Prezydent Gdańska Paweł Adamowicz złożył zawiadomienie do prokuratury na klub sportowy Gedania S.A. Powód - podejrzenie wyprowadzenia majątku i narażenie Skarbu Państwa na stratę ponad dwóch milionów zł.
. Grunt o pow. 2,7 ha razem z dwoma boiskami i halą sportową wart był wówczas 4,2 mln zł. Gedania otrzymała teren za jeden procent wartości pod warunkiem, że wykorzysta działkę na cele sportowe i wychowawcze. 
Katarzyna Włodkowska 
2008-06-24 08:59
przykre... zabierzcie chlopakom klub pewnie dobry pomysl niech lepiej chleja i cpaja pod blokami
2008-06-24 10:25
za prezesury tego pana
wyszkolo choćby Tomsię 0- dziś w "19" na igrzyska
2008-06-24 11:09
Ta osoba ktora pisała ze gedania nie wychowała reprezentanta to sie myli teraz na EURO jest nasz wychowanek . A na gre w siatkowkie to mozna grac na trawniku i na plazy tam lepsze wyniki robia amatorzy niz zawodniczki gedanii. A GEDANIA zawsze była pilkarska i tak musi zostac dla polaków którzy ja stworzyli . BRAWO PANIE PREZYDENCIE.
2008-06-24 12:07
Ty chyba nie wiesz co piszesz.
Gedania jest 6 drużyną w kraju, a skurokopy ??
Za 30 lat nie będą tak wysoko.
2008-06-24 12:09
W siatkówkę można grać na trawniku.
W piłkę nożna zawsze gra się na trawniku.
Moze przeniesc lechię do parku oliwskiego ??
2008-06-24 11:46
słyszałem, że w majestacie prawa chce pan zabrać młodym piłkarzom. A właśnie to, które sami sobie wybudowali za własne pieniądze i prace wolontariuszy.
2008-06-24 12:54
Wkoncu się doczekały swojego , może jeszcze skończy się że przestaną istnieć w lidze kobiet
2008-06-24 18:13
to typowy przykład wyprowadzenia majątku
2008-06-24 20:56
Niezapomniany Mazurek
Mecz zapowiadał się niezwykle ciężko. Miał przecież decydować o tytule mistrza Prus Wschodnich. Przeciwnikiem ,,Gedanii" była wyjątkowo w tym czasie silna wojskowa drużyna „HJindenburg-Allenstein, w której grał między innymi reprezentant Niemiec— słynny Groede. Zresztą Niemcy pościągali do tej drużyny wszystkich najlepszych piłkarzy z terenu Rzeszy, odbywających wtedy służbę wojskową. W dodatku mecz odbywał się na obcym boisku, w zniemczonym Olsztynie... Tam także, jak w całych Niemczech, butnie panoszył się "brunatny nacjonalizm i można było sobie wyobrazić, jak hitlerowcy będą wyłazić ze skóry, żeby wygrać ze znienawidzonymi Polakami, uparcie wchodzącymi im stale w paradę. Nie! Za żadną cenę zespół gdańskich Polaków nie może zdobyć mistrzostwa niemieckich Prus!
Wysiadali wrięc chłopcy na olsztyńskim dworcu skupieni, czujni, z mocno napiętymi nerwami. Wprawdzie kierownik ich drużyny, a zarazem serdeczny przyjaciel, Roman Wyrobek (znany dzisiaj gdański archiwista-fotografik) robił wszystko, aby nie myśleli o oczekującym ich meczu, wprawdzie oni sami jak mogli nadrabiali minami, ale mimo wszystko gdzieś w głębi serca czaiła się
troska i niepewość o losy najważniejszego dla nich w tym roku pojedynku.
Tymczasem już na peronie otoczyła ich spora grupa roześmianych i wyraźnie przyjaznych ludzi. Padają polskie słowa: „Witajcie... Jużeśmy się was nie mogli doczekać... Kochani, pokażcie aby szkopom, jak nasi grają... Pomożemy wam! Będziemy z wami całym sercem i duszą..."
