Niekwestionowana tragedia, jaką jest utrata dziecka przed jego narodzinami skłoniła Ministerstwo Zdrowia do doprecyzowania standardów, jakich powinny przestrzegać szpitale podczas opieki nad kobietami po tzw. niepowodzeniach położniczych. Czy ich wprowadzenie w życie dużo zmieni w codzienności trójmiejskich szpitali?
2015-11-20 11:20
poroniłam rok temu w 1 trymestrze ciązy i zgłosiłam się do Gdyni Redłowa. Kobieta która mnie przyjmowała na izbie przyjęć to był dopiero dramat który wspominam do dzisiaj. Okropne, wstretne babsko bez uczuć traktując pacjentki jak psy. W poczekalni siedziałysmy w 5 dziewczyn każda z innym problemem i kazda była oburzona zachowaniem położnej( wszystkie potraktowane byłysmy tak samo ). Dlatego jak słysze o podwyżkach dla pielegniarek to aż mnie rzuca na boki zaczełabym od zwolnien takich wrednych babsk a nie jeszcze dawać im podwyżki. w chwili gdy kobieta wie ze straciła dziecko zero wsparcia ze strony personelu a wrecz chamskość. same plusy natomiast moge powiedziec o lekarzu pracujacym na izbie , duzo współczucia i delikatności dla matki.
2015-11-20 11:16
miałam chyba wiele szczęścia, przed rokiem rodziłam w 20 tyg na klinicznej dział izolacyjny- opieka PERFEKCYJNA włącznie z psychologiem,
w tym roku 18 tydz. w Orłowie - PERFEKCYJNIE + jestem pod mega wrażeniem zaangażowania Pań pracujących na ginekologi, trzeba naprawdę mieć powołanie, by dawać pacjentkom tyle serca
2015-11-20 10:57
Ja poronilam 14 lat temu ale do tej pory mysle o tym dziecku i co roku w dniu terminu porodu strasznie placz, . wtedy w szpitalu wojewodzkim lezalam na sali z inna dziewczyna ktora tez stracila dziecko, pocieszalysmy sie wzajemnie, panie pielegniarki i lekarz tez byli bardzo pomocni i podtrzymywali nas na duchu, w nastepna ciaze udalo mi sie zajsc dopiero po 7 latach.
2015-11-20 10:44
W koperniku niektórzy lekarze serca nie maja.traktują pacjentki przedmiotowo i łachą.
2015-11-20 10:42
szybko się ogarnęli, mamy rok 2015 !!!! i Nie tylko cierpią kobiety, które straciły dziecko. Ja leżałam na Zaspie z córeczką szczęśliwie urodzoną, a w nocy przywieźli Panią po poronieniu. Bardzo cierpiała, była przeraźliwie smutna, ciągle płakała w poduszkę. a obok my szczęśliwe mamy. Było mi bardzo ciężko, nie mogłam się doczekać wyjścia do domu. W domu wszyscy się dziwili czemu jestem taka wyciszona, a ja miałam cały czas przed oczami tą płaczącą matkę!
2015-11-20 09:45
Poroniłam bliźniaki w sierpniu 2011. Trafiłam do szpitala w Redłowie, bo było najbliżej. Po dojechaniu do szpitala samochodoem, cały czas krwawiąca, czekałam godzinę w poczekalni zanim ktokolwiek się mną zajął. Potem zgoda na łyżeczkowanie, zabieg i na sale. Owszem na sali leżałam sama, ale zainteresowanie personelu polegało tylko na podłączeniu bądź odłączeniu kroplówki bądź podaniu leków. Żadnego psychologa - nikt nawet nie zapytał czy potrzebuję. Gdyby nie wsparcie znajomych zostałabym z tym problemem sama. Po kilku dniach wypis. Najlepsze jednak było, jak zgłosiłam się po zaświadczenie o stracie dzieci. Jeden z szefów oddziału jak się okazało był moim lekarzem prowadzącym moją ciąże. Oświadczenie brzmiało, że nie znaleźli płodu (wypadł najprawdopodobniej w poczekalni, więc poszło wszystko do kosza) więc nie było ciąży. To dobiło mnie całkowicie...
2015-11-20 09:44
W tym roku zostałam (nie bez trudności i upokorzeń) przyjęta na Zaspę z zatrzymanym poronieniem, do chirurgicznego usunięcia była ciąża bliźniacza. Potraktowano mnie jak rzeźne zwierzę, bez żadnej rozmowy z lekarzem, niezwykle ordynarnie byłam traktowana przez cały personel. Co najgorsze, uniemożliwiono mi zagwarantowaną prawem obecność męża na sali operacyjnej do podania narkozy. Nie wspomnę o jakiejkolwiek informacji czy choćby najmniejszej rozmowie z personelem po zabiegu. Sekretariat pogrążył mnie ostatecznie w rozpaczy informując, że gdyby coś się nie powiodło w trakcie zabiegu (mówimy o usunięciu martwej ciąży!), ktoś by ze mną porozmawiał, a skoro nie to czas do domu
2015-11-20 09:17
Moja mama poroniła w 1993 roku. Lekarze ze Szpitala Miejskiego w Gdyni zajęli się nią sprawnie i szybko. Może to dlatego,że pracowała na tym samym oddziale co oni (tj. położnictwo-ginekologia) ? Po zabiegu pozostała na oddziale jako pacjentka przez 3 dni i zawsze mogła liczyć na wsparcie kolegów po fachu.
A miałam mieć siostrę... Los bywa przewrotny.
2015-11-20 09:13
Jeszcze miesiąc temu moja żona była na klinicznej ( komplikacje ciążowe, na szczęście ustąpiły) i leżała z kobietami które straciły dziecko. Mówiła o tragedii tych dziewczyn i tym jak jej było glupio. Cieszę się że w końcu zostanie to unormowane.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
