W 24. rocznicę tragicznego pożaru hali Stoczni Gdańskiej 
, na skutek którego zmarło siedem osób, a około 300 zostało rannych, publikujemy refleksje jednego z ciężko poparzonych uczestników tamtych wydarzeń.
2018-11-24 12:44
Miałem tam być tego dnia na koncercie...
2023-11-24 14:31
nuda była
2018-11-24 12:08
A tak to było niedawno, mam nadzieję że Ci wszyscy poszkodowani mają się dobrze.
2023-11-24 12:45
2018-11-25 07:22
A ty głąbie znowu komentujesz i jeszcze sam sobie odpowiadasz
2018-11-25 02:44
masz zaburzoną percepcje czasu gościu
2018-11-24 21:01
czy ktoś z organizatorów z radia Archidiecezji Gdańskiej poniósł jakakolwiek kare...
2018-11-25 00:46
2018-11-24 16:04
2018-11-24 12:26
2018-11-24 15:07
Nawet pod takim artykułem musisz obrażać?
2022-11-24 08:03
Z dala od takich. Pozwiedzał, obkupił się.
2018-11-25 04:42
Nie sądziłem, że się odezwę tutaj... Dziękuję wszystkim za opinie., które wywołały u mnie skrajne emocje aż po obwinianie się... Tutaj chcę zrobić ukłon w stronę żony kolegi Wojtka, o której czasem myślałem, która mnie odwiedziła z dziećmi zaraz po moim powrocie ze szpitala. .. Może przeprosić, wspomnieć., pozdrowić, zapytać... sam nie wiem... Mam mokre oczy, pisałem dalszą część swojego bloga, tym razem zakończenie o swoich odczuciach po 24 latach. To wszystko jednak we mnie tkwi... Myślałem, że jest inaczej.. Nie prawda... Nie myślę o tym zdarzeniu tygodniami... miesiącami , rozkojarzony codziennością. Prawda jest smutna i wygląda jak w opisie... zapraszam do bloga testmisja.blogspot,com (przecinek na kropkę) strona - 24 rocznica, odczucia
tu najważniejsze do Pani.... (fragmenty z bloga)
" Czytając komentarze nie widziałem ognia. Nie czułem lęku, nie przeżywałem samego zdarzenia jako czegoś, co MI zrobiło wielką krzywdę... Ja wiem? Aż głupio mi napisać "było, minęło" Czyżbym zapomniał o tym? A może świadomość, że już tyle lat minęło, użalania się, życie trwa dalej i przecież już nic, ani nikt nie zmieni tego co się wydarzyło... Zatem czyżby to była już moja zgoda na to co się wydarzyło? A może bieg codziennych "normalnych" wydarzeń, tzw. codzienność zatarła w pewien sposób ślady? Przecież ja tego nie zapomniałem! Gdzieś tam, wiem, że tak było. Jakieś chyba nawet mnie ogarnęło zniechęcenie pisanie o tym.
Opinie ludzi mówią co innego. Czasem warto przypomnieć nie tylko wydarzenie, ale jest moment na chwilę refleksji właśnie na temat kruchego żywota naszego, na wspominki tych, których już nie ma, ale i! Na refleksję - "Oszukać przeznaczenie" Zgadza się. Są też i czytelnicy, którzy piszą, że mieli tam być, ale z różnych względów uniknęli feralnego koncertu...
Pozazdrościć... No tak, ale ja byłem i przeżyłem! Tak jak pisałem gdzie indziej, że być może po coś Tego nie wiem i pewnie się nie dowiem. Pisząc te zdania miałem chwilę na obmyślenie jednak zagadnienia co ja właściwie czuję... Tak! Mi jest cholernie przykro, że zginęły kochane, bliskie osoby kogoś tam, kogo w ogóle nie znam...
Najbardziej wspominam jednak dziewczynkę jadącą radiowozem na moich kolanach, potem wycinki z gazet, całe gazety w szarych barwach ze względu na żałobę, czarno białe zdjęcie z konduktem żałobnym, krzyż z białą tabliczką... imię... 14 lat...