Nie ma końca uściskom i przyjaznym poklepywaniem. Wśród witających wodzi rej energiczny, pogodny redaktor „Gazety Olsztyńskiej" Seweryn Pieniężny. Opowiada on przybyłym z Gdańska sportowcom, jak bardzo liczą na nich miejscowi Polacy, którzy przez tyle dziesiątków lat nie ugięli się pod naporem germanizacji.
Nastrój w drużynie zmienia się radykalnie. „Gedania" znów, jak w setkach podobnych spotkań, znajduje silne oparcie moralne w tęskniących za każdym przejawem polskości rodakach. Po gorącym powitaniu na dworcu sportowcy pojechali na specjalnie zorganizowane spotkanie z liczną Polonią olsztyńską. I tam jeszcze raz przekonali się, że stawką ich meczu będzie coś znacznie większego niż zwykłe zwycięstwo sportowe. Wiedzieli wprawdzie, że nie mają dużych szans w walce z mistrzem Prus na jego boisku,ale w oczach miejscowych Polaków wyczytali nie tylko błagalną prośbę, ale i żarliwe pragnienie. I młodzi, i starsi, znający i nie znający się na sporcie chcieli tylko jednego: zwycięstwa Polaków nad Niemcami, zwycięstwa „Gedanii', które byłdby także ich zwycięstwem. Cała drużyna była wzruszona do łez. I nikt nie wstydził się tych łez. Spojrzeli po sobie ,i wiedzieli, że będą walczyć do upadłego, będą gryźć trawę, ale nie sprawią zawodu tym odłączonym od macierzy rodakom, którzy ciągle narażani na szykany i prześladowania tak dzielnie i dumnie demonstrowali swoje przywiązanie i wierność ojczyźnie. Żaden z chłopców nie myślał teraz o ewentualnej porażce. W ich oczach zaczęły się już pojawiać twarde błyski. Oho — pomyślał ich kierownik, Roman Wyro-bek — natną się jutro nasze Niemiaszki, oj, natną...
Nazajutrz cała drużyna w bojowym nastroju wybiegła na boisko. Było ono położone na rozległym terenie pruskich koszar i z tego względu przytłaczającą większość widowni stanowił mur żołnierskich mundurów feldgrau, poprzetykany gęsto brunatnymi i czarnymi uniformami SA, SS i Hitlerjugend. Ale po lewej stronie można było dostrzec w tym murze sporą wyrwę, wypełnioną gęsto pstrokatymi cywilnymi ubraniami... Niemcy powitali sportowców ,,Gedanii" zimno, bez oklasków, iza to „wyrwa" aż drgnęła i poruszyła się wybuchając na ich widok burzą entuzjastycznych braw i oklasków. Blisko dwa tysiące Polaków zjechało ze wszystkich zakątków Warmii i Mazur, aby dopomóc swoim w trudnej walce.
Roman Wyrobek usiadł razem z rezerwowymi na ławeczce za polską bramką. Widział ironiczne uśmiechy Niemców, ich zarozumiałe i pewne siebie miny. Czytał nieomal w ich myślach: Niech sobie pokrzyczą, my zrobimy to wtedy, kiedy nasi będą roznosili tę ich polską „Gedanię"...
Słyszał, jak nawołują zachęcająco do swoich rozgrzewających się piłkarzy i domagają się przynajmniej pięciu do kółka. Chłopy były rzeczywiście rosłe i silne, ale to jeszcze nie wszystko; zobaczy się w grze. Kierownik drużyny czuł, że udziela mu się od jego chłopców bojowy, wręcz husarski, nastrój. W takim nastroju musiał być Jagiełło pod Grunwaldem, kiedy puszczał do boju przeciwko krzyżackiej zarazie wyborowe hufce polskiego rycerstwa...
A bój właśnie się rozpoiczął. Nad boiskiem rozległ się głośny gwizdek sędziego.
