a wystarczy spojrzec na inne oddzialy, by zobaczyc, ze szpital mimo braku funduszy, moze jakos funkcjonowac, i ze lekarze sa dla ludzi, a nie na odwrot
    i ostatnia rada - unikajcie chirurgii w wojewodzkim przed 15-16 (bo jak zacznie was przyjmowac ruda, to szybciej sie wykonczycie, niz ktokolwiek sie wami zainteresuje) (sorry - czasami zajmie sie wami jakis student na praktykach, ale by miec to szcescie, trzeba tam trafic w wakacje, bo inaczej ZADNEJ pomocy)

    • 0 0

  • To prawda

    Trzeba mieć zdrowie, żeby w Polsce chorować

    • 0 0

  • GRISZA

    Clkowicie sie zgadzam, tylko przed zasadzeniem bombe podlozyc. Ludzie my sie cofamy zamiast isc do przodu.

    • 0 0

  • zdrowia ŻYCZĘ

    dlatego wszystkim ZDROWIA ŻYCZĘ i braku konieczności kontaktu ze SŁUŻBĄ ZDROWIA. Obojętnie co się o niej powie dobrego i złego- to wszystko będzie prawdą. Zawsze kogoś przywdzącą, zawsze o czyjejś krzywdzie, zawsze tylko cząstkową, ale prawdą. Najgorszę jest to, że na ten stan rzeczy nie ma recepty. A możę jest tylko WIELE, a my szukamy jednej, uniwersalnej, jak PANACEUM na medyczne bolaczki.
    Tak czy siak- trzymajmy się byle jak- byle zdrowo

    • 0 0

  • Służbie zdrowia pieniądze są niepotrzebne

    W służbie zdrowia trzeba ludzi - ludzi wrażliwych i ludzi dobrych.Rozbestwiła się służba zdrowia.Lekarze zarabiają teraz już kilka razy więcej, a ciągle im mało. Traktują bardzo źle pacjentów, oczywiście nie wszyscy, ale teraz jest takich lekarzy znacznie więcej niż kiedyś.Dzieje się źle.Gdzie dziennikarstwo śledcze a raczej zwykłe dziennikarstwo uczciwe i wrażliwe a nie lobujące dla służby zdrowia.Negatywnym przykładem jest Dziennik Bałtycki ze swoimi dzienikarzynami.Wstyd.

    • 0 0

  • no cóż...
    ja swój pobyt z chorym dzieckiem w szpitalu też nie wspominam zbyt dobrze
    a dzieciątko jeszcze przez dłuższy czas po tym zdarzeniu reagowało histerycznie na widok kogoś ubranego na biało...

    • 0 0

  • czy złe traktowanie nas to tylko domena służby zdrowia??
    a policja??
    podawałem przykład jełopy z marusarzówny, który pufając papierocha przyjmował ode mnie zgłoszenie
    skłamał gdy zapytałem jakim prawem pali w miejscu pracy?
    odpowiedział, że ma zgode momendanta
    a w urzedzie??
    a taka obsługe jak w media markt ( tak reklamowany) tobym wystrzelił w kosmos
    z pigułami jak z kolejarzami
    A WSZYĆKO BEZ TO, ŻE to przypadkowy materiał ludzki, z okolicznych wiosek i miasteczek, który gdyby nie szkoły pielęgniarskie, pasał by tatulowe kozy

    • 0 0

  • CZESC GALLUX

    no mam cie bratku . ten gliniarz podpadl ci strasznie. jeden problem pisales o tym chyba piec razy

    • 0 0

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Najczęściej czytane