W 24. rocznicę tragicznego pożaru hali Stoczni Gdańskiej 
, na skutek którego zmarło siedem osób, a około 300 zostało rannych, publikujemy refleksje jednego z ciężko poparzonych uczestników tamtych wydarzeń.
2018-11-24 23:03
ci minusujący,co prawda jest ich niewielu,ale są.Skąd TACY się biorą,czy ktoś potrafi to wyjaśnić?
2018-11-25 06:04
To jest właśnie to o czym pisałem niżej
Ktoś stwierdził, że co ja mogłem przeżyć za tragedię i że to tylko 7 osób, bo są większe..
Każdy mierzy swoja miarą. Dla kogoś traumą może być niby tylko zwykła zaczepka przez grupkę ludzi w ciemnej ulicy...
Nie wie, bo g... przeżył
pozdrawiam
2018-11-24 23:04
Straszna tragedia...zginęli młodzi ludzie. Tydzień wcześniej byłam w tej hali na koncercie De Mono.
2018-11-25 10:29
To już sobie wyobrażam,co czulas jak usłyszałas o tym pożarze.Pewnie od razu wzrosło ciśnienie.
2018-11-24 23:16
Byłem tam pierwszą karetą ze straży pożarnej płacz lament i ten zapach Wiele lat ten obraz stał mi przed oczami. Dobrze że czas leczy rany.
2018-11-25 00:40
Pamiętam jak zasypialam wieczorem mając 6 lat. Siostra włączyła radio i usłyszeliśmy o tragedii. Moja mama pracowała w stoczni i miała bilet na koncert. Nie poszła bo Nie chciał isc sama. Dzięki temu żyje i za to dziekuje
2018-11-25 02:45
oblicz sobie rachunek prawdopodobienstwa jej zgonu.masz skłonności do przesady
2018-11-25 22:54
Pomyśl zanim coś napiszesz...
2018-11-25 04:42
Nie sądziłem, że się odezwę tutaj... Dziękuję wszystkim za opinie., które wywołały u mnie skrajne emocje aż po obwinianie się... Tutaj chcę zrobić ukłon w stronę żony kolegi Wojtka, o której czasem myślałem, która mnie odwiedziła z dziećmi zaraz po moim powrocie ze szpitala. .. Może przeprosić, wspomnieć., pozdrowić, zapytać... sam nie wiem... Mam mokre oczy, pisałem dalszą część swojego bloga, tym razem zakończenie o swoich odczuciach po 24 latach. To wszystko jednak we mnie tkwi... Myślałem, że jest inaczej.. Nie prawda... Nie myślę o tym zdarzeniu tygodniami... miesiącami , rozkojarzony codziennością. Prawda jest smutna i wygląda jak w opisie... zapraszam do bloga testmisja.blogspot,com (przecinek na kropkę) strona - 24 rocznica, odczucia
tu najważniejsze do Pani.... (fragmenty z bloga)
" Czytając komentarze nie widziałem ognia. Nie czułem lęku, nie przeżywałem samego zdarzenia jako czegoś, co MI zrobiło wielką krzywdę... Ja wiem? Aż głupio mi napisać "było, minęło" Czyżbym zapomniał o tym? A może świadomość, że już tyle lat minęło, użalania się, życie trwa dalej i przecież już nic, ani nikt nie zmieni tego co się wydarzyło... Zatem czyżby to była już moja zgoda na to co się wydarzyło? A może bieg codziennych "normalnych" wydarzeń, tzw. codzienność zatarła w pewien sposób ślady? Przecież ja tego nie zapomniałem! Gdzieś tam, wiem, że tak było. Jakieś chyba nawet mnie ogarnęło zniechęcenie pisanie o tym.
Opinie ludzi mówią co innego. Czasem warto przypomnieć nie tylko wydarzenie, ale jest moment na chwilę refleksji właśnie na temat kruchego żywota naszego, na wspominki tych, których już nie ma, ale i! Na refleksję - "Oszukać przeznaczenie" Zgadza się. Są też i czytelnicy, którzy piszą, że mieli tam być, ale z różnych względów uniknęli feralnego koncertu...
Pozazdrościć... No tak, ale ja byłem i przeżyłem! Tak jak pisałem gdzie indziej, że być może po coś Tego nie wiem i pewnie się nie dowiem. Pisząc te zdania miałem chwilę na obmyślenie jednak zagadnienia co ja właściwie czuję... Tak! Mi jest cholernie przykro, że zginęły kochane, bliskie osoby kogoś tam, kogo w ogóle nie znam...
Najbardziej wspominam jednak dziewczynkę jadącą radiowozem na moich kolanach, potem wycinki z gazet, całe gazety w szarych barwach ze względu na żałobę, czarno białe zdjęcie z konduktem żałobnym, krzyż z białą tabliczką... imię... 14 lat...