Polacy od razu natarli z ogromnym impetem. Wiedzą jednak, że samą szarżą niewiele wskórają. Muszą być spokojni i wyrachowani. Muszą metodycznie, upartymi szturmami, rozpoznać najpierw słabe punkty przeciwnika i dopiero wtedy zadać decydujące ciosy. A poza tym trzeba pamiętać o własnej obranie, przecież „Hinden-burg" to czołowa drużyna Niemiec, w której grają wyborowi napastnicy. I rzeczywiście, coraz częściej zagrażają polskiej bramce. Odparli wszystkie szturmy gedanistów i teraz sami niebezpiecznie atakują. Ale „Gedania" walczy z niebywają determinacją. Mur obrony jest szczelny i niezawodny. Na niic zdają się wszelkie sztuczki i błyskawiczne zagrania przeciwników. Janek Potrykus, Bolek Szramke, Gerard Tischbein, Leon Keller, Witek Kurowski, bracia Fallow, Klemens Borus i pozostali zawsze w porę wyczuwają intencje napastników i mądrze zwalniają grę. Słusznie, w ten sposób wybiją Niemców z uderzenia.
Roman Wyrobek zapala już chyba dziesiątego papierosa. Byle jego chłopcy wytrzymali do przerwy...
Wytrzymali! Schodzą do szatni przy stanie 0:0 przy głośnym aplauzie polskiej części widowni, która wyraża swą wdzięczność. Ale gdańska drużyna nie jest zadowolona w pełni; chce przecież sprawić rodakom radośniejszy prezent. Ale jak?
Podczas przerwy ustalono plan taktyczny na drugą połowę meczu. Plan polega na tym, że przez kwadrans pozwalają się jeszcze Prusakom wyszumieć, a potem... albo, albo; pójdą na całego.
Plan ten okazał się wyśmienity. Niezadowoleni z wyniku kibice niemieccy i tak podbechtali i rozjuszyli swoich, że tuż po przerwie zaatakowali oni „Gedanię" z prawdziwą furią teutońską. Ale Polacy byli na to przygotowani i bez trudu rozbijali wszystkie zaciekłe, lecz już nieskoordynowane i nerwowe ataki ,,Hin-denburga". Niemcy szybko wyczerpali się i jak gdyby zniechęcili. I teraz nadchodzi upragniony moment. Gedaniści przeprowadzają zaskakujący atak prawym skrzydłem, następuje idealnie mierzona centra, strzał z woleja i...
Takiego wrzasku radości — wspomina po latach Roman Wyrobek — jaki wydało z siebie dwa tysiące Polaków, Olsztyn dawno już nie słyszał. Sam skakałem do góry, ale doskonale widziałem, jak nad polską „wyrwą" w jednej niemal chwili pojawiło się kilkaset biało-czerwonych chorągiewek, które już do końca meczu poruszały się opętańczym rytmem tam i z powrotem, tam i z powrotem... Byłem tak zafascynowany tym pięknym widokiem, że dopiero po meczu uświadomiłem sobie, na jakie wielkie ryzyko narażali się miejscowi Polacy...
I nas też uskrzydliły te chorągiewki — dorzuca długoletni przezes powojennej „Gedanii" Wincenty Kurowski, który jako młody wówczas piłkarz uczestniczył w 'tym meczu. — Gramy teraz jak w prawdziwym transie, piłka jest nam posłuszna jak nigdy. „Hindenburg" całkowicie załamany i roztrzęsiony; robimy z nim, co chcemy... Nie pomagają tendencyjne interwencje sędziego — po kilku minutach strzelamy drugiego gola!
Teraz już nawet rozzłoszczeni Niemcy biją brawo „Gedanii". Ale cóż to się dzieje na polskiej trybunie? Najpierw słychać jakby nieskładny pomruk, który narasta, potężnieje i wreszcie wybucha zgodnym „Jeszcze Polska nie zginęła, póki my żyjemy..." Polscy piłkarze jak struny wyciągają się na baczność i wielu płacze jak bobry. Skonsternowani przeciwnicy i sędzia, nolens volens, przyjmują także postawę zasadniczą. Hitlerowska widownia, całkowicie zaskoczona milczy ponuro i do końca wysłuchuje polskiego hymnu, rozbrzmiewającego nad'starymi pruskimi koszarami. Ten, który je budował, założyciel państwa pruskiego, (zajadły Polakożerca Fryderyk II na pewno nie spodziewał się, że po dwustu latach tępieni przez niego i przez jego następców pradawni mieszkańcy tych ziem pozwolą sdbie na taki wybryk.