Boże... ja to widzę, choć nie mam już niestety tych gazet, tak skrupulatnie zbierałem, zdjęcie - po bokach dzieci z klasy, z jej szkoły... w środku trumna...
Ja to zdjęcie widzę! (mam mokre oczy, w słuchawkach jak na tę okazję sonata księżycowa całkiem przypadkiem z radia) Nie mogłem tego czytać jednak sumiennie wszystko zbierałem, o sobie też...
Kto tam nie był, a potem nie miał styczności z prasą, czytał to na pewno z jakimś przerażeniem, ale tu trudno pisać o moim przerażeniu. To było coś więcej... I właśnie pytanie - dlaczego ja wychodząc przedostatni przeżyłem?...
Tu nie ma miejsca na bzdury, że jestem wybranym, tym jednym z nielicznych.. Czyżby to był zwykły przypadek? Przecież nie wiemy po co to wszystko...
A dlaczego Wojtek zwiedzony zostawioną przeze mnie kamerę wrócił???!!! A czy ja nie raz się nie obwiniałem???! Właśnie!!! Dzisiaj, kiedy czytałem wspominki w opiniach o Wojtku, o jego żonie która została SAMA z trójką dzieci... schorowana, w ciężkich warunkach...
Wojtek pomagał jej w obowiązkach domowych... Biedna z chorym kręgosłupem, płakała u mnie w domu, gdy mnie odwiedziła po moim powrocie ze szpitala., wręczając mi bukiet kwiatów i kartkę, bym pomyślał o niej czasem i jak jej będzie trudno...
Było mi głupio... przyznaję... źle się czułem... może nie podle, bo to nie ja dyryguje kto ma umrzeć, ale czułem jakby coś takiego, takie miałem uczucie, ze ta pani się cieszy, że ja żyję, ale zadaje sobie pytanie, dlaczego nie mąż... to okropne.. miałem schyloną głowę, patrzyłem w podłogę, gniotąc łodygi kwiatów w zaciśniętej pięści... Przytuliła mnie... pamiętam...
Kurcze... teraz czytając to co piszę... dopiero sobie uświadamiam, przypominam, jak się czułem cholernie winny... właściwie to się źle czułem, że się spotkaliśmy bo ja przeżyłem...
Bardzo się obwiniałem i miałem poczucie wstydu...
(uwierzcie, że się popłakałem teraz, pisząc te słowa..)
Przecież to nie moja wina, że był tak zaangażowany w to co robił, jak kochał sprzęt audio - wideo... telewizję... Długo sobie tłumaczyłem, że nie mogę się za to obwiniać!
Żyłem z tym piętnem i się teraz na łamach bloga przyznaję! Ciągle, jak była to świeża sprawa, zadawałem sobie pytanie, po cholerę zostawiłem sprzęt? Wojtek mógłby żyć! A przecież nie to mi wtedy było w głowie! Owszem. Ja tą kamerę targałem ze sobą w całym tym chaosie, w sali wypełnionej szaroczarnym dymem, osaczony brudnym powietrzem. Potem zgłupiałem jak zwierzę biegnące na oślep w snopie świateł samochodowych, rzuciłem ją w cholerę by ratować tyłek! Nie chcę żeby ktokolwiek mnie za to winił...
Poza tym my się z Wojtkiem tam gdzieś na sali dawno zgubiliśmy. Od chwili wybuchu ognia, ja nie wiedziałem gdzie on jest. Dopiero przy wyjściu zapytał mnie krzycząc - gdzie jest kamera? - masz kamerę? Gdybym ja ją wtedy zabrał... no kurde! Gdyby... Ale ja myślałem o życiu...
Bylem wystraszony, nie widziałem już nawet szans na wydostanie się stamtąd, a on mnie pyta o cholerną kamerę???
- pieprzę kamerę! Chcę żyć!!! Tak krzyknąłem do niego i to była ostatnia nasza sekunda...
Przepraszam....