Boże... ja to widzę, choć nie mam już niestety tych gazet, tak skrupulatnie zbierałem, zdjęcie - po bokach dzieci z klasy, z jej szkoły... w środku trumna...
Ja to zdjęcie widzę! (mam mokre oczy, w słuchawkach jak na tę okazję sonata księżycowa całkiem przypadkiem z radia) Nie mogłem tego czytać jednak sumiennie wszystko zbierałem, o sobie też...
Kto tam nie był, a potem nie miał styczności z prasą, czytał to na pewno z jakimś przerażeniem, ale tu trudno pisać o moim przerażeniu. To było coś więcej... I właśnie pytanie - dlaczego ja wychodząc przedostatni przeżyłem?...
Tu nie ma miejsca na bzdury, że jestem wybranym, tym jednym z nielicznych.. Czyżby to był zwykły przypadek? Przecież nie wiemy po co to wszystko...
A dlaczego Wojtek zwiedzony zostawioną przeze mnie kamerę wrócił???!!! A czy ja nie raz się nie obwiniałem???! Właśnie!!! Dzisiaj, kiedy czytałem wspominki w opiniach o Wojtku, o jego żonie która została SAMA z trójką dzieci... schorowana, w ciężkich warunkach...
Wojtek pomagał jej w obowiązkach domowych... Biedna z chorym kręgosłupem, płakała u mnie w domu, gdy mnie odwiedziła po moim powrocie ze szpitala., wręczając mi bukiet kwiatów i kartkę, bym pomyślał o niej czasem i jak jej będzie trudno...
Było mi głupio... przyznaję... źle się czułem... może nie podle, bo to nie ja dyryguje kto ma umrzeć, ale czułem jakby coś takiego, takie miałem uczucie, ze ta pani się cieszy, że ja żyję, ale zadaje sobie pytanie, dlaczego nie mąż... to okropne.. miałem schyloną głowę, patrzyłem w podłogę, gniotąc łodygi kwiatów w zaciśniętej pięści... Przytuliła mnie... pamiętam...
Kurcze... teraz czytając to co piszę... dopiero sobie uświadamiam, przypominam, jak się czułem cholernie winny... właściwie to się źle czułem, że się spotkaliśmy bo ja przeżyłem...
Bardzo się obwiniałem i miałem poczucie wstydu...
(uwierzcie, że się popłakałem teraz, pisząc te słowa..)
Przecież to nie moja wina, że był tak zaangażowany w to co robił, jak kochał sprzęt audio - wideo... telewizję... Długo sobie tłumaczyłem, że nie mogę się za to obwiniać!
Żyłem z tym piętnem i się teraz na łamach bloga przyznaję! Ciągle, jak była to świeża sprawa, zadawałem sobie pytanie, po cholerę zostawiłem sprzęt? Wojtek mógłby żyć! A przecież nie to mi wtedy było w głowie! Owszem. Ja tą kamerę targałem ze sobą w całym tym chaosie, w sali wypełnionej szaroczarnym dymem, osaczony brudnym powietrzem. Potem zgłupiałem jak zwierzę biegnące na oślep w snopie świateł samochodowych, rzuciłem ją w cholerę by ratować tyłek! Nie chcę żeby ktokolwiek mnie za to winił...
Poza tym my się z Wojtkiem tam gdzieś na sali dawno zgubiliśmy. Od chwili wybuchu ognia, ja nie wiedziałem gdzie on jest. Dopiero przy wyjściu zapytał mnie krzycząc - gdzie jest kamera? - masz kamerę? Gdybym ja ją wtedy zabrał... no kurde! Gdyby... Ale ja myślałem o życiu...
Bylem wystraszony, nie widziałem już nawet szans na wydostanie się stamtąd, a on mnie pyta o cholerną kamerę???
- pieprzę kamerę! Chcę żyć!!! Tak krzyknąłem do niego i to była ostatnia nasza sekunda...
Przepraszam....
Dziś moi mili, odświeżyłem te "suchary" i chyba dziś rozumiem, że skoro coś miało być, tak jak kogoś tam nie było, bo w ogóle miał tego nie przeżyć, to zgodnie z religią, muszę uznać, że tak miało być.
Czasem się zastanawiałem czy w życiu jest taka zawiść, pewnie tak. Broń Boże nie mam tu nikogo na myśli, całkiem odległe przemyślenia o żalu czy wręcz pretensji do losu, do Boga, że dlaczego akurat ten, a cwaniaczek sobie żyje... Na przykład kiedy mamy do czynienia z wypadkiem samochodowym, gdzie ginie kobieta w ciąży, czy czwórka młodych ludzi, a kierowca zachlany w sztok żyje!