Ledwo umilkły ostatnie dźwięki Mazurka i oto polska „wyrwa" chwieje się i pęka. Setki ludzi, wymachując chorągiewkami, wpadają na boisko, by osobiście i to natychmiast dziękować swoim piłkarzom.
A Niemcy tylko na to czekają. Sędzia grozi, że przerwie i unieważni mecz. Trzeba byłoby wówczas powtarzać wszystko od początku. Na szczęście widzowie polscy zrozumieli, jakie mogą być konsekwencje ich owacji i boisko momentalnie opuistoszało. Mecz został wznowiony i wynik nie uległ już zmianie. Niemcy byli wręcz zaszokowani, a gedaniści po tych przeżyciach także mieli dosyć gry. Po meczu triumfalnie zniesiono ich z boiska na ramionach, a każdy z dwóch tysięcy ^Polaków uważał za punkt honoru uścisnąć ręce dzielnych sportowców. Potężny tłum długo jeszcze oblegał szatnię. Spontaniczna radość i wdzięczność tych ludzi była dla „Gedanii" największą nagrodą.
Potem na bankiecie pomeczowym, przemawiał wybitny działacz Związku Polaków w Niemczech redaktor Seweryn Pieniężny (zamęczony w trzy lata później w hitlerowskim obozie koncentracyjnym). Powiedział wtedy: »Nikt dotychczas nie potrafił rozsławić polskości i podnieść nas na duchu w takim stopniu, jak to czyni „Gedania"^.
Był wtedy rok 1937. „Gedania" obchodziła właśnie jubileusz swego XV-lećia istała u szczytu sławy oraz największych sportowych osiągnięć. Panowie spod znaku swastyki mieli już tego stanowczo dosyć. Polscy sportowcy i działacze z tego nieposłusznego i wyzywająco krnąbrnego klubu dawali im się we znaki bardziej od wielu innych polskich organizacji i stowarzyszeń patriotycznych. Faszystowscy władcy Gdańska rozpoczęli więc systematyczną i zorganizowaną akcję, zmierzającą najpierw do ograniczenia, a potem do całkowitej likwidacji działalności polskiego klubu sportowego.
Przez następne dwa lata bezbronna w zasadzie „Gedania" poddana została narastającym represjom i zaciekłym szykanom hitlerowców. Bezbronna, ponieważ Komisariat Generalny RP zajęty innymi, ważniejszymi sprawami nie mógł przyjść z pomocą prześladowanemu klubowi.
Prawem kaduka zabierano więc „Gedanii", bądź zamykano, kolejne 'obiekty sportowe, nie zezwalano na przeprowadzanie imprez, mnożyły się napady bojówkarzy esesmańskich na lokal klubowy, a także na znanych działaczy itd., itd.
Ale pełny rewanż za sportowe (i polityczne!) porażki mógł wziąć pan Forster dopiero we wrześniu 1939 roku. W tych tragicznych dla całego kraju dniach wielu członków „Gedanii" stanęło w obronie Wybrzeża i walczyło na Westerplatte, w obronie Poczty Gdańskiej i w szeregach Gdyńskich Kosynierów. Niektórzy zginęli już w Szymankowie. Ale większość nie zdążyła nawet sięgnąć po broń. Śledzeni jeszcze przed wybuchem wojny już w pierwszych jej godzinach zostali aresztowani przez Gestapo i osadzeni w słynnej Viictoriasćhule. Ginęli w Piaśniey i iStutthofie, mordowano ich w Sachsenhausen i Mauthausen. Przeżyli tylko nieliczni i ci już w maju 1945 roku ponownie wskrzesili do życia słynną przedwojenną „Gedanię".
2008-06-25 15:56
są trzy pracownie architektoniczne, które robiły projekt konkursowy zabudowy tego terenu dla GEDANIA.
Wszyscy wiedzieli, że Gmina postawiła warunek, że musi być tam zabudowa mieszkaniowa - wiem, że jedna z pracowni się o to pytałą i taką odpowiedź dostała.
2008-06-26 10:30
w wypadku nieruchomości poznańska/piastowska przez UG, bo moim zdaniem to typowy przykład wyprowadzenia majątku publicznego:((
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
