Niekwestionowana tragedia, jaką jest utrata dziecka przed jego narodzinami skłoniła Ministerstwo Zdrowia do doprecyzowania standardów, jakich powinny przestrzegać szpitale podczas opieki nad kobietami po tzw. niepowodzeniach położniczych. Czy ich wprowadzenie w życie dużo zmieni w codzienności trójmiejskich szpitali?
2015-11-21 09:58
Szpitale nie są przygotowane na pacjentki które dotyka to nieszczęście. Nie ma osobnych sal!!! Personel bez szkoleń psychologicznych nie rozmawia z pacjentkami! Totalna olewka... Trzeba sobie radzić samemu. A psycholog często biega po rożnych oddziałach i nie ma czasu dla kobiet. I jeszcze jedno- po poronieniu leżysz na patologii ciąży i masz wielkie szczęście jeżeli kobiety ( te które są w ciąży), a z którymi dzielisz sale, nie rozwijają ciągle o laktacji, ubrankach, zdjęciach usg, wyborze imienia dla dziecka. Redłowo porażka ... Trauma zostaje!!!!!!
2015-11-21 09:54
Przykre historie tu czytam :(
2015-11-21 09:21
byłam na Zaspie z zagrażającym porodem przedwczesnym. Na położniczym nie było miejsc, położyli mnie na ginekologii. Na oddziale była też Pani, której dziecko zmarło, ale przez dwa czy trzy dni miała trudności z urodzeniem go. Chciała przenieść się do mojej sali, bo leżała tam jej znajoma. Pielęgniarki nie pozwoliły na to, tłumacząc, że w jednej sali nie powinna leżeć ciężarna i kobieta, która właśnie poroniła.
2015-11-21 06:24
Kilka lat temu, osobna sala, kulturalne i nalezyte podejscie do mnie. Jedyny slaby moment przy badaniu usg przez lekarke przyjmujaca na oddzial. Ogolnie na 4+. Ale lepiej nie miec wiedzy na takie tematy.
2015-11-20 21:49
Jedyną osobą, która naprawdę mi pomogła była położna. p. Moniko jest Pani aniołem. Gdyby nie ona i oczywiście mój mąż, to chyba bym wtedy wyskoczyła przez okno z rozpaczy. Reszta oddziału widząc i słysząc moją histerię miała mnie zupełnie gdzieś ( no może pomijając stażystki, które były przerażone widząc co się ze mną dzieje). Za to do końca życia nie zapomnę znieczulicy lekarza wykonującego zabieg i opowiadań pielęgniarek jak to im weekend minął i ha ha ha, a ja leżę umierająca z rozpaczy na fotelu. To upokorzenie i brak jakiegokolwiek poszanowania to najgorsze co mi się przytrafiło. Jedyna osoba na oddziale okazała zrozumienie.
2015-11-20 10:36
Niestety ta tragiczna sytuacja spotkała mnie dwa razy, i niestety dwa razy trafiłam do szpitala Copernicus ( wówczas wojewódzki ). Totalna znieczulica, traktowali mnie jak przedmiot, który wpadł na chwile na zabieg i zaraz się go pozbędą. Po zabiegu łyżeczkowania trafiłam na salę z ciężarną kobietą. To spowodowało, że załamałam się jeszce bardziej i po ludzku zaczęłam płakać. Na to wszytko weszła położna i zaczęła mnie opierdzielać, że płaczę i przeszkadzam mojej " współlokatorce".
Po godzinie wystawili mnie za drzwi i kazali iść do domu. Naprawdę nikomu tego nie życzę.
2015-11-20 18:05
Ja tez tam trafilam z tego samego powodu rok temu i mowy nie bylo o byciu w sali z ciezarnymi byla osobna sala a personel zachowal sie super Pani Lucynka cudowna kobieta Kliniczna to jakis dramat
2015-11-20 15:20
poronienie w 11 tyg. W trakcie diagnostyki (USG przezpochwowe), badająca mnie młoda pani doktor w trakcie badania ustalała z mężem telefonicznie, kto ma odebrać dziecko z przedszkola. Dosłownie w trakcie badania- w jednej dłoni sonda między moimi nogami, w drugiej ręce telefon. Po zakończonej rozmowie z mężem nareszcie przemówiła do mnie. Tylko jedno zdanie, ale do końca życia nie zapomnę :"Tu już żadnej ciąży nie ma". Z reszty pobytu w tym szpitalu mam już lepsze wspomnienia. Nie pamiętam nazwisk dwóch starszych lekarzy tam pracujących (jeden z nich to ordynator), ale byli bardzo profesjonalni, taktowni, po rozmowie z ordynatorem do domu wróciłam spokojna o swoje przyszłe macierzyństwo. Leżałam na sali z pacjentkami ginekologicznymi.
2015-11-20 13:23
Dowiedzialam sie od profesora ze dziecko nie ma najmniejszej szansy na przezycie po porodzie i nie wiadomo czy da rade do samego porodu. Zostala podjeta decyzja o terminacji ciazy. Postawiona diagnoza doprowadzila do rozpaczy a oprocz tego o godz.10 rano polozono mnie na sale obserwacyjna z dziewczyna ktora czekala na porod. Co chwile badania ktg i dobaty o tym czy przyszla mama slyszy jak dziecko ma czkawke. Rozumiem ta radosc- ale nie pomagalo mi to w momencie gdy ciagle wylam z niedowierzania co mnie spotkalo. Lezalam z ta dziewczyna do 21. Dopiero wtedy zwolnilo sie miejsce i polozono mnie na sale poloznictwa izolacyjnego. Pracujace tam pielegniarki to anioly. Sciskaly za rece, mowily ze jestem silna babka, co chwile sie interesowaly czy czegos mi nie potrzeba- bardzo ludzie, typowo zyciowe podejscie. W duzej mierze dzieki nim przezylam tam te 3dni najgorsze w moim zyciu. Pomoc psychologa- dobrego psychologa nadeszla drugiego dnia tuz przed najgorszym. Nie prosilam- pani sama przyszla i oczywiscie moglam sie pozniej w razie potrzeby jeszcze do niej zglosic. Lezalam na sali z pania ktora rowniez poronila i bylo to o niebo lepsze niz wczesniej bo wiedzialam ze nie tylko ja przezywam koszmar. Reasumujac jak dla mnie oprocz pierwszych 11h szoku, niedowierzania i przebywania w sali ze szczesliwa przyszla mama, reszte oceniam bardzo dobrze. Lekarze, pielegniarki, delikatne podejscie do pacjenta, empatia. Naprawde wielki szacunek
2015-11-20 12:24
znajdę teksty boleśnie weryfikujące ich superlatywy pod własnym adresem.
W zasadzie powinien to przeczytać ktoś z NIKu albo z ministerstwa i skontrolowac wybrane szpitale pod tym kątem.
2015-11-20 12:04
Ja urodziłam w terminie zdrowe dziecko i dopiero po godzinie zorientowałam się , że dziewczyny z którymi leżę na sali poroniły, a więc moje opowieści o porodzie i radość ze zdrowego dziecka były nie na miejscu. Fakt, że nie miałam przy sobie przez tę godzinę dziecka, bo z braku miejsc nie leżałam na sali poporodowej, a właśnie na dole na ginekologii, a dziecko w sali z noworodkami. Dopiero potem przeniesiono mnie i leżałam już z dzidziusiem na jednej sali.
Sorry dziewczyny, nie miałam pojęcia, że to była ginekologia....
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