Dziś moi mili, odświeżyłem te "suchary" i chyba dziś rozumiem, że skoro coś miało być, tak jak kogoś tam nie było, bo w ogóle miał tego nie przeżyć, to zgodnie z religią, muszę uznać, że tak miało być.
Czasem się zastanawiałem czy w życiu jest taka zawiść, pewnie tak. Broń Boże nie mam tu nikogo na myśli, całkiem odległe przemyślenia o żalu czy wręcz pretensji do losu, do Boga, że dlaczego akurat ten, a cwaniaczek sobie żyje... Na przykład kiedy mamy do czynienia z wypadkiem samochodowym, gdzie ginie kobieta w ciąży, czy czwórka młodych ludzi, a kierowca zachlany w sztok żyje!
Niestety mnie takie przemyślenia nie dawały spokoju także... I nie dlatego, po co ja żyję, ale dlaczego zamiast?
Smutno mi się bardzo zrobiło i chyba nie ma tu co więcej pisać. Myślę, że wylałem na ekran, to co miałem wylać. Przy okazji wylałem też parę łez.
Jak widać, "grzebiąc" w głowie jednak nawet po tak długim czasie od traumatycznych wydarzeń, nie sposób jest tego nie przeżywać wciąż... Nie nieustająco, ale gdzieś jednak tam w pewnych obszarach naszego mózgu to tkwi.. Pamiętam ile emocji wzbudzał we mnie mój odczytywany na głos własny tekst dwa lata po... jak nie mogłem oddychać, jak ciekły mi łzy, jak to przeżywałem. Dziś mogę spokojniej to zrobić, choć jednak czytając na głos, zupełnie inaczej się to widzi... Całkowitego resetu nie da się zrobić... To słuszna uwaga dla tych co tak się dziwią, czy negują na przykład osoby z Holocaustu, z obozów śmierci, w ogóle po bardzo ciężkich przeżyciach jak wojna... wypadek... morderstwo... śmierć bliskiej osoby...
I tu muszę też wspomnieć o jednym takim "mądrym" wpisie na innym portalu człowieka, który na mój tekst zareagował - "a co ty mogłeś przeżyć i jak dawno to było. To tylko 7 osób, a co mają powiedzieć inni?"
No bardzo nie ładnie napisał. Każdy ma swój margines, jakiś poziom bólu, odczuć i dla jednego takiego luja siedem osób to nic, a dla innego śmierć chomika to wielkie smutne przeżycie, zwłaszcza dla dziecka. Więc proponuję takim osobom większą powściągliwość w wyrażaniu swoich opinii, zwłaszcza na temat śmierci i bólu... Przykro mi się zrobiło i tyle. Poczułem się źle, jakbym się chwalił i faktycznie użalał nad sobą... ech..."
2022-11-06 16:31
Niestety , późniejsze życie Rafała B. skręciło w totalnie złą stronę.......Po wyjściu z nałogu , przy swoich psycho-narcystycznych skłonnościach , obrał cel na łatwe zarabianie kasy , zachowując przy tym bezwzględność i buractwo , jakiego nie widziałem wcześniej. ....
2020-11-24 14:44
Pola marychę naprawisz i głowę i duszę
2018-11-25 18:03
Co ci mogę napisać... Trzymaj się, swoje przeżyłeś.
Ja też bym zostawił sprzęt w cholerę i wiał, tak podpowiada instynkt samozachowawczy. A z ogniem żartów nie ma.
2018-11-25 09:52
2022-02-15 12:12
Wszystko łyknęła jak pelikany,przecież to reklama tej osoby tylko i wyłacznie,sprytna manipulacja policzona na łzy,wzruszenie,narcyzm w czystej postaci.Bez researchu.Niech wam opowie jak zwyzywał osoby w 2021 r które zbierały mu na protezę,są świadkowie,jak swoich widzów na yb potraktował!Bany,wyzwiska.O promocji ksiązki z której wyleciał niech nasz pogorzelec opowie wpis 06.07.21 Centrum Terapii SOS Marzena Ciesielska.
2020-11-24 11:15
Witam. Kłania się ówczesny operator kamery telewizji Sky Orunia.