Niestety mnie takie przemyślenia nie dawały spokoju także... I nie dlatego, po co ja żyję, ale dlaczego zamiast?
Smutno mi się bardzo zrobiło i chyba nie ma tu co więcej pisać. Myślę, że wylałem na ekran, to co miałem wylać. Przy okazji wylałem też parę łez.
Jak widać, "grzebiąc" w głowie jednak nawet po tak długim czasie od traumatycznych wydarzeń, nie sposób jest tego nie przeżywać wciąż... Nie nieustająco, ale gdzieś jednak tam w pewnych obszarach naszego mózgu to tkwi.. Pamiętam ile emocji wzbudzał we mnie mój odczytywany na głos własny tekst dwa lata po... jak nie mogłem oddychać, jak ciekły mi łzy, jak to przeżywałem. Dziś mogę spokojniej to zrobić, choć jednak czytając na głos, zupełnie inaczej się to widzi... Całkowitego resetu nie da się zrobić... To słuszna uwaga dla tych co tak się dziwią, czy negują na przykład osoby z Holocaustu, z obozów śmierci, w ogóle po bardzo ciężkich przeżyciach jak wojna... wypadek... morderstwo... śmierć bliskiej osoby...
I tu muszę też wspomnieć o jednym takim "mądrym" wpisie na innym portalu człowieka, który na mój tekst zareagował - "a co ty mogłeś przeżyć i jak dawno to było. To tylko 7 osób, a co mają powiedzieć inni?"
No bardzo nie ładnie napisał. Każdy ma swój margines, jakiś poziom bólu, odczuć i dla jednego takiego luja siedem osób to nic, a dla innego śmierć chomika to wielkie smutne przeżycie, zwłaszcza dla dziecka. Więc proponuję takim osobom większą powściągliwość w wyrażaniu swoich opinii, zwłaszcza na temat śmierci i bólu... Przykro mi się zrobiło i tyle. Poczułem się źle, jakbym się chwalił i faktycznie użalał nad sobą... ech..."
2018-11-25 09:52
2018-11-25 18:03
Co ci mogę napisać... Trzymaj się, swoje przeżyłeś.
Ja też bym zostawił sprzęt w cholerę i wiał, tak podpowiada instynkt samozachowawczy. A z ogniem żartów nie ma.
2020-11-24 14:44
Pola marychę naprawisz i głowę i duszę
2022-11-06 16:31
Niestety , późniejsze życie Rafała B. skręciło w totalnie złą stronę.......Po wyjściu z nałogu , przy swoich psycho-narcystycznych skłonnościach , obrał cel na łatwe zarabianie kasy , zachowując przy tym bezwzględność i buractwo , jakiego nie widziałem wcześniej. ....
2018-11-25 07:42
Rafał dużo zdrówka dla ciebie.Dasz rade.
2018-11-25 08:25
Pamiętam to dość dokładnie. W zasadzie mieliśmy już wychodzić, bo przyszliśmy na GL. Staliśmy w dość bliskiej odległości od sceny (patrząc ze sceny, po prawej, bliżej wejścia do hali). Usłyszałem jakieś zamieszanie, spojrzałem do tyłu i ogień, który pojawił się (znowu patrząc ze sceny) w prawym rogu z tyłu hali, momentalnie poszedł po tej wielkiej zasłonie do góry. Szybka ocena sytuacji, mówię do kolegi, że chyba pora spier^@@ć, on na to: "spoko, zaraz zgaszą", ja mówię, to rób jak uważasz, ja wychodzę. Udałem się w stronę wyjścia, gdzie już zaczęło się robić ciasno, on chcąc nie chcąc poszedł za mną, widziałem jego twarz podczas tego stłoczenia w drzwiach, ja wyszedłem bez szwanku, on spędził trochę czasu w szpitalach i ma "pamiątki" do dzisiaj.
2018-11-25 10:37
Po prostu byłeś mądrzejszy i przewidywalny.Gratuluje ci tak szybkiej oceny sytuacji.
2018-11-25 18:59
2018-11-25 18:08
Dokładnie tak należy robić. Gdy coś się zaczyna dziać, należy wiać a nie się zastanawiać "a może ugaszą, a może to nic takiego" itp.
Z tym że teraz jeszcze dochodzi ryzyko iż większość zamiast wiać wyciągnie smartfony i zacznie filmować :D
2018-11-25 14:58
Byłam tam w wieku 15 lat,na szczęście tylko ręka stłuczona.Niestety walczę z nerwicą lękową.Jest ciężko.
2018-11-25 15:58
pożar wybuchł bo jeden dureń podpalił chusteczkę higieniczną
2018-11-25 21:15
Skąd taka informacja?
2018-11-25 16:48
To byla tragedia ale artykul chyba najleprzy jaki tu czytalem bo to zycie i historia prawdziwa szacun
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
