Nie ma zbrodni doskonałej, nikt nie lata w powietrzu. A nawet gdyby latał, to są w policji ludzie, którzy ze śladów pozostawionych przez takiego latającego przestępcę ustalą, którędy wleciał, którędy ulotnił, a w rezultacie - kim jest.
tak, nawet nie czuję, że pracuję, bo robię to co lubię
16%
tak, ale czasem mam jej dość
23%
lubię swoją pracę, ale bez przesady
25%
nie, pracuję dla pieniędzy
36%
W Polsce jest ich około tysiąca. Egzamin zdaje średnio co drugi człowiek biorący w nim udział. Bo to bardzo trudna dziedzina, jeden z najtrudniejszych działów w Policji.
-
Moja praca polega na odtworzeniu zdarzenia na podstawie pozostawionych przez sprawcę przestępstwa śladów i na udowodnieniu mu winy - tłumaczy aspirant
Artur Stepaniuk, technik kryminalistyki wydziału dochodzeniowo-śledczego Komendy Miejskiej Policji w Gdyni. -
Ale bywa także odwrotnie, w ten sposób można nie tylko udowodnić winę, ale potencjalnego winowajcę wykluczyć. Wiele zależy od właściwie zabezpieczonych śladów. Technik kryminalistyki zajmuje się zdarzeniami związanymi z włamaniami, zabójstwami, samobójstwami, niewyjaśnionymi zgonami i śmiertelnymi wypadkami drogowymi. Zanim jednak zostanie specjalistą w swojej dziedzinie, musi opanować wiedzę z zakresu daktyloskopii, mechanoskopii, biologii, balistyki, fizyko-chemii czy traseologi. Uczy się zabezpieczać pozostawione przez sprawcę zapachy, mikroślady, a także fotografować lub filmować miejsce zbrodni i szkicować jej plan. Wszystko po to, aby jak najdokładniej zabezpieczyć maksymalną ilość śladów.
-
Każdy technik ma swój styl pracy i jej własną wizję, dlatego nie jeździmy na zdarzenie we dwóch, chyba że jest rozległe, jak np. katastrofa. Nie ma także jednego schematu postępowania, bo każdy przypadek jest inny i do każdego należy podejść indywidualnie - uważa Stepaniuk. -
Technik sam musi wiedzieć, jak i gdzie działać, jak zrobić sobie oględzinową drogę na miejscu zdarzenia, potrzebną do ujawniania i zabezpieczania śladów. Powinien widzieć więcej niż inni, analizować, którędy człowiek wszedł i jak wyszedł. Czasem musi myśleć jak przestępca, a przynajmniej starać się znaleźć odpowiedź na podstawowe pytania: co/kto, gdzie, kiedy, z kim, z czym, jak i dlaczego? Artur Stepaniuk w policji pracuje ponad 20 lat, zaczął jak każdy mundurowy - na ulicy w prewencji. Po 10 latach postanowił zmienić wydział, skończył szkołę w Legionowie, a w niej technikę kryminalistyki.
-
To bardzo trudny dział w policji, moim zdaniem najtrudniejszy - uważa Stepaniuk. -
Gdy w szkole w Legionowie w nocy pali się światło, to wiadomo, że technicy się uczą. A ja chciałem się uczyć, takie szczegóły zawsze mnie interesowały. Już podczas wcześniejszych zdarzeń, kiedy byłem jeszcze zwykłym policjantem, lubiłem obserwować szczegóły i detale, przyglądać się im. I to mnie wciągnęło na dobre. Na każde miejsce zdarzenia technik kryminalistyki wozi ze sobą walizkę, a w niej m.in. aparat fotograficzny, szkicownik, klucze, narzędzia, różnego rodzaju proszki do ujawniania śladów czy robienia pułapek, testery do ujawniania krwi, preparaty do rozrzedzania wydzielin, wymazówki, pędzle, jak np. z marabuta czy włosa bobra. Później zebrane materiały wysyłane są do laboratorium policji, a tam zajmują się nimi już konkretni specjaliści.
Policjant, który zostaje technikiem kryminalistyki, na pewno powinien być odporny psychicznie. Częste obcowanie ze śmiercią i ludzką tragedią czy uczestniczenie w sekcjach zwłok z pewnością do lekkich, łatwych i przyjemnych zajęć nie należy.
-
Można się na takie rzeczy uodpornić, ale oczywiście nie do końca - twierdzi Stepaniuk. -
Kto by chciał w tym pracować? Wielu policjantów wymięka, każdy jest człowiekiem. Nie mówię, że ja jestem wyjątkowo odporny, w różnym stanie zwłoki się ogląda. Ale sam fakt, że znajdzie się sprawcę, jest przyjemny. Mam z tego satysfakcję, w końcu przyjąłem się do policji po to, żeby łapać przestępców, żeby pomagać ludziom. A sama praca? Na pewno daje większy szacunek do ludzi, inne podejście do życia, dystansuje, docenia się pewne wartości. Ja już nie zwracam uwagi na szczegóły, a ludzie potrafią się kłócić o mało istotne rzeczy, nie wiedząc, co naprawdę ich otacza. Chodzą sobie, a tu obok jest jeszcze inny świat, którego nie są w stanie spostrzec.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
