W rodzinie Hofmanów nauka trwa maksymalnie 2 godziny dziennie. Potem dzieci mają czas na rozwijanie swoich pasji. Tak wygląda życie w familii, która zdecydowała się kształcić dzieci w domu.
Nie ma stresującego dzwonka co 45 minut, przepychanek na korytarzu, nie ma lekcji i sprawdzianów, a nauczyciele pojawiają się rzadko - tak wygląda edukacja domowa, na którą kilka lat temu zdecydowała się rodzina Hofmanów z Gdańska. Dziś mają piątkę dzieci i wszystkie kształcą w ten sposób.
2014-01-12 09:48
zanim poszła do przedszkola na 3 godziny uwielbiałam patrzec jak lata po kompie, układa puzzle, no mały geniusz myślałam..niezwykle rozwinięta..i płakałam , że idzie do tych molochów a teraz? ma 13 lat uwielbia swoją klasę, wycieczki, wspólne zajecia, jeżdzi co roku na kolonie ..i musiałam pogodzić się z tym , że nie jest moja własnościa i , że jej nie wystarczę..teraz zalicza przedmioty bo ma ich bardzo dużo..takie życie..osobiście nie lubiłam szkoły bo byłam dzieckiem niepewnym ale corka taka nie jest, ma pozycję w grupie i nie boi się ludzi !
2014-01-12 11:01
więc wole posłać dziecko do szkoły niech sie socjalizuje z innymi dziećmi żeby ie było dzikie i samotne . Tak przynajmniej będzie odporne na ten brutalny świat.
2014-01-12 11:54
2014-01-13 10:09
Może nie mają parcia na szkło.
2014-01-13 10:16
Skąd taki pomysł....
2014-01-12 12:15
Jestem pełna podziwu i szacunku za zaangażowanie i pracę jaką państwo wkładacie w edukację swoich dzieci, życzę wytrwałości.
2014-01-12 12:23
Moi rodzice też byli specyficzni, ale raczej w drugą stronę, reprezentowali tzw. "klasę robotniczą". Przez brak umiejętności komunikacji, brak umiejętności społecznych, inny wygląd, zawsze byłam INNA przez co nie mogłam odnaleźć się ani w podstawówce, ani w liceum, ani nawet na jednych czy drugich studiach, kiedy chodziłam tylko na ćwiczenia. Do tej pory najlepiej czuję się w domu, dlatego od czasu do czasu biorę w pracy naciągane L4 (przy moich zarobkach mogę sobie na to na szczęście pozwolić). Żałuję, że musiałam chodzić do tradycyjnej szkoły. Bardzo dużo łez w niej wylałam. To był jakiś koszmar. Mój mąż miał jeszcze gorzej, szczególnie w podstawówce. Rodzice nie pozwalali mu się spocić, bo zachoruje, nie mógł nosić plecaka, bo nie zdrowy dla kręgosłupa (jako jedyny w szkole nosił tornister), kiedy przychodził do domu z troją to dostawał pasem - za sprawą popoeprzonych rodziców wiecznie przeżywał w szkole szykany, bluzgi i był zawsze kozłem ofiarnym. Uciekał od tego koszmaru w świat komputera i teraz jest programistą, który pracuje w najlepszej firmie w Polsce i zarabia czterocyfrową kwotę. Ale co chce przez to wszystko powiedzieć - tradycyjna szkoła nie koniecznie wpływa pozytywnie na rozwój. Jak ktoś ma unikać ludzi i być "aspołeczny", to i tak taki będzie. Mało tego - jeśli ucieknie od szkolnego koszmaru w świat nauki, wybije się i będzie dobrze zarabiać to i tak odgrodzi się od "plebsu" murem prywatnego osiedla, swoje dziecko pośle do prywatnej szkoły albo sprowadzi dla niego nauczycieli do domu. I wcale nie będzie z tego powodu nieszczęśliwy. Wprost przeciwnie - będzie czuł, że odseparował się od swoich oprawców. Za sprawą standardu życia, jakie sobie zapewni, nie będzie czuł gorszy, wprost przeciwnie. Pieniądze szczęścia nie dają, ale bardzo, bardzo dużo w życiu ułatwiają. I piszę to jako osoba, która wychowała się w biednej rodzinie.
2014-01-12 12:47
2014-01-12 12:45
*zarabia pięciocyfrową kwotę
2014-01-12 12:48
że az musiałaś dopisać
a jak z innymi sprawami w małżeństwie?
2014-01-12 14:53
że nie mogłaś/eś się powstrzymać od komentarza?
Ach ta polska zawiść...