No cóż... tam zmarłem, tam się narodziłem na nowo. Niestety piętno psychiczne pozostawiło to wydarzenie do dzisiaj.
Od tamtego czasu pogrążałem się w alkoholizmie. Picie destrukcyjne, bezdomność, Straciłem wszystko łącznie z... nogą... tak..
Niemożność poradzenia sobie i odnalezienie "przyjaciela" w używce doprowadzić może nawet do śmierci. ..
Dziś, za chwilę będe miał 3 lata abstynencji, w 2018 roku także powstałem z wozka inwalidzkiego i opuściłem mury ośrodka dla osób bezdomnych.
Dziś śmiało moge powiedzieć, że rzucenie alkoholu do takich żywiołów jak ogień, woda, trąba powietrzna, to "pikuś" To pożar zmienił moje życie, to tam nauczyłem się pokory.
na fejsie com/pozarahalistoczni można poczytać, na kanale posłuchać i dowiedzieć się jak można się stoczyć, pić destrukcyjnie az po... komponowanie refleksyjnej muzyki do wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
Dwa lata po pożarze napisałem felieton "Moje Dwa Lata" tak, prosto z marszu, moje odczucia, które przeczytałem na swoim kanale na jutubie o charakterze motywacyjnym - alkoholizm.
Nie ma siły bym dzisiaj tego nie przeżywał. Zapraszam na wysłuchanie na kanał testmisja. Nie można tu linkować.
w duchu siła!
Rafał Borowski
2022-02-15 12:02
Rafcio lanser,oblatywacz,pragnący sławy!O synu niech wam opowie!
2020-11-24 11:50
To do Pana Rafała Borowskiego, jakoś nie wyszło w tym samym wątku.
2020-11-24 11:43
2018-11-24 12:19
A mogłem wybrać inaczej...
2020-11-24 18:09
Tak, moja córka z przyjaciółką rozważały jechać, nie jechać. Na szczęście stwierdziły, że póki z Przymorza dojadą do Stoczni to będzie późno, a i zespół nie był ich ulubionym, więc zrezygnowały. Pamiętam, że ludzie krzyczeli do siebie z bloków, niektórzy płakali. Nie wiedzieliśmy o co chodzi, dopiero po włączeniu telewizora dowiedzieliśmy się o tej tragedii i czego uniknęły nasze dziewczyny.
2018-11-25 17:03
i pozniej widzielismy tylko luny nad miastem
2020-11-24 17:54
Jak przy każdej katastrofie ileż teraz mądrych: trzeba było, bo to był układ, bałagan, nieodpowiedzialność. Mogę wam przysiąc,że dziś w wielu miejscach tak samo olewa się zasady bezpieczeństwa. Dla oszczędności zatrudnia najtańszą ochronę. Kombinuje jak ominąć przepisy dot. imprez masowych. Nie zapobiega morderstwu na scenie. Wcześniej czy później zdarzy się kolejny pożar, coś się zawali, spadnie samolot czy rozwali autokar. I znów będą mądrzy po szkodzie. W tej hali odbyło się tysiąc imprez: pierwszy festiwal piosenki, koncert The Animals, występował szwedzki cyrk, grali koszykarze, walczyli bokserzy. Zdarzył się wypadek....i hali nie ma.
2020-11-24 16:59
Oraz lista ludzi odpowiedzialnych za te wszystkie zaniedbania: jakieś kraty, nieczynne wyjścia, brak strażaków w drewnianym dziadowskim obiekcie, caly ten syf i prowizorka, konkrety
2018-11-24 12:16
Część wyjść z hali była zamknięta grubymi kratami, ludzie próbujący tamtędy uciekać zapędzili się w ślepy zaułek i potem wszyscy zaczęli się tłoczyć głównym wyjściem, powstał ogromny zator, ogień bardzo szybko się rozprzestrzeniał i stąd tyle ofiar (w tym jedna stratowana) i ponad 300 osób poparzonych. gdyby organizatorzy lepiej zadbali o wyjścia ewakuacyjne nie doszłoby do takiej tragedii. Zwykła głupota, chaos organizacyjny i brak myślenia.