Z innymi sprawami też bardzo dobrze, jesteśmy razem 12 lat i z każdym rokiem jest lepiej.
2014-01-12 13:02
Rodzice i dzieci nie powinni tak dużo przebywać razem, szczególnie w wieku dorastania. Dzieci będą wyśmiewane. Obawiałabym się więzi na poziomie silnego uzależnienia dzieci - rodzice i odwrotnie oraz zaburzonych relacji między rodzeństwem w przyszłosci. Co za dużo to nie zdrowo.
Moja córka chodzi do normalnej publicznej szkoły i jestem bardzo zadowolona.
2014-01-12 14:02
aby pisać takie rzeczy? Rozumiem że internet to wielkie śmietnisko ale zgodność z własnym sumieniem wymaga aby nie opowiadać rzeczy nie popartych czymkolwiek... Jeśli zamiast badań naukowych popierasz tę wypowiedź swoim doswiadczeniem rodzinnym to serdecznie współczuję i proponuję poszukać terapii, gdyż doświadczenia edukacji domowej na świecie są absolutnie sprzeczne z wypowiedzią i zdecydowanie pozytywne. Najlepsze uczelnie na świecie najchętniej przyjmuja takie dzieci a nie te ze szkół publicznych/
2014-01-12 13:32
w Polskiej Klasyfikacji Zawodów edukator i trener są wymieniani w ostatniej grupie wykładowców kursowych
2014-01-12 14:07
Proponuję poznać osobiście - na kawie, na wycieczce - choć jedną rodzinę edukującą domowo swoje dzieci. Dlaczego nie? Dlaczego oceniacie Państwo dobrze/źle coś, o czym nie macie zielonego pojęcia? Czy to są kompetencje społeczne wyniesione przez Państwa ze szkoły? Obgadać, ocenić, w większości siła?
Jestem przekonana, że niemal każda rodzina ED potraktuje taką szczerą chęć poznania poważnie i z otwartością. Chyba że już nie macie Państwo szczerej i życzliwej chęci poznania? Edukacja Domowa bazuje na wielkim humaniźmie, otwartości na ludzi, wzajemnym szacunku i ogromnej ciekawości świata. Jakość relacji i przyjaźni, jakie są zawierane zarówno przez dzieci jak i dorosłych jest nieporównywalnie lepsza, głębsza niż te w szkole. Jest to przygoda całej rodziny i wielu rodzin razem. Dlaczego podziwiamy ludzi z pasją, podróżników, artystów, muzyków, dlaczego oglądamy ich, słuchamy w tv, radio, komputerze? Nasze dzieci są takimi ludźmi. Dorośli są takimi ludźmi, o ile mają odwagę (nie pieniądze).
Wiem, bo znam, doświadczam tych znajomości.
2014-01-12 14:50
to chcę wiedzieć, czy mówimy o odziedziczeniu listy klientów i pracowników i wpadaniu do firmy na jakiś czas, czy o utrzymywaniu się z własnej pracy.
2014-01-12 16:35
o utrzymywaniu się z własnej pracy
2014-01-12 14:34
Myślę, że te dzieci mają piękne dzieciństwo, mogą rozwijać swoje pasje, nie stykają się na co dzień z patologią i brutalnością świata. Jednak z drugiej strony w przyszłym życiu mogą być mniej zahartowane i wydelikacone i mogą przeżyć bolesne zderzenie z rzeczywistością. Mogą też mieć problemy w kontaktach z innymi ludźmi.
Chociaż nie musi być to regułą. Ja uczyłam się w publicznej podstawówce i liceum i mam mieszane uczucia. Zawsze byłam bardzo wrażliwa, ze względu na swoje rude włosy byłam napiętnowana i wyśmiewana i myslę, że do dzisiaj się z tego nie otrząsnęłam. Mam zerowe poczucie własnej wartości, jestem bardzo samotna i najlepiej czuję się we własnym towarzystwie, bo nie ufam ludziom. Być moze gdybym uczyła się w domu i nie musiala stykać się z chamstwem i patologią wyrosłabym na szczęśliwszą i bardziej pewną siebie osobę.
2014-01-12 14:50
A na podwórko wychodziłaby Pani? Wyobraża sobie Pani w tamtych czasach kolejną odmienność?
Proszę poważnie zastanowić się nad pomocą terapeutyczną dla siebie, żeby dawne czasy oddzielić grubą kreską. W dużej mierze nauczyła sobie Pani z tym radzić. Rude włosy są dziś wyróżnieniem na korzysć, atutem, szkoda to zmarnować przez niską samoocenę.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