2020-11-24 16:29
wiemy, wiemy i to że drzwi otwierały się do środka i to że na chodniku przed wejściem/wyjściem w którym tłoczyli sie ludzie była barierka, że światła zgasły co dodatkowo spotegowalo panikę. Mój kolega trafił do Sieminowic, ta dziewczynka 13-letnia mieszkła na mojej ulicy. Nie znałam jej bo sama miałam wtedy 20 lat ale wiedziałam kto to jest.
2018-11-24 18:01
A jak jest dzisiaj? W galeriach handlowych, sklepach, kinach, muzeach, itd. wielokrotnie sprawdzalem drzwi ewakuacyjne, zawsze były zamknięte. One są automatycznie otwierane pod wplywem akarmu z ppoż? Czy jest jakis specjalny mechanizm ktory pozwala je otworzyc bez kluczy? Bo jesli tam jest zwykly zamek na klucz to zycze powodzenia w czekaniu az ktos otwaorzy jak bedzie sie palic.
2018-11-25 21:02
Pracowałam w kinie należącym do sieciówki więc na pewno wszędzie funkcjonuje to tak samo. Wszystkie wyjścia ewakuacyjne są sprawdzane rano przed otwarciem przez pracownika tj. sprawdza się, czy się bezproblemowo otwierają. Otwarcie drzwi włącza alarm w pokoju kierownika.
Więc tak na marginesie za każdym razem gdy Kowalski podczas seansu wyjdzie na siusiu i pomyli drzwi wyjściowe z ewakuacyjnymi, pracownik musi biec na salę i sprawdzić czy wszystko ok. No i drzwi nie otwierają się z drugiej strony, więc jak się przez nie wyjdzie to trzeba wracać do kina z zewnątrz ;)
2018-11-25 08:32
W większości przypadków drzwi otwierają się po włączeniu alarmu p.poż. automatycznie na oścież. W innym przypadku pchasz od środka poziomy pałąk i otwierasz. Tak to jest wymyślone, że nawet napierający tłum je otworzy bez używania rąk. W centrach handlowych nie martwiłbym się, gorzej wygląda to w mniejszych budynkach czy biurach.
2018-11-24 18:34
tan vincenct kraty w główny wejściu były umieszczone pomiędzy ścianą i filarami, w środku pomiędzy filarami pozostawała przestrzeń szersza od innych (pełnych) wejść i spełniająca, nawet dzisiejsze, wymogi. Z tych powodów Hala Stoczni nie zdejmowała tych krat (były zardzewiałe) przez lata. Obsługa Hali Stoczni była wyłącznym posiadaczem wszelkich (23 ) kluczy do wszystkich wejść. I dobrze - nikt inny nie byłby w stanie się w tym połapać.
2018-11-25 20:13
2018-11-24 14:01
Kraty zawsze były zamknięte
2018-11-25 08:49
kraty były w 1 z 6 wyjść - w głównym, miedzy filarami a ścianą. Pomiędzy filarami krat nie było. (widać na pomniku) Uczestnicy uciekali 3 wyjściami, (przy 2 innych zaczął się pożar więc uciekano w przeciwną stronę) do momentu gdy było światło, gdy zgasło, szli po omacku jeden za drugim i tak doszło do stłoczenia w głównym wyjściu. Zator powstał na wąskim chodniku - 4 warstwy ludzi, i tu doszło do zaduszenia. Ostatnie 6 wyjście - na tyłach sceny, dostępne tylko dla muzyków i obsługi, było zamknięte, ale w trakcie ucieczki wyważone i udrożnione
2018-11-25 08:42
z niewiedzy piszesz nieprawdę, czy tak sobie po prostu chciałeś zaistnieć ... tylko po co ?
2018-11-24 14:47
a nie zdziwię się jak w innych rejonach Polski. Wszyscy z uwagą śledzili informacje na temat pożaru. To była olbrzymia tragedia, której skutki są widoczne do dzisiaj.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
